Herinneringen en versteend hout

Herinneringen laten zich op allerlei manieren aan je zien. In beelden, als je de vakantiefoto's weer even bekijkt, in gedachten weer even terug bent in dat pittoreske dorpje, aan dat strand met dat heldere water. Het sprei van je oma doet je denken aan de keren dat je daar logeerde. Je herinnert je precies hoe het logeerkamertje er uit zag, met die prent aan de wand, de snuisterijen op het nachtkastje.
Herinneringen kunnen ook lichamelijk zijn. Je hoort weer dat liedje of dat nieuwsbericht en je krijgt weer net als toen overal kippenvel, een brok in de keel en tranen in de ogen, exact zoals toen je het voor de eerste keer beleefde.
Herinneringen zitten in een geur, in een gebaar, in geluid, in een zin die iemand uitspreekt, in gedrag. Allemaal vonken die de vlammen van herinneringen aanwakkeren. Het is alsof die herinneringen opgeslagen liggen in je lichaam.
Dat zijn niet altijd fijne herinneringen. Pijn en angst hebben een hele lange termijn geheugen. En het kan je onverwacht overvallen.

Laatst overkwam mij dat. De manier waarop iemand iets zei, de positie waarin ik kwam te staan. Ik voelde hoe mijn hart begon te bonzen en hoe boosheid als een geiser naar boven kwam. Het overspoelde me, een allesverzengende verlammende angst. Een angst waardoor alle rede en beschaving wegviel en ik alleen nog in primitieve zinnen kon reageren.
Ik voelde hoe mijn denken zich vernauwde - alleen maar gericht op het ontwijken van wat ik voelde als een bedreiging - hoe delen van mijn lijf werden uitgeschakeld. Zoals op een hete zomerdag je ledematen trager worden om je systeem niet te overbelasten.

Naderhand probeerde ik te analyseren wat er precies gebeurde. Wat de vonk was geweest die de vlammen had aangewakkerd. Door het mediteren lukt het me om er met wat meer afstand en compassie naar te kijken. Er even bij stil te staan en te kijken wat er gebeurde, in plaats van het maar snel weer achter me te laten.
Een zin uit het liedje I will survive van Gloria Gayner zong rond in mijn hoofd. 'First I was afraid I was petrified'. Petrified, dat was ik. Versteend van angst.
Vervolgens moest ik denken aan de petrified forests die ik in Amerika had gezien. Versteende boomstammen. Miljoenen jaren geleden door natuurgeweld bedolven en verworden tot een versteend fossiel. Alle organische materialen vervangen door mineralen en verworden tot steen.

Ik zocht in ons fotoarchief naar foto's van versteende bomen. Terwijl ik door de foto's bladerde viel me op dat voor bomen die al zoveel jaren geleden veranderd waren in steen, ze er zo vol leven uitzagen. Er sprak leven uit de kleuren, uit de glans, uit de textuur. Het waren geen relikwieën uit voorbije tijden, maar ze waren nog steeds hier, aanwezig, zichtbaar, tastbaar.
Levend.
Wat als dat met mensen ook zo werkt. Dat alles wat ons omver blaast, ook iets nieuws brengt.
Dat stelde me gerust.

In afbraak schuilt ook nieuw leven. 

==================================================================

In 2012 begon in mijn leven te vereenvoudigen door het opruimen van mijn huis. 

Mijn belevenissen over opruimen en minimaliseren, over eenvoudiger leven ben ik bij gaan houden op dit blog. Hier lees je mijn terugblik. Omdat ik het een enorm leerzaam proces vond - en nog steeds vind - ben ik blijven bloggen en vertellen over hoe je op een praktische manier meer richting aan je leven kunt geven en veerkrachtiger wordt en een groter gevoel van zingeving krijgt. 

Heb je behoefte aan begeleiding, dan kun je contact voor een e-mail consult. 

Wil je op de hoogte blijven, meld je dan aan voor mijn maandelijkse nieuwsbrief. Elke maand deel ik mijn gedachtes, meditaties of tips die passen bij het seizoen.