Minder online

De laatste weken ben ik minder online. Ter geruststelling, er is niets met mij aan de hand.
Het begon er mee dat ik de komende maanden – oktober november en december zijn altijd goed gevulde maanden – met een innerlijke rust in wilde gaan. Alles doen dat er op mijn pad zou komen met een bepaalde kalmte en gewoon doen wat er gedaan moest worden in volgorde en zonder al teveel gestress. Ook zonder tegenzin. Gewoon doen wat er moest gebeuren. Al snel merkte ik dat ik me daardoor soms gewoon niet toe kon zetten om op social media actief te zijn.

Wat ik wel doe is proberen een rustig thuisritme te bewaken – tussen alle bezigheden van iedereen door. We eten elke avond thuis een huisgemaakte maaltijd. Ik maak een losse weekplanning met de groenten die ik in huis heb (bio groenteabonnement). Gerechten met rijst, met pasta, met aardappelen, met granen, met peulen. Ik hou de kosten voor boodschappen scherp in de gaten. Vier weken lang lukte het me om voor €110 per week boodschappen te doen, maar het is aan de krappe kant. Dochters worden groter en ondanks dat ze soms maar een klein beetje op hun bord scheppen, onder de streep eten ze toch beduidend meer dan vroeger. Het lukt ook alleen als ik een goeie voorraad heb. Maar ik vind het wel elke keer een uitdaging om in ieder geval in de buurt van mijn budget te blijven. Ik experimenteer wat met meal preppen. Kook extra rijst of extra pasta of extra pasta saus. Combineer kliekjes op vrijdag meestal samen in 1 maaltijd. Meal preppen klonk mij eerst veel werk voor 1 dag, maar ik merk dat het me toch gemak oplevert.

De krop sla gaat met zijn 'kont' in een grote bak met een bodem water. Zo blijft de sla nog lang goed in de koelkast en hoef ik het niet meteen te eten. 

Noodles met repen roerei. Bijna net als nasi, maar dan met noodles. 

Dit bord zag ik liggen bij de kringloop. 

Het is een wat strenge spreuk, maar de strekking van de boodschap klopt. Door respectvol met ons eten om te gaan (de gewassen, de grond waarop we bouwen, de dieren waar we mee samen leven, de boeren die het verbouwen) geven we respect aan onszelf. Wat stoppen we eigenlijk in onze mond als we ons eten niet respecteren?

Ik probeer regelmatig op tijd naar bed te gaan. Het scheelt wanneer ik een leuk boek heb, dan nodigt het uit om eerder naar bed te gaan en nog wat  langer in bed te lezen voordat ik ga slapen. Ik ben zelfs een keer in bad geweest. Nou nou, wat een luxe :-)

Niet alleen de accu van mijn fiets moet opgeladen worden. Mijn eigen accu ook.

Het is het laatste jaar van de basisschool voor onze dochters en ik wil daar nog even in alle – relatieve – rust van genieten. Echtgenoot en ik helpen ze bij hun huiswerk, in de zin dat we ze helpen bij het zoeken naar een oplossing als ze iets niet weten en bij het maken van een planning. Ene dochter doet alles snel zonder weinig aansporing. Andere dochter stelt alles uit, niet omdat ze het moeilijk vindt, maar omdat ze liever andere dingen doet. Helaas herken ik mezelf hierin :-) Maar met wat creativiteit en vooral volharding zijn we nu toch zo ver dat ze aan haar huiswerk zit in overzichtelijke brokjes tijd van 15 of 30 minuten. Ik ben niet van mening dat jonge kinderen zich maar moeten redden met hun huiswerk, dat als het kind het niet wil, dat het dan maar op de blaren moet zitten, dat het er vanzelf wel achter komt, dat ouders hun handen er van af moeten trekken. Het maken van een huiswerkplanning is niet iets dat iedereen uit zichzelf kan doen. Huiswerk maken vraagt bepaalde vaardigheden, die moeten aangeleerd worden. Hulp van ouders of andere volwassenen is onontbeerlijk.

Meisje Gemma is blij met haar nieuwe schoenen!

Een andere rust die er lijkt te zijn gekomen in groep 8 is dat mijn meiden ook wel eens stil kunnen zijn. Er hoeft niet meer gepraat te worden de héle autorit. We kunnen nu in dezelfde ruimte zitten zónder dat continue mijn aandacht erbij geroepen moet worden. Heerlijk maar tegelijk wennen. Na zoveel jaren voelt het bijna als onnatuurlijk.

Er voor terug komt een soort huiselijke rust die ik van mijn eigen kindertijd herinner. Een tijd waarin je als kind nog zeeën van vrije tijd had, die ik gebruikte voor handwerken en allerhande creatieve bezigheden. Een tijd van gezellige vrijdag- en zaterdagavonden met iets lekkers en familie-tv. Ik herinner me van mijn tijd de Honeymoon quiz. Nu in 2019 zit ik met de meiden met natte haren na het douchen nog een stuk van dancing with the stars kijken. Dit is een kant van het ouderschap die me elke keer verrast; met het grootbrengen van je eigen kinderen, gaan er stukjes van je eigen kindertijd in de herhaling. Soms voelde ik waar er pijn zat, en soms voelde ik waar het goed voor me was als kind. Zo heel je jezelf via je eigen kinderen.

Naar een vriendin om te pottenbakken. 

Verder ruim ik nog maar eens wat meer op en het is bijna niet te geloven na al die jaren; maar ik merk dat ik bijna klaar ben. Niet klaar in de zin dat ik nooit meer hoef op te ruimen. Er blijft altijd iets op te ruimen. Maar klaar dat ik alles wel in handen heb gehad. Dat spullen die ik eerder niet weg kon doen, nu toch het huis uit gaan. Of dat ik het prima vind om ze te bewaren. Dat ik ook niet meer zoveel tijd besteed aan het verkopen van spullen; deels omdat er niet veel verkoopbaars meer is, maar ook omdat de tijd die ik er aan besteed niet meer opweegt tegen de opbrengsten. We hebben het gebruikt, we hebben er plezier van gehad (want minder impulskopen) en nu mag het door naar de volgende. Bovendien is het voor mij nu belangrijker geworden dat het huis schoon is. Er mogen best spullen staan, als het maar schoon is.

Weer een doos naar de kringloop

Wanneer ik een vrije ochtend heb, en ik merk dat mijn lijf behoefte heeft aan rust, dan probeer ik die rust ook te nemen. Met wat day-time-tv, zelfgemaakte brownie of een stuk fruit. Er is altijd genoeg werk te doen, dus ik zou makkelijk zo’n vrije ochtend in kunnen vullen, maar een beetje stille tijd mag ik mezelf ook toestaan.

Het is niet zo dat ik het véél te druk voor heb voor social media en schrijven, hoewel er meer dan genoeg te doen is; het schuift gewoon allemaal een beetje op. Ik doe wat er op het moment zelf gedaan moet worden en dat probeer ik met innerlijke rust te doen. Vaker is dat mijn werk buitenshuis, plannen maken voor de verjaardag van onze meiden in de herfstvakantie (feestjes, cadeaus, trakteren), of regelzaken rondom school, sport en dergelijke, huishoudelijke zaken. Minder vaak is dat online op instagram of hier op het blog. Maar als het juiste moment er dan wel voor is – zoals nu – dan geniet ik er van dat ik kan schrijven met dezelfde innerlijke rust als waarop ik al die andere dingen gedaan heb.

Een hele fijne week gewenst.
Warme groet
Anita