Zondagsrust

De grote vakantie is bij uitstek het moment om sluimerende gedachten of ideeën de ruimte te geven.
Ik dacht na over drukte en rust en doen en laten.

Steeds meer raak ik geïnteresseerd in het ritme van de dag. Van de week, het jaar, de seizoenen. Sinds de komst van de kinderen is die interesse alleen maar groter geworden. Het ritme dat al in zo'n baby zit is verbazingwekkend. De dag van een pasgeborene bestaat voor het grootste deel uit slapen, veel variatie is er niet in de dagindeling en tòch voelt een baby dat de nachten voor de langste slaapuren zijn. Daar heb ik me over verwonderd.

We hebben een 24-uurs economie, op elk moment van de dag kun je via e-mail een vraag stellen aan instanties, met inlogcodes kun je wanneer je wilt je belastingaangifte doen, je kunt online - buiten kantoortijden - een vraag stellen aan een (huis)arts, op elk uur van de dag kun je iets kopen dat je morgen nodig hebt en anders is er altijd nog koopzondag.
En toch voelt het niet alsof elk moment van de dag geschikt is voor alle soorten activiteiten.

Ik krijg meer waardering voor het ouderwetse ritme van de dag. De ochtend - wanner de spijsvertering het lichaam op gang brengt - gebruiken voor inspannende activiteiten, het koffie/thee moment, de middagpauze om weer te eten, de namiddag voor napraten en voorbereiden op de avond. De avond langzaam uit laten doven.

Een gebalanceerd leven is een zoektocht voor mij. Een balans waarbij inspanningen opleveren wat ik wil dat het me oplevert en er ook tijd is om alles op zijn beloop te laten. Even terug te kunnen blikken. Ik ben druk bezig geweest met inspanningen die meer opleveren (het kastjeperdag is daar een voorbeeld van), maar dat laatste deel? Dingen op z'n beloop laten en een moment om terug te blikken? Welnee, te veel te doen!

In de vakantie drongen deze gedachtengangen zich nogal bij me op. Wat als die ouderwetse gedachten over dag- en weekindelingen helemaal niet achterhaald zijn? Wat als de mensen die zeggen dat zij wel op een andere dag van de week hun rustdag houden, in plaats van de traditionele zondag, uiteindelijk helemaal geen rustdag hebben? Is het niet de kracht van het collectieve die zorgt voor rust?

Het weekend - en de zondag - gebruikte ik vaak om allerlei dingen te doen. Mooi een extra dag om wassen de draaien, op te vouwen, iets hoogstaands te bakken of te koken in de keuken, een naaiproject beginnen. Maar dat bleek in de praktijk vaak een teleurstelling. De kinderen vragen hun aandacht, iets wat ook moet mogen. Een dag in de week waarop we aandacht voor elkaar kunnen hebben, waarbij ik niet een klus heb die perse af moet, maar waarbij ik vrij beschikbaar ben.
Dus heb ik de zondagsrust weer ingevoerd.

Dat klonk heel makkelijk, maar dat was het niet! De eerste zondag viel me dat nog best tegen. 's Ochtends in bed dacht ik aan alles wat ik zou kunnen doen, maar moest het allemaal afserveren, want het mochten geen nieuwe activiteiten zijn. Dus geen patroon tekenen voor een naaiproject, geen appels schillen voor de appelmoes.
De eerste zondag dacht ik ook nog 'ach, dat ene wasje...', maar toen ik het vervolgens weer vergeten was, had ik opeens haast met het ophangen. Nee, dat bewaar ik voor de andere dagen van de week.

Ik hou het voornamelijk bij lezen, schrijven, ipadden. Ook gaan we er wel op uit, maar ik wil proberen om die uitstapjes zo kleinschalig mogelijk te houden.

Ook zorg ik er voor dat ik zaterdag al weet wat ik zondag ga koken (of wat Michel gaat koken). Voor zover het gerecht het toelaat bereid ik het voor. Of we eten restjes van de afgelopen week.
Ik vind het zálig om daar zo weinig mogelijk werk aan te besteden op zondag!

Zo gaat het nu een week of drie en de zondag is nu opeens een dag om me op te verheugen, in plaats van gewoon een dag van de velen.