Dit stukje ben ik al op verschillende manieren begonnen. Steeds met net een iets andere invalshoek. Met elke dag die voorbijging veranderde de insteek van de tekst. Eens kijken of ik er deze keer uitkom.
Vorig jaar schreef ik hoe ik de strijd aanging met hooikoorts. Hier kun je lezen hoe goed dat ging.
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat het me dit jaar net zo goed afgaat, maar dat is niet waar.
Het valt me dit jaar zwaarder om me aan mijn eigen eetpatroon te houden, terwijl ik toch ervaren heb hoe goed het werkt.
Dit jaar voel ik me zwakker, kan moeilijker weerstand bieden aan zoetigheden.
Toen ik afgelopen winter met pijn en zorgen herstellende van de operatie aan mijn been op de bank zat, smaakten de met chocola omhulde oreo's wel heel erg lekker. En ook al moet ik meteen niezen na een tijgerboterham met chocoladehagel, toch kan ik het niet laten om er nog een te nemen. Trouwens, die repen van biologische chocolade sussen dan wel mijn duurzame geweten, maar niet mijn gezondheidsgeweten.
Er zit een tegenstrijdigheid in; je voelt je zwak door het eten dat je geen goed doet en daarna voel je je zwak omdat je er aan toegegeven hebt. Vervolgens neem je nog een koekje. Zoals wanneer je aan het sparen bent voor iets groots en je met het einddoel in zicht opeens geconfronteerd wordt met onverwachte grote uitgaven, dan is opeens alle spaarzaamheid weg en spendeer je het laatste geld ook gelijk maar.
Het is een impasse.
Het gebrek aan het kunnen bieden van weerstand is niet nieuw.
De laatste tijd loopt het niet lekker op mijn werk. Het wringt steeds vaker tussen mijn leidinggevende en mij. We spreken niet dezelfde taal, lijkt het wel. Als taalgevoelig persoon, doe ik daarin mijn best om toch te blijven luisteren, maar de rek is er wel een beetje uit. Het zou voor mij makkelijker zijn om Fins te leren, dan te blijven proberen haar taal te spreken.
Het is niet alleen frustrerend, maar ook verwarrend en het kost enorm veel energie. De hele situatie vermoeit me. Het is een proces dat buiten mij om lijkt te gaan. Er gebeurt iets waar ik geen invloed op heb.
Het houdt me alle dagen bezig; ik pieker er over, praat er over met een vertrouwenspersoon, maak afspraken met een loopbaancoach. Het maakt me boos. Boos om hoe ik gezien word. Maar ook boos dat het me alle dagen bezighoudt. Het irriteert me dat het van de tijd voor mijn gezin en huishouden afgaat en ik word humeurig als ik niet kan schrijven. Bovendien werk ik ook nog extra.
Het verstoort mijn geliefde weekritme.
Proberen te begrijpen wat er precies gebeurt is bijna onmogelijk. Ik raak er vaak in verstrikt. Ik pel die spreekwoordelijke ui af, op zoek naar het ware - enig juiste - gezichtspunt. Bij elk laagje hoop ik bij de kern van het probleem te komen, bij mijn eigen kern te komen. Maar onder elke schil zit weer een nieuw gezichtspunt en raak ik kwijt hoe ik mezelf zie. Om tot slot te eindigen in de ultieme verwarrende gedachte dat ik het misschien al die tijd verkeerd heb gezien.
Vorig weekend bracht ik door met mijn meditatiegroep, een mooie gelegenheid om weer wat inzichten te krijgen. Luisteren naar wat er binnen in ons leeft, geeft heel veel helderheid. Ook luister ik naar de uitleg die mijn docente er aan geeft.
Het is heel troostrijk om te ervaren dat de antwoorden al in ons leven. Hoe we in ons leven verstrikt kunnen raken, dat we blijven haken in een emotie, waardoor we het gevoel krijgen dat er niets anders is. Maar er is altijd leven, er is altijd vrede, eenheid, leegte, stilte. Wanneer je je beter kunt afstemmen op deze grootheden, deze pilaren van steun, dan blijf je minder hangen in conflict. Dat geeft vrijheid en ruimte voor jezelf.
Het wil niet zeggen dat ik, nu ik weer heb geluisterd naar mijn leven binnenin, dat ik meteen weerstand kan bieden aan die stukjes chocola of die boterham met hagelslag. Inspiratie van buitenaf is soms noodzakelijk. Die impasse blijft op de loer liggen.
De meeste inspiratie haal ik uit het Ayurveda Kookboek van Lies Ameeuw en Ayurveda, koken voor de zintuigen van Janesh Vaidya.
De grootste pijlers in mijn eetgewoontes zijn een zelfgemaakte ayurvedische soep als ontbijt (en vaak ook als lunch), biologische zuurdesembrood en een abrikozen-dadels-energy-bar als tussendoortje.
Met kleine overwinningen probeer ik weer in mijn geliefde ritme te komen. Er zitten al weer wat dagen tussen de eerste zin van dit bericht en deze laatste zin. Standvastig blijven is moeilijk wanneer het flink stormt, maar wanneer ik kan blijven luisteren naar wat voor mij wezenlijk is dan wordt het makkelijker om uit de impasse te komen. Dan maakt het niet meer uit wat een ander vindt.
Lieve groet,
Anita
Ps:Het dagje mediteren in de natuur ging niet door, omdat er een aantal afzeggingen waren en omdat het wel erg koud werd die dag. Hopelijk in het najaar een herkansing.
11
Vorig jaar schreef ik hoe ik de strijd aanging met hooikoorts. Hier kun je lezen hoe goed dat ging.
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat het me dit jaar net zo goed afgaat, maar dat is niet waar.
Het valt me dit jaar zwaarder om me aan mijn eigen eetpatroon te houden, terwijl ik toch ervaren heb hoe goed het werkt.
Dit jaar voel ik me zwakker, kan moeilijker weerstand bieden aan zoetigheden.
Toen ik afgelopen winter met pijn en zorgen herstellende van de operatie aan mijn been op de bank zat, smaakten de met chocola omhulde oreo's wel heel erg lekker. En ook al moet ik meteen niezen na een tijgerboterham met chocoladehagel, toch kan ik het niet laten om er nog een te nemen. Trouwens, die repen van biologische chocolade sussen dan wel mijn duurzame geweten, maar niet mijn gezondheidsgeweten.
Er zit een tegenstrijdigheid in; je voelt je zwak door het eten dat je geen goed doet en daarna voel je je zwak omdat je er aan toegegeven hebt. Vervolgens neem je nog een koekje. Zoals wanneer je aan het sparen bent voor iets groots en je met het einddoel in zicht opeens geconfronteerd wordt met onverwachte grote uitgaven, dan is opeens alle spaarzaamheid weg en spendeer je het laatste geld ook gelijk maar.
Het is een impasse.
Het gebrek aan het kunnen bieden van weerstand is niet nieuw.
De laatste tijd loopt het niet lekker op mijn werk. Het wringt steeds vaker tussen mijn leidinggevende en mij. We spreken niet dezelfde taal, lijkt het wel. Als taalgevoelig persoon, doe ik daarin mijn best om toch te blijven luisteren, maar de rek is er wel een beetje uit. Het zou voor mij makkelijker zijn om Fins te leren, dan te blijven proberen haar taal te spreken.
Het is niet alleen frustrerend, maar ook verwarrend en het kost enorm veel energie. De hele situatie vermoeit me. Het is een proces dat buiten mij om lijkt te gaan. Er gebeurt iets waar ik geen invloed op heb.
Het houdt me alle dagen bezig; ik pieker er over, praat er over met een vertrouwenspersoon, maak afspraken met een loopbaancoach. Het maakt me boos. Boos om hoe ik gezien word. Maar ook boos dat het me alle dagen bezighoudt. Het irriteert me dat het van de tijd voor mijn gezin en huishouden afgaat en ik word humeurig als ik niet kan schrijven. Bovendien werk ik ook nog extra.
Het verstoort mijn geliefde weekritme.
Proberen te begrijpen wat er precies gebeurt is bijna onmogelijk. Ik raak er vaak in verstrikt. Ik pel die spreekwoordelijke ui af, op zoek naar het ware - enig juiste - gezichtspunt. Bij elk laagje hoop ik bij de kern van het probleem te komen, bij mijn eigen kern te komen. Maar onder elke schil zit weer een nieuw gezichtspunt en raak ik kwijt hoe ik mezelf zie. Om tot slot te eindigen in de ultieme verwarrende gedachte dat ik het misschien al die tijd verkeerd heb gezien.
Vorig weekend bracht ik door met mijn meditatiegroep, een mooie gelegenheid om weer wat inzichten te krijgen. Luisteren naar wat er binnen in ons leeft, geeft heel veel helderheid. Ook luister ik naar de uitleg die mijn docente er aan geeft.
Het is heel troostrijk om te ervaren dat de antwoorden al in ons leven. Hoe we in ons leven verstrikt kunnen raken, dat we blijven haken in een emotie, waardoor we het gevoel krijgen dat er niets anders is. Maar er is altijd leven, er is altijd vrede, eenheid, leegte, stilte. Wanneer je je beter kunt afstemmen op deze grootheden, deze pilaren van steun, dan blijf je minder hangen in conflict. Dat geeft vrijheid en ruimte voor jezelf.
Het wil niet zeggen dat ik, nu ik weer heb geluisterd naar mijn leven binnenin, dat ik meteen weerstand kan bieden aan die stukjes chocola of die boterham met hagelslag. Inspiratie van buitenaf is soms noodzakelijk. Die impasse blijft op de loer liggen.
De meeste inspiratie haal ik uit het Ayurveda Kookboek van Lies Ameeuw en Ayurveda, koken voor de zintuigen van Janesh Vaidya.
De grootste pijlers in mijn eetgewoontes zijn een zelfgemaakte ayurvedische soep als ontbijt (en vaak ook als lunch), biologische zuurdesembrood en een abrikozen-dadels-energy-bar als tussendoortje.
Met kleine overwinningen probeer ik weer in mijn geliefde ritme te komen. Er zitten al weer wat dagen tussen de eerste zin van dit bericht en deze laatste zin. Standvastig blijven is moeilijk wanneer het flink stormt, maar wanneer ik kan blijven luisteren naar wat voor mij wezenlijk is dan wordt het makkelijker om uit de impasse te komen. Dan maakt het niet meer uit wat een ander vindt.
Lieve groet,
Anita
Ps:Het dagje mediteren in de natuur ging niet door, omdat er een aantal afzeggingen waren en omdat het wel erg koud werd die dag. Hopelijk in het najaar een herkansing.