Ik las van de week over het afsluiten van een jaar 9-cirkel, die begon in 2016-2017. (Ik noemde dit al even in de maandagse motivatie van afgelopen dinsdag).
Het jaar 9 is het jaar van afsluiten, van eindes, van de waarheid die naar de oppervlakte komt.
Het jaar 9, zo las ik, is het niet jaar dat de lessen van het leven op een vriendelijke manier presenteert. Nee, het haalt alle oude wonden naar boven, rouw die niet doorleefd is, rollen die niet meer bij je passen. Het jaar 9 wil je er op wijzen dat alles wat niet meer klopt, niet mee gaat in de volgende cyclus.
Als je lichaam nu zwaar voelt, dan komt dat door emotionele uitputting. Je voelt een aandrang om jezelf terug te trekken, te ontsnappen naar verre oorden.
Het is geen teken van zwakte.
Het is het jaar 9 dat wil afsluiten en dat voel je door je hele zenuwstelsel.
Dus het kan kloppen dat alles moeilijk en zwaar voelt momenteel. Omdat deze tijd van je vraagt om te voelen, wat je ooit opzij gezet hebt om te kunnen overleven. Om jezelf staande te houden.
Het jaar 9 onthult wat niet langer gedragen kan worden. Relaties staan onder druk, de maskers die je had opgezet vallen langzaam weg. Het lukt je zelfs niet meer om nog te doen alsof alles goed gaat.
Je kunt niet een drempel over, als je vasthoudt aan het verleden.
Dat het allemaal niet meer lukt om de schijn op te houden, flink te zijn en te dragen, dat voelt misschien alsof je in elkaar stort, maar het is een afronding. Een voltooiing. Bijna een heilig einde voordat iets nieuws kan beginnen.
De moed van het jaar 9 is het soort moed van de stille kracht. De moed om stilletjes samen te zitten met wat geparkeerd is geweest, in tegenstelling tot wat je gewend was om te doen; er aan ontsnappen.
Het voelt nu alsof je door dik, rul zand aan het lopen bent. Emotioneel zand. En dat klopt eigenlijk ook. Het is het moeilijke pad naar een nieuw begin. Zoals de weg door het geboortekanaal ook een moeilijke weg is.
Forceer jezelf niet naar het eind van deze cyclus. Maar ga het ook niet uit de weg, en verdoof het ook niet.
Het jaar 9 nodigt je uit om niet weg te vluchten van die drempel, maar om met moed af te ronden. Wat je nu afrondt, bepaalt hoeveel lichter je het nieuwe jaar in gaat.
Het raakte een gevoelige snaar, om daarover te lezen. Omdat ik het precies zo ervaar zoals het omschreven wordt. Oud verdriet en pijn laten zich niet meer wegduwen. Ik kan er niet meer omheen. Toen ik jaren geleden op het pad terechtkwam van opruimen, vereenvoudigen en minimaliseren, was dat ongeveer op het diepste punt van mijn leven, een tijd waarin ik probeerde overeind te blijven in de dagelijkse chaos en me tegelijk bewust van verdriet en schrik wat ik terzijde had geschoven. Al mijn intenties om iets moois voor mijn gezin te maken, leken zinloos.
Opruimen was mijn manier om mijn weg weer opnieuw te vinden. Ik had al snel door dat opruimen meer was dan alleen materiële spullen van de hand doen. Opruimen is voor mij een vorm van traumawerk.
Opruimen was voor mij ook slechts een startpunt voor herstel, maar wel een heel belangrijk punt voor herstel, samen met leren mediteren.
Er zijn nog steeds stukken die ik niet verwerkt heb. Mijn zwangerschap met complicaties en de zorgen daarover, die heb ik al die jaren geparkeerd. Ik ben nu heel voorzichtig aan, hiermee aan het werk. In hele kleine stapjes, samen met een coach.
De weg van herstel gaat niet in een rechte lijn, maar een pad vol van momenten van vallen en opstaan.
Warme groet,
Anita
Ongeveer een keer per maand verstuur ik een nieuwsbrief met inspiratie en bemoediging voor iedereen die op zoek is naar een opgeruimder, eenvoudiger en zinvoller leven. Spreekt dit je aan, dan ben je van harte welkom om je via deze link in te schrijven.
Geen opmerkingen
Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!