7 jaar - de basis is gelegd

Afgelopen oktober zijn onze meiden al weer zeven jaar oud geworden. Zeven jaar is een symbolische tijd. Een tijd van vernieuwing. Het is voor mij echt een tijd van omzien, merk ik. Alsof het niks is, zijn de jaren voorbij gevlogen. Maar het was niet niks. Het waren echte tropenjaren – ze waren zwaarder dan ik kan vertellen. Ergens zou ik het graag over willen doen, met de kennis van nu, zodat ik ze dan wèl kan beleven. Toch…ik voel dat het tijd is voor een nieuwe periode, een periode waarin meer ruimte komt, meer rust. Waarin ze losser zijn van mij.

Het zijn nog maar subtiele veranderingen, signalen waaraan ik merk dat de tijden veranderen. Er komt een bepaalde rust in ons gezin. Af en toe laten ze mij alleen en doen hun eigen dingen. Hun ontwikkeling gaat nog steeds snel, maar iets minder snel dan hiervoor. Het is tijd voor mij om even stil te staan en te herkauwen wat ik allemaal heb moeten verorberen.  Juist door het aanbreken van die nieuwe tijd, merk ik dat al het oude nog niet verwerkt is. Wat onverwerkt is gebleven, dringt zich nu naar het oppervlak. Nu er lucht komt merk ik hoe zwaar die olifant is die op mijn borstkas zit. Ook merk ik dat mijn lijf verandert. De eerste tekenen van de overgang dienen zich aan.

De meiden worden groter. Ik merk het niet zozeer aan kleding die te klein wordt of aan schoenen waar ze uit groeien, maar aan hun voorkeuren. Ze krijgen kleine-meisjes-voorkeuren. Gemma wil alleen in de badkamer, met de deur op slot. Of ze willen alleen op haar kamer zitten en niemand mag bij haar komen. Tweedehands kleding wordt niet meer zo gewaardeerd of kledingstukken zijn opeens ‘kinderachtig’. In het weekend gaan ze ’s ochtends zelf naar beneden en ze kunnen zich wel even zonder ons redden,  dankzij de tv. Ze maken in het weekend soms zelf hun ontbijt en soms ook voor ons. Verveling is opeens een woord waarvan ze de betekenis ervaren. Ze ontdekken zelf youtube en leren mij wie Katie Perry is (blijkt best leuk). Ze vinden Nickelodeon eigenlijk leuker dan Ned3, maar zappen soms snel naar Ned3 als ze denken dat ik het er niet mee eens ben. Eerst maakte ik er een punt van, maar ze ontwikkelen hun eigen smaak en de programma’s die ze uitkiezen blijken de slechtste nog niet te zijn (Alvin en de chipmunks…wist niet dat dat nog bestond). Dus laat ik het los en zorg liever dat ze in het algemeen niet teveel tv kijken.

Mijn gedachten gaan naar de mensen die zeggen ‘als ze jong zijn kun je ze nog weghouden van tv/suiker/snoep/prikkels wacht maar tot ze groter worden, dan wordt dat anders.’  Nu er voor mij een andere fase lijkt in te gaan vraag ik me af of ik ook op dat standpunt ben beland. Had ik al die dingen eerder ook zonder zorgen moeten toestaan? Had ik het dan al die jaren hiervoor ook losser kunnen doen, als het uiteindelijk toch gebeurt?

Gek genoeg ben ik meer dan ooit er van overtuigd dat het in die eerste jaren heel belangrijk is om je kind weg te houden van al die verleidingen. En heel opvallend: ik merk aan mijn eigen kinderen dat ze eigenlijk niks om snoep geven, want het Sint Maartensnoep bleef na twee dagen al liggen en ook andere gekregen lekkernijen worden na bewondering in de kast gelegd en vervolgens vergeten. Het is voor de kinderen meer de traditie van het krijgen die hen blij maakt, niet het snoep zelf. Hoewel ik best tevreden ben over hoe ik prikkels en verleidingen heb weten te reduceren, vind ik toch dat ik nòg meer had willen en kunnen doen. Zo belangrijk vind ik het! In die jonge jaren wordt de basis gelegd voor de rest van het leven. Die eerste jaren kun jij je kind bewust weghouden van prikkels van tv (of ipad op pc), teveel speelgoed, lawaaierig speelgoed, van suikers die je kind niet voeden, maar letterlijk zoethouden. Elk jaar dat het je lukt om die invloeden te minimaliseren, heb je voor ze gewonnen in hun latere leven.