Over pepernoten, afscheid, wanten en bloemetjes

Vroeger toen we nog geen kinderen hadden waren we heel vaak moe.
Terugkijkend vraag ik me af wat voor soort moeheid dat was. Overigens vroeg ik me dat destijds ook al af.
Ik schuif het op levensmoeheid. We waren moe, maar die moeheid diende geen enkel nut. De inspanningen waar we moe van waren voegden helemaal niets toe aan de wereld, aan de mensheid of aan ons eigen gevoel van een vervullend leven.

Nu - met kinderen - heeft het begrip moe een hele andere betekenis gekregen. Ik ben moe, maar wat een voldoening geeft het! Ik wist niet dat het mogelijk was om in zó korte tijd, zóveel te doen.

Bij mijn ouders bakten we pepernoten. Ik had nog niet eerder zelf pepernoten gebakken, maar mijn moeder wel, dus maakten we er een gezellige middag van.

Het recept voor pepernoten vind je hier als pdf, zodat je het zelf kunt bewaren.


Van de pepernoten hebben we uiteindelijk zelf heel weinig gegeten, want ze waren bedoeld voor een Sinterklaasfeest op het werk van Michel. Wat was dàt leuk georganiseerd. Met een pepernotenbakmachine die steeds de verkeerde pepernoten uitspuugde en een pepernotenkok die er niks van bakte. Dan leken de pepernoten op eierkoeken, dan waren ze te hard, dan te groen, dan te rood, dan te klein. Maar....geen nood! Gelukkig hadden alle kinderen (zelfgebakken)pepernoten bij zich die ze aan de Sint mochten geven. En de Sint had voor alle kinderen een paar lieve woorden en een cadeautje. Ik vond het een heerlijke middag.
Oh ja, de kinderen ook trouwens ;-)

Michel kwakkelt wat met zijn gezondheid en was zaterdagochtend niet bij de zwemles van de kinderen. Het is ook niet nodig dat we met het hele gezin gaan, maar ach, er is wel meer niet nodig.
Ik zit dan achter het raam en zie mijn twee kleine meisjes zonder veel schroom in het water springen èn zelfs voor het eerst duiken.

Ik heb de badjuf even weggepoetst, want haar gezicht was goed te herkennen.
Ze zit daar achter die vlek in het water ;-)

Heimelijk pink ik af en toe een traantje weg. Het doet wat met me om ze zo in het water te zien liggen. Die haartjes nat, vaak zie ik ze en-profil en dat doet me denken aan toen ze baby waren. Dus knipper ik wat vaker dan normaal met mijn ogen, zit er opeens een vuiltje in mijn oog en snuit ik mijn verkouden neus.

Het is een wonder! De meiden hebben allebei het gerecykleerde rokje uit de kast gepakt. 

Verder heb ik deze week nog niets gerecykleerd. Ik was van plan om twee poppenjurkjes te maken, maar daar ben ik niet aan toe gekomen. Te druk met pepernoten bakken, zwemles, Sinterklaas intocht, Sinterklaasinkopen doen, precisiestrooien, budgetteren en samen met de kinderen knutselen.

Wel heb ik gewerkt aan de adventkalender. Die is bijna af. 

Ook geniet ik van mijn nieuwe wanten. 

Zo zagen ze er uit voor het vilten. Ze zijn bijna even groot :-)

En zo zien ze er uit na het vilten. 

Eerst heb ik ze op 40 graden gewassen, maar daarmee krompen ze niet genoeg. Ik denk dat het een te voorzichtig wasprogramma was. Het krimpen gebeurt ook meer door het centrifugeren dan door de temperatuur is mijn ervaring. Dus nogmaals gewassen, nu op 60 graden en centrifugeren op het hoogste toerental. Wel had ik het advies om in de duim en in de want een plastic zakje te doen iets serieuzer moeten nemen. Ik had er wel een pedaalemmerzak in gedaan, maar te losjes. Het gevolg is dat de wol aan de binnenkant met elkaar gaat vervilten. De duimen zijn niet helemaal ongeschonden uit de trommel gekomen.

Ik draag ze nu twee weken en ik vind ze heerlijk warm. Ze zijn een beetje aan de grote kant, maar misschien als ik ze nog een keer op 60 graden was, dat dat ook is opgelost. 

Gisteren was ik ze trouwens bijna kwijt geraakt. Het was een drukke dag op het werk met allemaal ongewone bezigheden. Een afscheidslunch van een directe collega en 's middags een afscheidsborrel van een hoogleraar. 

Mijn hoofd raakt soms wat op slot van dit soort sociale gelegenheden, vooral als er ook nog twee op een dag zijn. Al met al was ik 's ochtends in de weer met geld inzamelen en had ik op de valreep nog een bloemetje gekocht voor die collega.

Terwijl ik mijn fiets aan de reling langs de kade wilde parkeren bij het café waar we gingen eten, was mijn hoofd nog druk bezig met al die dingen die ik nog moest onthouden en die ik bijna vergeten was (zoals de envelop met geld die ik nog weer op mijn bureau had laten liggen en een visitekaartje voor de op-rekening-betaling) bedacht ik me nog net op tijd om mijn wanten van mijn bagagedrager te halen, anders waren ze in het water gegleden zodra ik mijn fiets schuin tegen de reling zou zetten. Pfew, dat was op het nippertje. 

Toen we terugkwamen van de lunch stond de hoogleraar mijn directe collega (niet degene die weggaat) en mij op te wachten met een bloemetje. 

Als bedankje voor alle ondersteuning die wij hem de laatste jaren hebben gegeven. 

Dat was super lief. 

Dus ik ging aan het eind van de dag zelf met een bloemetje naar huis. :-)

Zo en nu ga ik even bijkomen....