Leven met de maan en een vergevingsritueel

Sinds ik meer naar de seizoenen leef heb ik een heel andere beleving van tijd gekregen. Tijd is niet meer een rechte lijn van – plat gezegd – geboorte naar dood. Niet meer het nastreven van doel naar doel (waarbij je het gevoel hebt dat je die nooit bereikt omdat zich elke keer een nieuw doel aan de horizon aandient). Niet meer van keuze voor opleiding, baan, plek om te wonen, van waar gaan we volgend jaar nou weer naartoe op vakantie. Nu kan ik meer het ritme volgen dat mijn eigen lijf aangeeft. Hoef ik van mezelf niet meer te vechten om flink de schouders ergens onder te zetten, terwijl mijn lichaam en hoofd aangeven dat ik daar helemaal niet voor in de stemming ben. En hoef ik van mezelf ook niet meer (altijd) te verontschuldigen als ik uitbundig ben, terwijl men dat van mij niet verwacht. Deze winter merkte ik zelfs dat ik heel vaak geen besef heb van welke datum het is. Winter is een periode geworden, niet een aaneenschakeling van maanden. Op zich niet altijd handig, want daardoor heb ik niet altijd door of het nu januari is of februari.

Ik schreef al een paar keer over het ritme van de maan en over de rituelen die je daarbij kunt doen. Als je me vraagt of ik van rituelen hou, dan zou ik ‘nee’ zeggen. En toch, als ik me er mee bezig hou, kan ik er toch door geraakt worden.


Afgelopen zondag was het volle maan en dan kon ik heel erg merken! Vooral in de aanloop er naartoe. Afgelopen week gebeurden er mij twee dingen waardoor ik weer helemaal terug was bij een onplezierige periode twee jaar geleden. Exact hetzelfde leek te gaan gebeuren. Ik voelde de ergernis opborrelen, piekerde in bed en werd, kortom het hield me bezig. Aangezien ik me toen zo ontzettend ellendig heb gevoeld, dacht ik dat dat maar niet weer moest gebeuren.

Voor Inspirerend Leven schreef ik een recensie van het boek Leven met de maan van Yasmin Boland. De recensie is hier te lezen.  Het boek is niet zozeer een leesboek, maar meer een werkboek, een naslagwerk.

Ik kon mij herinneren dat er iets in stond over vergevingsrituelen. Ik zocht het op en ging er vandaag (we schrijven maandag) mee aan de slag. Wel een dag na volle maan, maar gisteren overdag (volle maan was om 15.15 u) lukte het niet en ’s avonds wilde ik de echtgenoot er maar niet mee lastigvallen. Een man kan maar zoveel spiritualiteit aan, denk ik dan.

Het komt er kort gezegd op neer dat je hetgene en degene die jou hebben geraakt vergeeft. Je schrijft op wat het is dat je ergerde of kwetste. Vervolgens visualiseer je deze persoon of personen in een roze bol (deze oefening ken ik van de meditatieopleiding, ik schreef er al eerder over), schenk ze jouw vergeving en verbrand op het eind jouw papier.

Je kunt er nog een paar mooie woorden bij uitspreken, ter afsluiting.

'Onder de schitterende vollemaan vergeef ik alles, iedereen, iedere ervaring, iedere herinnering van vroeger en nu die vergiffenis behoeft. Ik vergeef nadrukkelijk iedereen. Ik vergeef ook mijzelf voor gemaakte fouten. Het universum is liefde en mij wordt vergeven; ik word uitsluitend geleid door liefde. Liefde corrigeert nu mijn leven. Met dit besef wacht ik af in vrede.'

Zo mooi: mij wordt vergeven.
Ik wacht af in vrede :-).