Waarom ik spullen bewaarde

Vaak genoeg heb ik naar opruim programma’s gekeken en geergerd naar het beeldscherm geroepen ‘nee!! Daar gaat het niet om! Zit hem/haar niet zo te pushen om spullen weg te gooien!!’
Dan werd er ingepraat op de hoarder dat iemand al die spullen niet nodig had ‘want hij zij deed er toch niks meer mee’, ‘aan 1 grasmaaier heb je genoeg’,  ‘die boeken lees je toch nooit meer’, ‘wat moet een mens met zoveel dolfijnenbeeldjes’, ‘hoeveel winterjassen heb je nodig?’



Van alle jaren opruimen heb ik geleerd dat het zelden om de spullen zelf gaat. Het gaat altijd om de diepere laag, om de betekenis van die specifieke spullen voor die specifieke persoon. De man die al het gereedschap van zijn vader nog op de boerderij had staan, terwijl zijn vader niet meer leefde, en hij zelf niet meer boerde; die man snapt zelf ook wel dat het logisch gezien geen nut heeft om  die machines te bewaren. Maar het waarom van het bewaren is interessant. Welke emotie omvatten de spullen. Is het spijt? Spijt dat een bepaalde tijd voorbij is en je er destijds niet genoeg van hebt genoten. Is het verantwoordingsplicht? Heb je het studiemateriaal bewaard van die opleiding/cursus die je nooit hebt afgemaakt, met het idee dat je het ooit nog gaat afmaken? Is het gemis?
Is het plichtsbesef? Staat dat kostbare erfstuk bij jou thuis, met de boodschap dat het ‘in de familie moet blijven’, maar vind je het erfstuk zelf helemaal niet mooi? En vind je de taak wellicht te zwaar? De verantwoordelijkheid te groot?


Als je bezig gaat met opruimen, ontspullen, minimaliseren, eenvoudiger leven, dan zijn dat emoties die je bij jezelf tegen kunt komen. Als je daar oog voor kunt krijgen, met compassie door je spullen in huis heen kunt gaan en onderzoeken voor jezelf of je bepaalde items los kunt laten of dat je ze nog even langer vast moet houden, dan zal dat je uiteindelijk meer ruimte geven. Meer nog dan de feitelijke ruimte in je huis.



Ik had ook zo mijn redenen om spullen te bewaren.

Geld

Het besteedbare budget was krap en alles wat ik niet hoefde te kopen was meegenomen. Dus bewaarde ik verpakkingsmateriaal, voor de kinderen om mee te knutselen. Dozen die ik kon gebruiken om mp-verkopen in te versturen. Nam gratis spullen aan, want gratis = niet zelf hoeven kopen. Daarom bewaarde ik onderdelen van spullen die kapot waren, want ze waren opnieuw te gebruiken voor een ander product. Er bestaat een uitspraak over opruimen: ‘als je het voor 10 euro nieuw kunt kopen, dan bewaar je niet iets wat je niet onmiddellijk nodig hebt.’ Dat criterium gebruikte ik dus niet. Want ik gebruikte meerdere keren per maand iets van mijn bewaarde spullen (dat kon een theepot zijn die toch maar niet naar de kringloop ging, dat kon een tv-splitter zijn, of breiwol), als me dat elke keer 10 euro had gekost, dan lopen de kosten aardig op. Mijn werkwijze bespaarde mij geld. Maar het kostte ook tijd. Tijd die ik liever aan andere zaken besteedde (aan de kinderen, aan mezelf, aan ons huis); de reden waarvoor ik aan het besparen was geslagen. De frustratie daarover zat me vaak dwars.

Dankbaarheid

Met alles wat ik kreeg was ik blij. Het betekende dat ik het zelf niet hoefde te kopen, maar ik was oprecht blij en dankbaar voor alles wat ons gegeven werd. Ik was dankbaar dat er zoveel mensen op kraamvisite kwamen en zoveel mooie cadeaus mee namen. Ze vroegen me wel eens wat ik voor de kinderen wilde. Meestal liet ik mensen zelf kiezen, ik was overal blij mee. En als ik wel specifieke wensen had, dan noemde ik dat wel, maar liet het toch vooral aan de gever over. Ik zorgde er ook altijd voor dat alles zichtbaar gebruikt en gedragen werd. Probeerde te onthouden van wie ze wat hadden gekregen en vertelde daar later over aan de gever of liet een foto zien. Maar veel van de spullen zou ik zelf nooit voor de kinderen gekozen hebben. Eigenlijk was het gewoon in zijn algemeen veel te veel. Dan was ik meer bezig met dat alle spullen een keer aan de beurt kwamen dan of het ook echt wat toevoegde. Wat betekenen die spullen dan nog? Welke waarde hadden ze, behalve de verkoopwaarde? Ze herinnerden me alleen maar aan dat ik niet heb kunnen geven aan de kinderen wat ik ze het liefst had gegund. En waarom plaats ik dankbaarheid tonen hoger dan zeggen wat ik zelf het liefst wil?

Verloren tijd

Over de babytijd van Gemma en Ellie heb ik wel vaker gezegd dat ik die anders had willen doen, had moeten doen. Ik had het mezelf en de kinderen anders gegund. Alles wat te snel voorbij ging en wat ik langer vast had willen houden bewaarde ik in spullen. Heel veel spullen heb ik weggedaan (o.a. hun mooie bedjes, die ik had bewaard met de hoop dat hun kinderen daar ooit ook in zouden mogen liggen) en daar heb ik geen spijt van. Ze zijn niet meer een constante herinnering aan wat voorbij is, dat maakt de onplezierige herinnering zachter.

Bewijzen

Ik heb heel veel spullen opgeruimd van toen ik een jong meisje was. Aantekeningen, boekjes van dit of dat, oude hobby’s, verzamelingen. Het waren allemaal aandenkens aan het meisje van vroeger. Die ik had bewaard om haar niet te vergeten. Als ik alles bewaarde wat mij vroeger bezighield, dan bewaarde ik ook mezelf. Dat was wat ik me realiseerde bij het opruimen. Maar ik besefte ook dat ik het niet meer nodig had voor wie ik nu was. Alles leefde nog wel in mij – ook al waren sommige interesses ver weggestopt – en ik had die spullen niet meer nodig om te bewijzen wie ik was.


Het zijn de emoties achter de spullen die je leren om verder te komen. Je krijgt meer begrip voor je eigen beweegredenen. Je krijg meer zicht op het waarom van het bewaren van spullen; een gevoel van falen over het niet afmaken van hobby's of klussen, een gevoel van willen vasthouden van wat je vroeger nooit gekregen hebt, een herinnering aan wat je vroeger nog kon, maar nu niet meer, het gevoel dat je het niet waard bent om iets te kopen wat je het liefst zou willen. Door dit te onderzoeken kun je afstand doen van wat nu niet meer bij je past, meer begrip krijgen voor de pijn die er in je zit. Wat wil je er voor terug? Weggooien puur om het weggooien hoeft niet. Ik weet ook wel dat mijn kinderen nooit meer in dat schattige pakje zullen passen, maar het is wel dat pakje wat ik zelf voor ze uitgezocht heb. Wat die emotie mij vertelt is waar de persoonlijke groei in zit. Opruimen is het onderzoeken van je eigen leven, waar je nu staat en waar je naartoe wilt.

Loop je zelf steeds vast in in patronen, wil je graag begeleiding bij wat jij hebt op te ruimen? Neem dan gerust contact met mij op. Ik kan je op weg helpen door je advies te geven wat speciaal op jouw situatie gericht is. Daarvoor maak ik gebruik van mijn ervaring, mijn opleiding Meditatie en Spirituele Psychologie en vele boeken die ik over dit onderwerp gelezen heb. Groei zit vaak al in ons innerlijk besloten, maar we weten niet altijd hoe we de inzichten aan elkaar kunnen knopen. Daarmee kan ik je helpen. anitasdagboek@gmail.com

Voor meer achtergrondinformatie kun je mijn artikel Zes praktische manieren om meer richting aan je leven te geven lezen.


Warme groet,
Anita