Wat geef ik de krantenbezorger?

Op het blog van zuinigaan las ik de vraag ‘wat geef ik de krantenbezorger?’. Dat is een hele goeie vraag en ik schreef er vervolgens een reactie bij. Mijn antwoord was uiteindelijk zó lang dat ik bedacht dat ik er dan net zo goed een blogpost voor mezelf van kon maken. Ik heb namelijk een hele goeie oplossing voor dit vraagstuk bedacht – al zeg ik het zelf.

De eerste keer dat ik uberhaupt met het fenomeen van geld geven aan de krantenbezorger te maken kreeg, was op het kantoor van mijn eerste baan. Stond er een jongen aan de deur die het gratis huis-aan-huis blad kwam overhandigen. ‘Nou, dank je wel’, zei ik droog. ‘Wat een onnozele jongen,’ dacht ik, ‘gooi het toch gewoon door de brievenbus!’. Toen rammelde hij opzichtig met al het kleingeld dat hij in zijn zak had zitten. Ik begreep zijn hint, maar vond dat hij mij weinig keus liet. Beduusd gaf ik hem wat kleingeld (notabene nog van mijn eigen geld, terwijl het een kantoor was!) maar ik stoorde me erg aan de opdringerigheid. Dat heeft jarenlang zijn invloed gehad op of ik wel of niet iets gaf (aan de bezorger van de gratis krant).

Toch vind ik het gebruik om wat te geven op zich wel sympathiek. Het is niet zo alsof het nu een heel goed betaalde baan is en het is zwaar en ondankbaar werk.

Toen de echtgenoot en ik gingen samenwonen ging het abonnement op de Volkskrant met ons mee. Dat vond ik nog weer een heel andere kwestie. Ik weet dat veel consuminderaars hun krantenabonnement hebben opgezegd of overgegaan zijn op digitaal, maar in ons huishouden wordt de papieren krant nog altijd zeer gewaardeerd. Met een abonnement komt er dus iemand op mijn verzoek voor dag en dauw, bijna alle dagen van de week, mij de krant bezorgen. Op tijdstippen dat de man en ik nog liggen te slapen. Daar mag best wel een attentie tegenover staan.

Ik heb hiervoor een briljante oplossing bedacht. Elk jaar geef ik met Sinterklaas een chocoladeletter met €5 of €10 euro erbij. Dit hang ik buiten aan de deur met een briefje erop dat het voor de – vaste – Volkskrantbezorger is. Als ik inspiratie heb, doe ik er een gedichtje bij.
Wij hebben altijd goeie bezorgers gehad door de jaren heen en zij moeten altijd voor dag en dauw op, door weer en wind, daar mag wel wat tegenover staan. En ik ben nu in een positie dat ik het geld kan missen. Doordat ik zelf het initiatief neem om wat te geven, word ik er niet door overvallen. Nu kan ik weloverwogen beslissen hoeveel geld ik hem geef. Rond Sinterklaas weet ik ook zeker dat ik het aan mijn eigen bezorger geef en niet aan een vakantiekracht.

Je zou ook een kraslot kunnen geven. Kost jou niet zoveel, zij maken kans op meer geld. Of een bioscoopbon, mocht je die zelf een keer cadeau hebben gekregen en niet gebruiken.

Onze bezorger belt in december meestal aan om een kaartje te geven (daarvoor komt hij/zij apart langs op een tijdstip overdag) en me te bedanken. Het is dan duidelijk dat ze dan geen geld meer krijgen. Dit is mijn oplossing voor dit huishoudelijke dilemma.