Zelfzorg en achterstallig onderhoud

De laatste weken zit ik in een bijzondere tijd. Ik heb het in jaren niet zo rustig gehad. Zelfs met het organiseren, schrijven en begeleiden van de najaarsopruimbingo had ik avonden vrij. 

Op mijn werk is het nu even niet zo schreeuwend druk, zoals het de afgelopen jaren continue was. Ik had een berg ongebruikt verlof staan van de afgelopen jaar/jaren en tot en met januari heb ik om de week een dag vrij op vrijdag. Dat alleen al vind ik een verademing. Wat een verschil om de dag mee te beginnen: de gedachte aan een theeafspraak met een vriendin of de gedachte aan weer een volle mailbox is een hele andere start van de dag! 

Mijn meiden zitten inmiddels zo goed in het zadel op de middelbare school en is hun agenda niet meer heel de dag ook mijn agenda. Soms moeten ze nu mij herinneren aan een afspraak. Zo kan het ook gaan. 

Vanaf mijn zwangerschap was er altijd wel iets wat zorg nodig had. Zorg voor de gezondheid van de kinderen, bezorgdheid, maar ook dagelijkse verzorging. Zorgen voor/om de echtgenoot, zorgen voor het huishouden (als ik huishouden zeg dan is dat niet alleen schoonmaken, maar ook boodschappen doen, eten koken, maaltijd plannen, huisraad vervangen, onderhoud huis en tuin, feestdagen voorbereiden en plannen), zorg voor de financiën, een operatie, veel stressvolle jaren op het werk. Kortom, er was altijd wel iets waar ik me niet eenvoudig aan kon onttrekken. 

Op een of andere manier is het ook makkelijk om voor anderen te zorgen. Er is tenslotte altijd wel iets. De waan van de dag. Probleem oplossen en hup weer door naar het volgende, want kind moet alweer gebracht en gehaald worden van muziekles en er moet een cadeautje gekocht en die declaratie moet ingediend, er moet geld meegegeven worden voor de avondvierdaagse, niet vergeten de foto’s op tijd te downloaden, anders is de wetransfer verlopen, er moet oppas geregeld worden omdat ik geen vrij kan nemen en de echtgenoot in het buitenland is, kind is ziek en moet naar de huisarts. 

Aan zorg voor mezelf kwam ik niet echt toe. In ieder geval niet in de mate die ik echt nodig had. Het volgen van de meditatieopleiding was mijn grootste zegen, daarmee heb ik gezorgd voor mijn mentale gezondheid. 

Lijfsbehoud en zelfzorg

Het punt is dat ik nooit echt tijd gehad heb om mijn zwangerschap met complicaties te verwerken. Dat het goed is afgelopen wil nog niet zeggen dat het allemaal vergeten is. Fysiek is er een achterstand die te groot is om met een avondje vroeg naar bed in te lopen. 

Het was overleven destijds. De gedachte om een of beide kinderen te verliezen was zo absurd angstig dat het teveel is om in een keer te bevatten. Ontelbaar veel specialisten hebben zich ermee bemoeid.  Dat creëerde een zekere afstand tot mijn eigen lijf. Na mijn verlof voelde ik mij het meest prettig bij zoveel mogelijk de orde van de dag aan te houden. Zo zouden zo weinig mogelijk mensen zich met mij of mijn innerlijk leven bemoeien. Lijfsbehoud is ook een vorm van zelfzorg. 

Nu valt er opeens een ongekende rust over mijn dagen. 

Er is ook een rust in mijn hoofd. Eerder kon ik onrustig worden als ik een onverwacht vrije dag had. Of een weekend met niks gepland, dan zag ik mogelijkheden voor waar ik anders niet aan toe was gekomen. Dat leuke park om met de meiden naartoe te gaan. Die speeltuin, die vrienden, die open dag, het speelgoed uitzoeken, dat artikel schrijven, aan dat handwerkproject beginnen. 

Nu laat ik soms de tijd passeren. Probeer niet te denken aan wat ik allemaal zou kunnen doen. Ook al heb ik dat niet in een keer onder de knie. Niet teveel met uiterlijke dingen bezig, niet denken aan ‘ooo dat wil ik oooook’ maar onderzoeken wat er vanbinnenuit komt. Wat mijn drijfveren zijn als er niets hoeft. 

De tijd die het kost

Nu ik meer tijd om handen heb wordt ook pas inzichtelijk hoeveel tijd de dingen werkelijk kosten. Het is heel onbevredigend om zoveel werk in korte tijd te moeten proppen. Om de dingen zoals koken, kinderen in bad doen, schoenen opbergen, was opvouwen, een berichtje versturen, glas naar de glasbak, slapen, dit alles te moeten comprimeren. En iedereen weet wat er gebeurt als je dingen eindeloos comprimeert; dan wordt het explosief. Explosief in sneller boos, explosief in doorgaan en doorgaan. Als je kunt ervaren hoeveel tijd de dingen werkelijk kosten, komt er kalmte vrij. 

De vertraging is ingezet en de komende periode ga ik verder en verder vertragen. Deze nieuwe ruimte in tijd neem ik voor fysieke zelfzorg. Achterstallig onderhoud, zoals ik het noem. Het lijf heeft een ijzersterk geheugen en houdt alles wat onverwerkt is vast. Daar kun je op psychisch vlak iets aan doen, maar met fysieke zorg erbij komt er meer harmonie. Beide zijn ondersteunend aan elkaar. 

Kleding die ik niet meer comfortabel vind vervangen door fijne kleding van natuurlijke materialen. Ik bezocht een ayurvedische kliniek voor een consult. Liet mijn oren testen. Een nieuwe leesbril is aan de beurt. Een dutje overdag. Een massage of een schoonheidsbehandeling. Ik let altijd al op welk eten ik klaar maak, maar me hierin opnieuw verdiepen kan geen kwaad. Ik beweeg mee met de winter; verstillen, vertragen, naar binnen keren, geen onnodige energie verspillen, maar bewaken wat ik heb en aanvullen wat ontbreekt. 

Rustmeditatie 

~ Rudolf Steiner

Ik draag rust in mij,

Ik draag in mijzelf

de krachten die mij sterken. 

Ik wil me vervullen

met de warmte van deze krachten. 

Ik wil me doordringen

met het vermogen van mijn wil.

En ik wil voelen

hoe rust uitvloeit

in mijn hele bestaan, 

als ik me sterk maak

om de rust als kracht

in mezelf te vinden

door het vermogen van mijn streven. 

Hoe kun je deze rustmeditatie inzetten: 

Begin met de eerste zin in je hoofd op te zeggen, dus niet hardop. 

Kijk waar in je lijf je iets opmerkt. 

Daarna zeg je telkens één woord van de zin. Je observeert telkens de sensaties in je lijf. 

Ik

Ik draag

Ik draag rust

Ik draag rust in

Ik draag rust in mij

Warme groet, 

Anita