Wacht maar tot ze ouder worden

Vaak genoeg heb ik het gelezen of horen zeggen; de ‘wacht maar tot ze ouder worden’-reacties als je vertelt dat je minder zoet en snoep wilt voor je kinderen, minder prikkels, minder tv/schermtijd, minder luxe kleding, minder spullen, minder wegwerp.
De vriendelijke glimlach van de ouder met grotere kinderen. De glimlach die wil zeggen dat je streven nobel is, maar gedoemd te mislukken. Want…wacht maar tot ze ouder worden!

Want als ze ouder worden, dan vinden ze de kinderboerderij saai, dan willen ze kant-en-klaar eten, want dat is ‘echt’ eten, dan willen ze chips en hippe repen chocola met een mooie verpakking maar weinig chocola, dan willen ze filmpjes kijken en verder niks, dan willen ze niet meer gezien worden met een verantwoorde drinkbeker. Nee, dan willen ze een pakje Wicky! Of liever nog: cola of een energy drank. Net als de andere kinderen. Dan willen ze geen kneuterig kinderfeestje thuis meer, maar een feest met Entertainment – betaalde entertainment. Nu willen ze nog wel tweedehands sneakers en tweedehandskleding, maar er komt vast een moment dat ze overpriced sneakers willen en elke maand een nieuw shirtje van de H&M. Dat is zo ongeveer de tendens van de reacties van ouders met grotere kinderen. Al dan niet hardop uitgesproken.

Ik kan niet zeggen dat het helemaal on-waar is. Onze dochters worden ook ouder en lusten op een terras opeens alleen maar cola en fristi. Als ik een maand lang zelf koekjes bak – zonder conserveermiddelen en zo mogelijk zonder suiker – dan zijn het de lekkerste koekjes van de wereld, maar daarna vragen ze toch weer om ‘echte’ koekjes. Als we in een vakantiehuisje of op de camping zitten dan hoor ik ze nooit over het ontbreken van tv, maar zodra we thuis zijn dan verdwijnen ze naar hun kamer met de ipad.

Ik heb er altijd op gelet wat ik onze kinderen (en onszelf trouwens ook) te eten gaf – je weet wel: weinig suiker, verantwoorde snacks, weinig tarwe producten, maar je geeft die kinders een keer snoep en ze zijn voorgoed verpest.

Verzet

Dus ja, vanuit die benadering lijkt het een strijd die bij voorbaat verloren is, maar ik heb me er altijd tegen verzet om het dan maar helemaal niet aan te beginnen. Dat het zo werkt bij kinderen toont naar mijn idee alleen maar aan hoe verslavend het effect van suiker is en hoe groot de aantrekkingskracht van tv en tablet en hoe krachtig marketing is. Dat kinderen zo beïnvloedbaar zijn, maakt naar mijn idee het belang nòg groter om er wèl aan te beginnen. Elk jaar dat je je kind van deze afleidingen weg hebt kunnen houden is er eentje gewonnen.

Ouders (moeders) zouden teveel doorslaan is de kritiek van nu. We moeten weer gewoon gaan eten en gewoon gaan opvoeden. Dat positieve opvoeden en natuurlijk ouderschap levert zacht kinderen op. Vaccinatie moet verplicht worden en met die grote hoeveelheden zeep in billendoekjes zal het in de praktijk ook wel meevallen en als het kindje dan uitslag krijgt, dan komt het vast ergens anders van. En ach, een keer snoepen moet toch kunnen, dat hoort er toch bij (in het weekend, op verjaardagsfeestjes, Sint Maarten, Sinterklaas, Kerst ach eigenlijk alle dagen van de week). E-nummers zijn toch door de EU goedgekeurd, dus hoe kwalijk kan het zijn? En kunnen we nu ook al geen plastic meer gebruiken met BPA, ja jee, dan kan je helemaal niks meer!

Concessies

Ik moet in de opvoeding soms concessies doen aan mijn eigen opvattingen. Soms moet ik de strijd opgeven. Of nieuwe wegen zoeken. Onze kinderen ontwikkelen hun eigen voorkeuren, hun eigen smaak en zij moeten de wereld tenslotte op hun manier ontdekken.

Maar het gedrag van mijn kinderen laat me elke keer weer zien dat teveel zoetigheid verslavend werkt, de eetlust bederft en allergieën in de hand werkt. Ik zie elke keer weer hoe ze blij een gratis dingetje van een supermarkt in ontvangst nemen, maar het nooit echt koesteren. Ik heb heel wat armbandjes, sleutelhangers, stuiterballen, ballonnen, kleurplaten, choco paashazen en choco Kerstmannen weggegooid, simpelweg omdat het hun aandacht al snel weer verloor en ze de chocola niet eens opaten.

De tv is een dankbaar apparaat om even kinderen te parkeren als je zelf eens een keer coherent wilt nadenken of ongestoord wilt koken, maar ik zie elke keer weer aan het gedrag van mijn kinderen dat ze er lamlendig van worden. Ook valt me elke keer weer op dat in een (pret)park waar allerlei entertainment is er opeens allemaal eisen worden gesteld en geklaag komt over wie wat wel en wat niet wil, maar als de voorzieningen nul zijn (zoals in het bos) dan zijn ze tevreden. Bovendien neemt in de vrije natuur de lucht en de bomen spanningen en boosheid weg en in een speelhal cumuleert dat tot ergernissen.

Daarom hoop ik dat er elke keer weer een generatie opstaat die zich hard maakt voor het welzijn van zijn kind. Want je hebt mensen nodig die doorslaan, die overdrijven en extreem de andere kant op leven, om zo op een beter gemiddelde uit te komen. Net weer een beetje beter dan de generatie daarvoor.