Niks doen

De laatste tijd gebeurt het soms maar zo dat ik niks te doen heb. Dan zijn de meiden bijvoorbeeld op een margedag bij mijn ouders. Ik werk dan vaak iets langer door (maar ook niet te lang, het moet wel een hobby blijven hè), ga eventueel nog langs een winkel en dan naar huis. Dan heb ik opeens een paar uurtjes voor mezelf voordat mijn vader de meiden weer terugbrengt na het avondeten.
Of het is weekend en de meisjes zijn uitgenodigd voor een feestje en de man en ik hebben zelf niks gepland. Dan heb je opeens een dag waarin je alles kan doen wat je wilt!

Oh, wat keek ik daar naar uit. En wat verlangde ik naar deze vrije momenten!

In de eerste vier jaren, voordat de kinderen naar school gingen, had ik een kwartier per dag voor mezelf. Tussen waken en slapen. Ik weet dat het moeilijk is voor te stellen, maar ik overdrijf niet. Was het maar zo.
Waar ik was, waren de kinderen ook. Ze zwierden achter me aan zoals zwanenjongen achter moederzwaan. Ik werd er heel goed in om elke minuut te benutten om al het werk gedaan te krijgen dat er moest gebeuren. Toen Gemma en Ellie naar school gingen werd het iets makkelijker, maar dan werden de dagen dat ik mijn handen vrij had vooral gevuld met dingen waar ik eerder niet aan toe kwam. Achterstallig huishouden bijvoorbeeld. Opruimen wat buiten het gezichtsveld van de kinderen moest gebeuren. Bezoekjes aan vriendinnen, schoolactiviteiten, fysio, huisartsen, zeg maar alles wat efficiënter gaat zonder kinderen erbij.

Nu zijn ze er opeens: ‘lege’ momenten. Eindelijk is daar, waar ik zo lang op gewacht heb. Niks aan mijn hoofd, niemand die een beroep op me doet. Zalige stilte!

En nu kan ik er gek genoeg niet zo goed mee uit de voeten. Ik word er onrustig en ongedurig van. Er gebeuren twee dingen: óf ik ga in het wilde weg alles doen wat ik zo graag in mijn eentje wilde doen (stukje schrijven, boekje lezen, meditatieoefening, tv kijken) óf er komt helemaal niets uit mijn handen en ik staar wat voor me uit. Soms val ik in slaap. Dat kan ook nog.

Eigenlijk denk ik vaak op die vrije momenten: wat is het saai zonder kinderen. Op zo’n dag in het weekend waarin man en ik alleen zijn, lijkt het alsof we nooit kinderen hebben gekregen. Of alsof ze al groot en uit huis zijn. Dan denk ik: zo zag ons leven er dus uit voordat we kinderen hadden. En dan is zo’n blanco dag opeens erg hol.

Ik vraag het me steeds vaker af. Kan ik dat nog; niks doen? Zomaar de tijd laten weglopen. (Financieel) onafhankelijk en vrij zijn klinken me als muziek in de oren. Maar zou ik dat überhaupt wel kunnen? Zou ik wel tot actie te komen? Of zou ik lamlendig worden?

Ook denk ik: hoe deed ik dat vroeger, omgaan met loze tijd? Die loze tijd moet er geweest zijn, kan niet missen, hoewel ik me nooit verveelde. Wat deed ik vroeger met een vrije middag? Met die kleine lege momenten toen we nog geen ipad en iphone hadden? Eerlijk, ik zou het niet meer weten. Dan ben ik dat blijkbaar toch verleerd.

Al vaker schreef ik over het vinden van mijn eigen ritme. Het volgen van mijn eigen behoeftes, in mijn eigen tempo. Zo te leven wordt steeds meer een automatisme. Toch vraag ik me af of voor echt onafhankelijk leven ook nog iets anders nodig is. Komt er niet ook een vorm van (opgelegde) discipline bij kijken? Als alles helemaal uit jezelf moet komen, lijkt dat me namelijk ook niet makkelijk.

Meestal schrijf ik dit soort stukken als ik er al uit ben hoe het zit, maar deze keer heb ik het antwoord niet. Het enige waar ik steeds aan moet denken is een les uit de meditatie: als je de stilte toelaat en er ruimte aan geeft, dan komt het antwoord vanzelf. Dan ontstaat er vanzelf iets nieuws in die leegte.

Vanmiddag zette ik een kopje thee en mijn oog viel op het label:

Empty yourself and let the universe fill you

Dat zegt alles wel, denk ik. Daar moet ik het de komende tijd maar mee doen.


Warme groet
Anita