Het huis als beeld van ons zelf

Soms vallen in een kort tijdsbestek heel veel stukjes op hun plek. Dan zie ik opeens helder wat ik al langere tijd wilde doorgronden. Dan kon ik er zelf niet de goeie woorden voor vinden, maar las ik er over en bleek het precies te zijn wat ik bedoelde.

Opruimen is als vasten voor je huis

In februari schreef ik een stuk over imbolc – het feest van bevruchting en over de zin die ik had om schoon schip te maken. Mijn huis een vruchtbare bodem maken voor de dingen die in het komende jaar zouden gaan groeien.
Later las ik dat een ritueel dat bij het imbolcfeest hoort is om je voordeur en je achterdeur open te zetten en met een bezem (gemaakt van berkentakken) van voor naar achter schoon te vegen. Een soort periodieke reiniging. Ik zag de vergelijking met een vastenkuur. Je stopt even een tijdje niets in je mond en reinigt van binnen het afval zodat dat er aan de achterkant weer uit gaat.

Sinds ik meer ben gaan letten op welke producten ik eet en wat er in die producten zit, heb ik wel eens het vergelijk gemaakt dat gezond eten is voor het lichaam wat goed hout is voor een houtkachel.
Mensen die een houtkachel hebben weten vaak precies hoe zo’n kachel optimaal gestookt moet worden. Welk soort hout de langste brandduur heeft. Welk hout het minste stinkt. Dat je hout droog moet zijn en zonder schimmels. Dat de pijp van de schoorsteen schoon moet zijn. Zouden we niet ook op die manier naar voeding moeten kijken? Voeding is tenslotte brandstof voor ons lijf. Met het eten van bewerkt voedsel gooien we als het ware verkeerd hout op het vuur. Het verbrand te snel of het vervuilt ons lichaam. Je hebt dat boek ‘Van gifbelt naar tempel’ (zelf niet gelezen overigens). Het klinkt nogal verheven om jezelf als tempel te zien, maar uiteindelijk is dat zo gek nog niet. Waarom zou je je lichaam (het huis waarin je woont) niet mogen eren met de mooiste geschenken (=voeding van kwaliteit)?

Je huis is een spirituele afspiegeling van jezelf

In de meditaties kom ik ook regelmatig verbeeldingen van ons lichaam en ons huis tegen. Een van de dingen is bijvoorbeeld de vraag of je graag thuis blijft of dat je het liefst van huis bent. En of je graag bezoek ontvangt of dat je liever geen andere mensen toelaat in je huis. Door je die vragen te stellen en te kijken hoe je daar tegenover staat en of dat vroeger misschien anders was, leer je heel veel over jezelf.

Ook schreef ik al vaker over het vergelijk van mijn zolder met mijn bovenkamer. Als ik teveel aan mijn hoofd heb, dan zie ik dat terug aan de spullen die zich opstapelen op zolder.
Nina Elshof schreef er een heel boek over. Huis en ziel. Zij is gespecialiseerd in het principe dat je huis een spirituele afspiegeling is van jezelf.
Dat kan ik helemaal onderstrepen omdat het een reden was voor mij om het eenkastjeperdag project te gaan doen. Rationeel had ik het prima voor elkaar. Ik had toch wat ik wilde: een ruim huis met een ruime tuin. Maar op een of andere manier lukte het mij maar niet om me dit alles eigen te maken. Het werd niet van mezelf. Het voelde niet alsof het van mij was (inmiddels weet ik dat dat komt omdat ik vond dat ik er geen recht op had).
Door op te ruimen in huis, door mijn spullen en beweegredenen voor het wel of niet bewaren te onderzoeken, bouwde ik een ander huis. Ik leerde mezelf beter kennen, leerde mijn eigen waarden voor het leven beter kennen. Zo kon ik keuzes maken die ik het liefst wilde. Meer geld overhouden, meer tijd overhouden, meer er kunnen zijn voor mijn gezin en mezelf persoonlijk ontwikkelen. Het gevoel om me ergens voor te moeten verontschuldigen is gaandeweg verdwenen (en tjonge wat hebben veel mensen de onweerstaanbare neiging om hun eigen visie op jouw huis en jouw leven te verkondigen).
Het gevoel dat ik spullen moet vasthouden omdat we het ons niet kunnen veroorloven om iets nieuws te kopen, is overgegaan in de geruststellende wetenschap dat we een onverwachte uitgave financieel tegenwoordig beter op kunnen vangen.

Ons lichaam is het huis waarin wij wonen

Het allermooiste wat ik las over het huis als beeld van onszelf – hierin leken al die losse fragmenten samen te komen – was het boekje over de spirituele betekenis van het Sinterklaasfeest. Sinterklaas en het geheim van de nacht door Pieter van Ree.
Het boekje geeft een heel andere kijk op de viering van Sinterklaas.
Een van de ontdekkingen die Van Ree deed is dat in de kunst, poëzie, kindertekeningen  en in dromen het huis vaak als beeld van de mens wordt gebruikt. Over dromen schrijft hij bijvoorbeeld:

‘Hoewel de relatie tussen het beeld van het huis en een lichamelijke toestand lang niet altijd zo eenduidig is, blijkt er vaak een zekere systematiek aan ten grondslag te liggen. Zo zijn het dak en de zolder van het huis vaak beeld voor het hoofd, de gevel beeld voor het gezicht of de voorzijde van het lichaam en heeft de kelder vaak te maken met de stofwisseling en de levensprocessen die zich in de buik afspelen.’

Zo had ik afgelopen winter een droom over hoe ik op een zolder was en hoe ik moest bukken voor de schuine wanden van het dak. Dat was in een tijd dat ik in mijn denken sterk groeide, maar waar ik nog niet mee naar buiten kon.

Ons lichaam is als het ware het huis waarin wij wonen. Wij kunnen onszelf vorm geven, door een fysiek huis vorm te geven. Hutten bouwen is ook je leven vorm geven.

‘Voor het beeldend bewustzijn ‘wonen’ wij in ons lichaam zoals wij als lichamelijke wezens wonen in het interieur van ons huis.’

Alvast een heel fijn weekend. Veel leesplezier, het is een lange blogpost, met veel stof tot nadenken. Pas na het weekend kom ik terug, dus je hebt alle tijd om het in je op te nemen.
Wij zitten dit weekend in Slagharen (aaaaaarghh) voor de Meerlingendag van de NVOM. Dus mocht je nog niet vastomlijnde plannen hebben om toevallig dit weekend naar Slagharen te gaan, dan zou ik je adviseren om een ander weekend te kiezen, want je ziet overal dubbel :-).

Hartelijke groet,
Anita