Mijn nieuwe weekritme



Als je mij volgt op instagram dan weet je dat ik niet in mijn beste periode zit. Ik schreef:

“Soms vraag ik me af of ik nog wel de juiste persoon ben om te schrijven over een eenvoudiger leven. Want ik vind mijn leven helemaal niet zo eenvoudig. In mijn keuken wemelt het van fruitvliegje en ik heb geen idee waardoor het komt en het ontbreekt me aan tijd om een grondige schoonmaak te houden. Ik werk 20 uur in loondienst, sinds kort verdeeld over 4 dagen en dat komt er in de praktijk op neer dat ik praktisch de hele week met het werk bezig ben. Ik heb er moeite mee daar de zin van in te zien. Een van de hamsters is overleden en dochter wil ‘m laten cremeren of eigenlijk liever laten opzetten. Ik heb al een week geen moment gehad om te bloggen en ik schommel tussen het dan maar helemaal opgeven en nog meer plannen maken. Ik verlang ernaar om zomaar eens een ochtend lummelend voorbij te laten gaan, BBC kijken, handwerken of een boek lezen.
Eigenlijk was ik helemaal niet in de stemming voor een vuurtje in de tuin toen ik terugkwam van kantoor. Man had het vuurtje speciaal aangeschaft voor de uitvaart van de hamster 🙄🐹😇 maar is ook geschikt voor marshmallows. Niet voor in de stemming omdat ik me zelf ook wel een beetje opgebrand voel en dan is een vuurtje stoken een raar soort ritueel.
Maar als je een tijdje in het vuur staart werkt dat toch ontspannend en hypnotiserend. Als het aankomt op eenvoudiger leven dan denk ik dat het gaat om een leerweg die elke keer een beetje bijgestuurd moet worden, opnieuw uitgevonden. Het is geen doel, maar iets waar je naar terug wilt keren als je teveel afgeleid wordt.”

Ik twijfelde of ik het op instagram zou zetten en ik heb ook getwijfeld of ik er over zou schrijven hier op het blog. Als je ergens middenin zit is het vaak moeilijker om te reflecteren, de antwoorden en de lessen zijn er immers nog niet. Maar ik las in de afgelopen weken iets over precies dit fenomeen, dat mensen geneigd zijn om niet te praten en te delen in moeilijke tijden, maar dat het beter zou zijn wanneer men dat wel deed. Weet niet meer wie het schreef of waar, maar volgens mij was het Brenée Brown. En zij zegt vaker rake dingen.

Ik blijf de combi werken en gezin/huishouden een grote uitdaging vinden. Een uitdaging die ik momenteel meer als last voel. De zin ervan ontgaat mij vaak. Maar ik heb het nog niet rond in mijn hoofd hoe het dan wel moet. Er over schrijven lucht me enerzijds op, maar het zorgt ook altijd voor helderheid. Vaak onbewust. Ook heb ik gemerkt dat juist de stukken die moeilijk zijn, het meeste herkenning vinden. Daarom wijd ik er toch maar een stuk aan.

Hier schreef ik over hoe ik aankijk tegen wat 'het ideaal' is; thuisblijfmoeder of werkende moeder. 

Ik schreef er ook gelijk mijn eigen tegengeluid bij. Dus eigenlijk een tegengeluid op een tegengeluid :-). 

Elf jaar werkte ik bij dezelfde afdeling, maar op het eind begon ik uit te zien naar iets met een lagere werkdruk en dichter bij huis. Ik zocht een andere afdeling. Die overstap liep op niets uit, vooral door invloeden buiten mij om, maar de suggestie werd ook gewekt dat het aan mij lag. Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik me daar niets van aantrok, maar dat deed ik wel. Het raakte precies waar mijn onzekerheid ligt; niet goed genoeg zijn. Ik vond en zocht een andere afdeling waar ik sinds september zit, wat een leuke plek is. Nadeel van deze plek is dat ik mijn 20 uur nu over 4 dagen moet verspreiden i.p.v. 3. Normaal had ik maandags en vrijdags vrij, maar die vrije vrijdagochtend heb ik in moeten leveren. Om dat enigszins te compenseren, werk ik op donderdagochtend niet, maar het effect is niet helemaal hetzelfde. Voordeel van deze weekindeling is dat ik dan vier korte dagen heb, maar gevoelsmatig ben ik praktisch de hele week met mijn baan bezig.


Want na mijn baan heb ik natuurlijk niet ‘vrij’. Dan heb ik andere taken en verantwoordelijkheden. Zoals mijn huishouden. Ik haal de kinderen van school, breng en haal ze naar sport, zorg er voor dat er weer genoeg eten in huis is, dat er eten op tafel staat, dat de rekeningen betaald zijn, verzorg de huisdieren en de dieren die komen logeren, ik plak banden, leg kettingen er weer op, zorg voor passende sportkleren, denk om sociale contacten. De echtgenoot is regelmatig weg, soms een hele week. Ik red me wel, maar ik vind het toch nooit echt prettig wanneer hij weg is. Het betekent ook dat ik vrij moet nemen om de woensdag op te vangen wanneer hij normaal gesproken thuis is. Of ik moet iets regelen met speelafspraken of opa en oma. Mijn laatste verlof heb ik in augustus opgemaakt. Dat betekent dat ik alles wat ik de rest van het jaar aan verlof nodig heb, moet compenseren met extra werken op de tijden die ik normaal niet werk. Zucht. Als mensen me vragen wat ik in mijn vrije tijd doe, zeg ik tegenwoordig: dan werk ik.

In het instagrambericht schrijf ik dat ik er naar verlang om zomaar eens een ochtend voorbij te laten gaan, BBC kijken, handwerken of een boek lezen. Maar ik vergeet te noemen dat ik er in de eerste plaats naar verlang om mijn huishouden te kunnen doen, de ramen schoon te hebben, de keukenkastjes schoon, de boel op orde, kinderen helpen met huiswerk zonder ze op te jutten omdat ik het zelf weer vergeten ben, een keer naar de fysio of een massage, zonder dat ik me in bochten moet wringen om het te kunnen plannen. Regelmatig op bezoek bij mijn moeder of schoonmoeder, vriendinnen bezoeken wiens wereld klein is door fysieke beperking, meer schrijven, in de tuin rommelen. Deze alledaagse bezigheden verdwijnen bij mij in de marge.



Het opgebrande gevoel zorgt er niet alleen voor dat ik me moe voel, maar zorgt er ook voor dat ik minder strak word met de financien, vaker meer geld kwijt ben aan boodschappen, me vaker laat overhalen om ergens abonnee te worden of aan een loterij mee te spelen. Ik maak minder vaak eten helemaal zelf, zoals ik zou willen en koop duurdere ingrediënten. Makkelijke snacks zijn sneller verleiders.

Ik heb de antwoorden nog niet, over hoe ik het moet aanpakken. Aan de ene kant voelt het ongeloofwaardig om te schrijven over eenvoudiger leven op momenten dat ik mijn leven helemaal niet eenvoudig vindt. Laat staan dat ik anderen erin ga coachen. Maar aan de andere kant weet ik wel precies waar de worstelingen kunnen liggen, de moeilijkheden. Wat ik zeker weet is dat het enige wat mij rust geeft, is terug te keren naar alles wat eenvoudig is.

Er over schrijven, leert mijn ervaring, zorgt voor (vaak onverwachte) helderheid en inzicht. Dat is iets wat ik heel graag wil blijven doen; blijven schrijven over het versimpelen van je leven, over hoe een krachtig middel het is om te gaan opruimen, te minimaliseren, te ervaren hoe het is om zelf je eten te koken. Opsommen waar het allemaal knelt, geeft lucht en ook helderheid. Daarna volgt de moed om zaken aan te pakken.

Warme groet,
Anita


30 opmerkingen

  1. Helaas is het voor mij herkenbaar.., op verschillende vlakken. Ik zou zeggen; maak eens een lijstje van de dingen die je echt belangrijk vindt en met hart en ziel zou willen blijven doen...
    Achter de feiten aanlopen is niet fijn, ook al betreft het de dingen in het huishouden. Als dat te lang duurt, ga je je akelig daaronder voelen.
    Je komt er wel uit, gewoon de tijd voor nemen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor je lieve reactie. Het spijt me om te horen dat het voor jou herkenbaar is, hoewel het ook wel weer fijn is om erkenning te vinden. Bij mij werkt het goed als ik de dingen uitschrijf, dit alleen al haalt de druk van de ketel. Dank voor je bemoedigende woorden!

      Verwijderen
  2. Waren je thuiswerkzaamheden minder,toen je 3 dg werkte? Of doet het niet "een hele dag doorwerken"je de das om?Zorg goed voor jezelf,je verhaal klinkt niet goed.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mijn huishouden was ongeveer hetzelfde, het verschil is dat mijn man vaker weg is.
      Het zit hem in die vier dagen, waardoor mijn hoofd toch bijna alle doordeweekse dagen zich afstelt op het werk.

      Verwijderen
  3. Ik ben wel benieuwd: wat is voor jou de zin van de baan van 20 uur? Is het dit gevoel waard?

    En alsje onrust voelt over het huishouden, zou het dan een optie zijn om daar iemand voor in te huren? Of wil je het graag zelf doen.

    Ik voel trouwens helemaal met je mee! Dat gevoel van 'te weinig' tijd en geleefd worden is waardeloos!

    Sterkte!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is inderdaad de hamvraag, wat is de zin hier van. Ik weet het antwoord nog niet. Met het werk stoppen heeft consequenties en kan ik niet in mijn eentje beslissen. Of het ook daadwerkelijk de verlangde rust geeft, dat is iets waar ik over nadenk.
      Ik heb 1,5 jaar geleden een jaar lang een hulp in de huishouding gehad, maar het gaf me niet de rust die ik zocht. Het kostte me teveel geregel en geplan, dus daar ben ik mee gestopt. Ik wilde het overigens al nooit (om precies die redenen), maar nu heb ik in ieder geval een keer geprobeerd.

      Verwijderen
  4. Dat is niet fijn, Anita. Toch heb je het allemaal wel heel goed op een rijtje. Nu nog die controle.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een beetje meer invloed kunnen uitoefenen, beetje meer grip over mijn eigen tijd, ja dat zou ik fijn vinden.

      Verwijderen
  5. Ik herken veel in wat je beschrijft....over dat constante druk, om alle ballen hoog te willen/moeten houden.....werk, kinderen, man , vriendinnen en de rest van mijn fam ehm zoals mijn dementerende moeder....daarbewindsvoeder van zijn etc, ik vind het allemaal niet niks....
    En soms behoorlijk uitputtend.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het uitputtende zit 'm in de duur is mijn ervaring. Als er te weinig oplaadmomenten zijn, dan cumuleert bij mij alles. Zorg voor een ouder is inderdaad heel intensief, maar waarschijnlijk denk je er geen moment aan om er mee te stoppen.

      Verwijderen
    2. Hm nee, weetje ze (her)kent ons nu nog allemaal, en is zo blij met alles wat we samen met haar doen, ook al neem ik haar mee de weekboodschappen doen :-)

      Verwijderen
  6. Ben je niet te streng voor jezelf? Met een baan als de jouwe en een gezin/huishouden met een man die veel weg is, heb je al meer dan fulltime werk. En dan verwacht je ook nog van jezelf dat je min of meer professioneel blogt, een praktijk opzet, je sociale contacten bijhoudt enzovoort en heb je daarnaast nog een ideaalbeeld van hoe je het leven zou willen inrichten (op een manier die nu eenmaal ook tijd kost).
    Ik ben zelf ook niet zo goed in dit soort dingen, maar ik begin langzaam te leren dat ik Superwoman niet ben. Ik kan het niet allemaal tegelijk en dat hoeft ook niet.
    Ken je die vergelijking met jongleren? Het leven is alsof je jongleert met verschillende ballen. Sommige ballen zijn van glas, die mag je absoluut niet laten vallen, want dan breken ze. Anderen zijn van rubber, die gaan niet stuk en stuiteren wel terug.
    Het lastige is te bepalen welke ballen voor welke delen van je leven staan. Hoewel ik bij mezelf merk dat ik het best weet, maar soms niet wil toegeven dat een bepaalde bal even weg moet stuiteren...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Als je het zo op een rij zet, dan klinkt het inderdaad wel als gekkenwerk. Gek genoeg ben ik juist steeds minder streng voor mezelf, maar blijkbaar wordt het dan ook duidelijker waar de tegenzin zit.

      Verwijderen
    2. Wat ik nog wou zeggen: mooie beeldspraak met die ballen van glas of rubber.
      Al die verwachtingen en verlangens heb ik trouwens niet omdat ik wil voldoen aan mijn eigen eisen, of me te voelen als een supervrouw, maar omdat ik er een innerlijke noodzaak bij voel, ik word er gelukkig van. Van al het werk dat er in gaat zitten (zelf eten maken, tweedehands spullen zoeken, schrijven en stappen maken om er professioneler mee aan de slag te gaan) zou ik kunnen zeggen dat het het niet waard is, maar ik kan het gewoon niet laten. Dat zijn de dingen die voor mij zinvol zijn.

      Verwijderen
  7. Ben het met Elizabeth eens kijk eens goed wat je echt belangrijk vind. en probeer het rustig aan te doen. ik herken het van mijzelf ook de hele dag rennen ,maar ik probeer nu vooral het gas los te laten ga je op de fiets boodschappen doen prima maar dan niet naar het dorp racen zoals ik gewoonlijk doe, maar rustig aan en.... het werkt je wordt rustiger. succes Meis je kan het

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat lief dat je reageert. Alles met aandacht doen. Weet je wat ik lastig vind? Datgene waar ik geen zin in heb, ook met aandacht te doen.

      Verwijderen
  8. Werken lijkt tegenwoordig ook teveel op moederschap qua ‘altijd’ inzetbaar/aanspreekbaar/flexibel zijn. Ik weet de oplossing niet, want ook ik heb het gevoel altijd met mijn werk bezig te zijn. In mijn werk heb je ook nog eens variabele uren die per jaar ingezet moeten worden. En van parttimers wordt een soort vanzelfsprekende flexibele inzetbaarheid verwacht wanneer een collega langdurig ziek is. Het helpt wel dat de kinderen ouder worden, echt! En duidelijker je grenzen aangeven, zoals iets minder werken misschien? Huishoudelijke hulp vind ik vreselijk, dan maar een bende in huis oftewel mijn normen wat bijstellen. Wij eten een tot twee keer per week ‘ongezond’ met vitaminepillen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Daar heb je wel een punt, dat van parttimers flexibiliteit wordt gevraagd. En dat je ook in het werk altijd maar 'aan' moet staan, vind ik een rake observering. Moet wel lachen om je vitaminepillen :-)

      Verwijderen
  9. He wat lastig, vooral keuzes maken, vaak doe je in het huishouden dezelfde rituelen. Ik ben door het werk daarvan af gestapt en het bevalt me nu ik niet meer werk nog steeds heel goed. Dus niet eerst stoffen en zuigen maar eerst dat extra b.v eerst de wasemkap en de oven en daarna de rest kom je daar dan niet aan toe dan volgende x maar. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Pas goed op jezelf. Wij lijken wat dat aan gaan veel op elkaar. Te perfekt in veel dingen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je lieve reactie, ben altijd blij, hoe trouw je reageert. Ik snap wat je zegt: eerst doen waarvan je weet dat je er niet aan toe zult komen, want anders blijft het je frustreren dat je er niet aan toegekomen bent.

      Verwijderen
  10. Ha Anita, ik volg je al een tijdje en heb vaak iets aan jouw blog gehad, heeft me verder geholpen en ben ook bij Harma in Midwolda geweest, dankzij jou en dat gaf een goed gevoel.
    Als ik jouw verhaal lees denk ik: been there, done that...Mijn kinderen zijn volwassen en uit huis, ik ben ouder dan jij en werk niet meer en dat geeft rust en mogelijkheden. Eerlijk gezegd, met kleine kinderen en een baan, is een en ander moeilijk(er) te realiseren, misschien geeft het rust als je accepteert dat het nu eenmaal zo is, het is een fase die voorbij gaat, druk en hectisch maar ook met mooie momenten en het 'op de rit' zetten van kinderen in het Leven is een waardevolle maar ook zware taak. Hoe meer je nu investeert des te meer het in de toekomst zich loont.
    Klinkt misschien cryptisch maar ik ben blij dat ik toentertijd al mijn tijd in de kinderen gestoken heb, en nu kan ik genieten van de rust van het leiden van mijn eigen leven en op de wijze die ik wil. Ik heb geen schuldgevoel, zoals veel vriendinnen, en hoef ook niks meer in te halen of recht te breien, voor alles is een juiste tijd....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Luz, voor je mooie woorden. Dat doet me goed. Ik laat ze bezinken en ik weet zeker dat ik er de komende tijd aan zal denken.
      Ben ook heel blij om te horen dat je vaak iets aan mijn blogs hebt gehad en wat leuk dat je bij Harma geweest bent.
      Heel hartelijke groet,
      Anita

      Verwijderen
  11. Ha Anita, sterk dat je zo openhartig je verhaal deelt. Succes met het vinden van je weg hierin!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Mooi geschreven en ook heel herkenbaar! Ik werk 24 uur, verdeeld over 4 dagen. Wat er ook voor zorgt dat onze jongens niet naar de bso hoeven, een keuze waar we ons heel fijn bij voelen. Die dagen zijn echter wel 'race dagen', naar sport en muzieklessen. En dan het huishouden nog... We zijn hier weer begonnen met een weekmenu. Het klinkt simpel, maar het geeft echt zoveel rust.
    Heerlijk, niet meer hoeven nadenken, geen discussies over wie waar zin in heeft. Elke zondag schrijven we het weekmenu op het planbord in de keuken. Dan zien de kinderen ineens ook dat er dagen bij zitten dat we dingen eten die ze heel lekker vinden en worden de dagen dat er iets op het menu staat dat niet zo in de smaak valt minder een issue.
    Het blijft lastig om alle ballen in de lucht te houden en jezelf niet te vergeten. Rustig aan!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel voor je mooie reactie. Soms is de bestaande situatie niet ideaal, maar het best haalbare voor dat moment. Sinds een jaar zitten onze dochters 1 middag op de BSO (sinds halverwege groep 6), niet omdat het nodig is, maar omdat ze het leuk vinden. Hun vriendinnetjes zitten er ook op, dan krijg je dat. Soms wring je je inderdaad in bochten, maar op een of andere manier doe je het dan toch, omdat je het de moeite waard vindt.
      Ik ben nooit zo van de weekmenu's geweest. Ik kook vaak met de groenten die in huis zijn, maar je zet me wel aan het denken. Laatst had ik ook al een minofmeerweekmenu gemaakt, omdat ik net als jij zegt de vraag over 'wat eten we' en ikwilditikwildat een beetje zat was.
      Nogmaals dank!

      Verwijderen
  13. Hoi Anita, zo te lezen heb je voldoende goede adviezen gekregen van je lezers. Ik wilde alleen even laten weten dat ik aan je denk. Houd moed.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat ontzettend lief! Dank je voor je bemoedigende woorden. Vind het heel leuk om weer wat van je te horen.

      Verwijderen
  14. Voor wat voor reden dan ook kwam mijn eerdere reactie niet over, dus ik probeer het nog maar een keer :-). Ik ontdekte ooit dat fruitvliegjes (of iets dat er precies op lijkt en net zo irritant is) kunnen wonen in (vochtige) potgrond. Ik was vervolgens iets minder blij met de nieuwe plant maar tenminste wist ik toen waar het vandaan kwam. Is er misschien een nieuwe plant of potgrond je keuken/huis binnengekomen?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Daar komen bij mij inderdaad ook altijd fruitvliegjes op af.
      Inmiddels ben ik er achter dat de vliegjes van de appelboom komen die bij het keukenraam staat. Door het warme herfstweer zijn er teveel in leven gebleven. Er was vorige week een dag dat ik in de voortuin stond en het gewoon mistig was van de fruitvliegjes!

      Verwijderen

Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!