De vijf kindconclusies

Al heel lang wilde ik een blogpost wijden aan het boek De vijf kindconclusies van Lisette Schuitemaker. Maar op een of andere manier leek er nooit het goeie moment voor te komen. Of was er wel het goeie moment, maar had ik geen tijd om het op te schrijven en dan was het moment al weer voorbij. Of het kwam te dichtbij.

Het boek De vijf kindconclusies las ik al weer een hele tijd geleden. In 2012 al weer. Het was op vakantie en terwijl wij wachtten op een terras bladerde ik door een tijdschrift. Mijn oog viel op een artikel over de vijf kindconclusies. Mijn aandacht bleef haken. Het was in een tijd waarin ik wilde ontrafelen wat mij gevormd heeft, welke vroege gebeurtenissen en voorvallen van invloed zijn geweest op mijn leven.

Ik wilde er over schrijven, maar wist niet zo goed welke invalshoek ik hier voor moest kiezen, zonder teveel van mezelf te laten zien. Dan zou ik mezelf te kwetsbaar voelen en onbedoeld misschien anderen kwetsen.

Wat me ook tegenhield om over het boek te schrijven was dat ik merkte dat het weten waar je kwetsuren liggen een ding is, maar er mee verder gaan een tweede. Er over schrijven terwijl ik er zelf nog middenin zat lukte me niet. Door wat ik gelezen had te integreren in mijn meditaties kreeg het voor mij meer betekenis. Toen had ik er pas echt wat aan.

Het boek was een heel goed hulpmiddel om inzicht in mijn vragen te krijgen. Vragen waarvan ik denk dat er meer mensen zijn die hierin geïnteresseerd zijn.

De vijf kindconclusies onderscheidt de volgende vijf conclusies:

1. Ik ben niet welkom, ik moet hier weg
2. Er is niet genoeg, ik ben niet genoeg
3. Jij je zin! Dan hou ik me wel koest
4. Ik mag nooit meer verliezen
5. Ik moet me gedragen

Zo’n conclusie die je als kind trekt kan heel subtiel zijn, maar het kan heel lang doorwerken. Dat is precies een van de onderwerpen die vaker naar voren komt bij het mediteren. Ontstane patronen kunnen heel lang bij ons blijven, maar er kan een moment komen waarop ze niet meer werken.
Die patronen hebben we soms al zo lang bij ons, dat het voelt als iets van onszelf. Vroeger was ik vooral boos over zo’n patroon, zonder te weten waar ik precies boos over was. Het meest werd ik dan boos op mezelf; waarom deed ik nou zo, waarom zei ik nou dit of dat. Was ik maar meer zus, was ik maar meer zo. Of ik trok het boetekleed aan, zocht de schuld bij mezelf, ik zou het wel verkeerd begrepen hebben, ik zou de volgende keer anders…dit of anders dat.

Nu, sinds ik mediteer, kan ik het steeds beter als patronen herkennen, als instincten, een reactie, een manier die ik mezelf heb aangeleerd omdat het ooit de enige uitweg was, of de enige oplossing, het enige dat werkte, het enige wat binnen mijn vermogen van toen lag.
Door er via mediteren naar te kijken, wordt het zachter en leer je om meer te handelen naar wat het best bij je eigen natuur past.

Dat kind-conclusies je tot ver in je volwassen leven achtervolgen ervaar ik nog steeds. Deze week nog. Dat werd de aanleiding om nu wel dit stuk te plaatsen. Nog steeds kan het me overvallen wanneer er een gevoelige snaar wordt geraakt. Het verschil is dat ik nu duidelijker kan merken dat het om een instinctieve reactie gaat, soms kan het zelfs letterlijk voelen alsof ik handel en reageer buiten mijzelf om. Dan wordt er bij mij iets geraakt wat een heel vat aan emoties openbreekt. Meestal gaat dat niet over hetgene wat op dat moment de aanleiding was, maar over iets ouds wat nog geheeld moet worden. Er komen ook nieuwe kwetsuren bij, maar toch geloof ik dat al die nieuwe kwetsuren hun grond vinden in de oude conclusies die je als kind trok. Ze zijn vaak gebaseerd op hetzelfde pijnpunt. En zo'n pijnpunt kun je nog heel lang voelen.

Kind-patronen krijg je terug via je partner en via je kinderen, is mijn visie. Zij werken als een spiegel in je eigen ontwikkeling. Ik zeg wel eens dat je de partner kiest die in jou iets wakker roept, iets in jou aanspreekt, wat geheeld moet worden. Net zoals ik denk dat ik er als ouder niet ben om mijn kinderen op te voeden, maar dat zij er zijn om mij op te voeden. Zij brengen mij ‘groot’. Zij dagen mij uit om het beste uit mezelf te halen. Om mezelf uit mezelf te halen en daarmee mijn kinderen de best mogelijke start in de wereld te geven. En nu maar hopen dat mijn kinderen daar niet de verkeerde conclusies uit trekken.


Als je meer wilt weten over De vijf kindconclusies van Lisette Schuitemaker, klik dan hier.
Het boek is ook te bestellen bij bol (affiliate link)
Je kunt hier het gratis pdf artikel lezen over De vijf kindconclusies.