Het leven thuis

Ik vertel heel weinig over mijn baan buitenshuis. Schrijf er ook weinig over. Niet dat er niks over te vertellen valt of dat ik er niks beleef, want er is genoeg interessants en spannends over te zeggen. Dat ik werk voor de eerste filosoof die de Spinoza-premie - de hoogste onderscheiding in de Nederlandse wetenschap - heeft gewonnen, doet het bijvoorbeeld heel goed op feestjes. Maar ik zeg dat bijna nooit en als ik het wel zeg, dan is het altijd met schroom. Ik vind het gewoon meestal niet interessant om over mijn werk te vertellen. Niks ten nadele van mijn collega's en mijn werk, maar ik praat liever over andere dingen.





Toch is het vaak het eerste wat mensen vragen 'wat doe je'. Of nog erger 'wat ben je'. (Mammalien schreef er een mooie blogpost over). En ik weet dan eigenlijk ook niks anders te zeggen dan dat ik als secretaresse werk. Om dat vervolgens nog een beetje weg te moffelen door te zeggen dat ik 'maar' 20 uur werk en dat ik vooral zorg voor mijn gezin. Dan is er dat stemmetje in mijn hoofd dat vertwijfeld roept 'waarom zeg je dan dat je secretaresse bent!' Het is gewoon een reflex, zo'n vraag. En het antwoord is ook een reflex. Net zoals wanneer iemand je vraagt 'hoe is het?' en je hoort jezelf zeggen 'goed' en je denkt bij jezelf 'waarom zeg ik dat terwijl ik me kloten voel?!' Tegenwoordig probeer ik uit of ik ook een ander antwoord kan geven, maar dat komt er vaak nog wat gekunsteld uit. Want wat doe ik dan in plaats van secretaresse zijn? Ga ik vertellen over wat ik allemaal gemaakt heb van de oogst appels van mijn eigen appelboom? Ga ik vertellen over hoe ik weer een leuk stukje heb getypt? Of over de uitdagingen van het grootbrengen van een tweeling en de perikelen die het geeft rond hun verjaardag? Ga ik vertellen over dat ik bezig ben geweest als vrijwilliger voor de schoolbibliotheek? Dan sterft een gesprek al vrij snel uit, omdat het lastiger zoeken is naar raakvlakken.
Nee, als ik vertel waar ik werk en wat ik doe is men snel tevreden en krijg ik enthousiaste tegenvragen.

Lees hier over mijn overpeinzingen over thuisblijfmoederschap of werken buitenshuis

Maar diep in mijn hart vind ik het leven thuis vele malen interessanter dan het leven buitenshuis. Als ik denk aan de laatste jaren met de kinderen, dan heb ik veel meer geleerd van het leven thuis, dan van mijn betaalde baan. Door het ritme van de kinderen te volgen, (her)ontdekte ik mijn eigen ritme. Ik leerde dat ik door grip op mijn financien te hebben, meer kon 'verdienen' dan door meer uren te werken. Door meer tijd en aandacht te besteden aan het eten en koken, leerde ik wat de basis is van alle eten. Ook van kant-en-klaar eten. Ik hoef maar naar mijn kinderen te kijken en ik weet het belang van rust, reinheid en regelmaat. Door naar mijn kinderen te kijken, leer ik meer over mezelf en over andere volwassenen. Ik merk dat ik daardoor sneller kan inschatten waarom volwassenen reageren zoals ze reageren. Uiteindelijk zit er in ieder van ons nog een kind en reageren we soms heel primair. Verklaart meteen waarom vergaderingen altijd verlopen zoals ze verlopen, met altijd die ene die het hoogste woord moet hebben en altijd die ander die niet aan bod komt. Altijd die ene die te laat komt en die ander die het er nooit mee eens is. Een betaalde baan buitenshuis, een hooggeplaatste functie, veel geld verdienen, dat is volgens mij niet het doel van het leven. Je gebruikt werk - betaald of onbetaald - om jezelf te ontwikkelen. Dat kan in een betaalde baan zijn, maar ook thuis.

Thuis is de basis van alles. De plek waar liefde voor jouw eigenheid wordt geweekt, de plek waar liefde voor dieren, liefde voor voeding, liefde voor zorg wordt ontwikkeld. Dat is de plek van waaruit ik de wereld inga, want het leven zelf is mijn loopbaan.

Warme groet,
Anita


24 opmerkingen

  1. Wow: 'Het leven zelf is mijn loopbaan'. Dat is echt heel mooi gezegd en zo waar!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel.
      Nog een mooie die ik van de week las: parttime thuisblijfmoeder.

      Verwijderen
  2. Wat een liefdevol geschreven verhaal.
    Ik heb ruim 44 jaar gewerkt bijna altijd met plezier maar zonder verder veel ambitie. Dat schijnt ook niet normaal te zijn tegenwoordig, gewoon werken en leven omdat het leuk is. Alles moet zo worden opgeklopt tegenwoordig.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Klopt, je moet altijd doelen hebben en plannen. 'Hoe zie jij jezelf over 5 jaar?' Vind dat zo geforceerd. De meeste werknemers willen gewoon een leuke baan, met leuke collega's waar je plezier mee hebt en die je opvangen als het nodig is. Niet iedereen is op weg naar de top. En trouwens, wat en waar is die top?

      Verwijderen
  3. Wat een mooie en heerlijke post dit! Fijn eens wat tegenwicht tegen de verheerlijking van betaalde arbeid buiten de deur. Ik ga hem delen op Het Moederfront!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. :-) soms denk ik ook wel eens, de maat is vol wat betreft het werken, precieser gezegd de mate van wereldleed die ik daar over me heen krijg ...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Da's ook zoiets: zware beroepen. Wat is een zwaar beroep? Weet niet meer welke politicus het is geweest die het gezegd heeft (volgens mij een vrouw), die zei: er zijn geen zware beroepen, er zijn alleen overbelaste werknemers.

      Verwijderen
    2. Hm zou ik overbelast zijn?
      Zo voelt het niet......meer iets van en nu ga ik lekker een paar jaar, ehm....bloemen verkopen ofzo :-)

      Verwijderen
    3. Even helemaal iets anders dus! Ja, soms wil je het over een andere boeg gooien. Bloemen verkopen is een goed idee.
      Ik dacht net nog: weet je wat, ik laat me omscholen tot kraamhulp. Dat komt natuurlijk omdat ik Call the midwife zat te kijken.

      Verwijderen
    4. :-) ik zeg doen! Ik zou dan zelf weer liever verloskundige worden....

      Verwijderen
  5. Wat een fijn blog om te lezen, ik ben al jaren huisvrouw en ben het hier zo mee eens. Jammer idd dat gesprekken altijd stilvallen na de vraag 'wat doe je'..

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik kreeg ooit als reactie toen ik, als aanvulling op de mededeling dat ik huisvrouw ben vertelde dat ook ik de boekhouding voor het bedrijf van mijn man verzorg, te horen: "o, maar dan doe je toch nog wat!"
    Tja... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ai dat is echt een pijnlijke opmerking. Bijna een belediging.

      Verwijderen
  7. Helemaal waar, wat mooi omschreven! Laatst vertelde ik aan iemand dat ik een activiteit niet meer kan doen omdat ik een paar uur ga werken. Diegene reageerde met: 'Wat fijn dat je weer aan de slag kunt...
    Je noemde al het al eens in een reactie op een blogpost van mij, dat je werkt op het secretariaat van de afd. Filosofie aan de universiteit. Volgens mij toen ik iets vertelde over de studierichting van mijn zoon. Grappig, dan zul je hem vast weleens ontmoet hebben. Hij zei dat hij langs het secretariaat geweest was om zijn Bachelor-certificaat op te halen. :-)
    Er ligt in de maatschappij sowieso een grote nadruk op een zo hoog mogelijke opleiding volgen, waar je zoveel mogelijk geld mee kunt verdienen. Onze kinderen hebben daar de hersens voor gekregen en ze zijn op de universiteit op hun plek. Maar zoveel studenten worden die kant op gepuscht door hun ouders. Alsof talent om met je handen mooie dingen te maken, of loonwerker te worden, alsof dat minder is. Termen als hoog- en laaggeschoold word ik kriebelig van. Wie bepaalt er wat hoog en laag is??
    Goed dat je de aandacht vestigt op dat wat écht belangrijk is!
    Groetjes, Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Vreemd eigenlijk dat mensen zo reageren. Tevenwoordig is het noodzaak dat iedere vrouw werkt. Ik had het werk niet willen missen maar ben blij dat ik nu weer huisvrouw mag zijn

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Zo waar en heerlijk hoe je er woorden aan geeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik geniet van mijn thuiszijn...al jaren en ik leer nog steeds heel veel. Mensen hebben eigenlijk altijd volledig begrip als ik zeg dat ik thuis ben...en dat komt omdat zij onze jongste als reden zien. Ja..logisch...jij zorgt voor hem! Hihi...maar ik zeg er dan wel meteen achteraan dat ik met onze eerste al gestopt ben met werken hoor ;) Ik zou niet anders willen!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat heb je dat mooi gezegd: mijn leven is mijn loopbaan! Zo zie ik het zelf namelijk ook. Bedankt dat je deze link bij me hebt achtergelaten ☺.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik heb loopbaanbegeleiding gevolgd en daar kwam uit dat ik mijn geluk ook meer thuis dan in eender welke job zou kunnen vinden...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nu nog een manier vinden waardoor we thuis in ons levensonderhoud kunnen voorzien.

      Verwijderen
  13. Hoi Anita,

    Wat een mooi en eerlijk blog.
    Je schrijft zo lekker makkelijk over dit grote item.
    Ik was vroeger ook nogal huiverig om te vertellen, dat ik huisvrouw was.
    En toen ik uiteindelijk voor de klas stond was ik dan ook ape-trots.
    Ik deed er toe.
    Nou.... dat valt reuze tegen.
    Je doet er pas toe als je van het leven houdt!
    En dat doe ik, nu... gelukkig wel!

    groetjes van Marlou

    .

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!