Het belang van verhalen vertellen

Ik kom uit een familie van verhalenvertellers. Zowel aan mijn moeders kant als aan mijn vaders kant.
Anekdotes over hun eigen jeugd, over hoe het leven was, over de eigenaardigheden van familieleden of dorpsbewoners. Verhalen over plekken, hoe het was en hoe het veranderd is. Over hoe ze hun jeugd beleefden, hoe hun ouders met hen omgingen, wat ze leuk vonden, wat ze moeilijk vonden.

De broer van mijn moeder, mijn oom, was de allerbeste verhalenverteller. Hij had een uitgebreid repertoire aan verhalen, meestal met een (niet zo) verborgen financieel advies. Waar je niet noodzakelijkerwijs op zat te wachten.
Hij was graag aan het woord en als je even niet meer wist waar je het met hem over moest hebben, dan vroeg je gewoon iets in de trant van ‘hoe ging dat ook al weer met die muizen onder je bed?’ En dan vertelde hij nog een keer het verhaal wat hij al zo vaak verteld had.
Vorig jaar overleed mijn oom en werd het een stuk stiller. Het maakt me verdrietig omdat ik zelf ook ouder wordt en besef dat er aan de bovenkant steeds meer mensen zullen wegvallen. Wie houdt dan nog al die verhalen, onze geschiedenis, levend? Wat valt er allemaal weg aan verhalen, en wat heb ik zelf te vertellen aan mijn kinderen? Ik vrees dat ik al die verhalen niet zal kunnen onthouden en navertellen. Maar het is wel mijn geschiedenis. Voor zover het me lukt wil ik de verhalen die ik gehoord heb blijven navertellen. En mijn eigen er aan toevoegen. Weten hoe je voorouders waren, leert je zoveel over jezelf. Als ouder zie je niet alleen jezelf gespiegeld in je kinderen, maar je vindt jezelf ook terug in je voorouders. Ik vind het vaak heel troostvol in om de familieverhalen te horen.


Ik in de box. Daar zat ik graag in, aldus mijn moeder. Men zegt dat je geen herinneringen kunt hebben van voor je 4e jaar ofzo, maar ik heb absoluut herinneringen aan mijn tijd als dreumes. Ik heb o.a. een duidelijke herinnering aan dat ik in deze hoek zit te spelen en dat een vreemde man zich over mij heenboog (mijn opa). Ik herinner me het alleen zonder de tralies; een teken dat ik me niet opgesloten voelde. 

Lees hier mijn blogpost over 'Langs het tuinpad van mijn vader'. 


Een van de dingen die ik nog steeds niet gedaan heb, is het maken van fotoalbums van de kinderen. Ik kan zeggen omdat ik er nog nooit tijd voor heb gehad, maar eerlijk gezegd komt het eerder omdat het kijken naar de foto’s vooral heel pijnlijk is voor me. Het herinnert me grotendeels aan een gespannen tijd, aan de enorme druk die ik ervaren heb en vooral aan het gemis van een ontspannen tijd, waar ik juist wel naar verlangde. Als om mezelf te troosten ben ik begonnen de momenten te benoemen die me dierbaar zijn. Die kleine kostbare momenten tussen alle dagelijkse stress en hectiek in. Ik ging aan de kinderen vertellen wat hun lievelingsspeelgoed was, of waar ze hebben leren kruipen of lopen. Over lieve gebaren van een ander naar hen toe. Over hoe ze totaal in paniek waren toen er een beschimmelde mandarijn uit de vuilniszak rolde en dat dat stiekem best wel grappig was. Over die keer dat Gemma voor het eerst sneeuw zag en er maar naar bleef kijken en wijzen; ze was totaal verwonderd. Over hoe leuk ik het vond om iets voor ze te maken, ook al was ik daar avond aan avond mee bezig.

Laatst zei dochter Ellie tegen me dat ze het zo leuk vindt als ik vertel over hoe zij vroeger was als baby. Het brengt ook verhalen en herinneringen van haar kant naar boven. Zij kan zich nog goed herinneren dat ze naar de eerste hulp moest omdat haar sleutelbeen was gebroken. Ze was volgens mij nog net geen 3 en als ze er over vertelt dan kan ik merken hoe indrukwekkend het voor haar was.

Je zult zien dat als je veel naar verhalen van je familie, over je voorouders,  luistert, dat je patronen gaat herkennen. Thema’s hebben de neiging zich in elke generatie te laten zien. En dat geeft lucht! Want dat betekent dat je het niet in je eentje hoeft te dragen. Je krijgt als het ware een nieuw begrip voor jezelf. Wat is er een mooier cadeau om de generatie na jou te geven, dan begrip voor henzelf?

Het vertellen van verhalen op zichzelf heeft ook een functie: het verzacht pijnlijke herinneringen. Door ze uit te spreken gaat de spanning en de scherpe kantjes er wat van af. Hoofd- en bijzaak laten zich duidelijker zien en je hoeft het niet in je eentje te ‘dragen’.

Met het gemak van digitaal fotograferen hebben we al snel een enorme collectie foto’s. Maar heb ik van elke gebeurtenis een foto nodig? Het zit ‘m niet in de hoeveelheid foto’s, immers van mijn grootouders zijn lang zo veel foto’s niet als van mijzelf, maar herinneringen zal talrijk. Ook hoef ik niet alle spullen uit erfenissen te houden om me iemand te herinneren.
Ik realiseerde me dat ik niet veel foto’s nodig heb. Dat ik niet alles hoef te documenteren, iets wat je geneigd bent om te doen als je het gevoel hebt dat je vooral veel mist – in het moment. Het gaat er om dat je het verhaal bij de foto’s blijft vertellen. Eén foto van je kind op een trekker kan een heel verhaal in zich houden. Foto’s krijgen pas belang als je er een verhaal bij vertelt.

Een hele leuke film in dit verband om te zien is Coco. Staat sinds kort op Netflix en dochter Ellie is er zo’n enorm fan van, dat ze ‘m al wel vier keer gezien heeft volgens mij. Het gaat over de viering van Día De Los Muertos. Over hoe families door de generaties heen verbonden blijven, door de herinnering levend te houden. Aan het eind heb je een brok in je keel.

Tot zover weer vandaag!
Warme groet,
Anita



18

Deze 15 spullen kun je vandaag nog weg doen



Deze 15 spullen kun je vandaag nog weg doen. 


Als je net begint met opruimen en minimaliseren dan weet je soms niet waar je moet beginnen. Dan is álles moeilijk om weg te gooien. Het vraagt een bepaalde mindset, dat minimaliseren. Je moet al je denken over hoe je het tot nu toe altijd deed, loslaten. Je geest vrijmaken van overtuigingen en gedachten die je tot nu toe had over het bewaren van spullen. Vrijmaken, zodat er ruimte komt voor een nieuwe zienswijze.

In de zomervakantie ben ik flink aan het opruimen geweest. Toen ik 6 jaar geleden begon met opruimen had ik veel meer moeite met het wegdoen van spullen. Ik kon het immers altijd nog gebruiken en nieuw kopen zou geld kosten (wat ik niet over had). Maar ik leerde al snel onderscheid te maken tussen spullen die wezenlijk waren en spullen die dat niet waren.




Hier is een lijst van items die niet wezenlijk zijn om te bewaren en die je vandaag nog weg kunt doen:

  1. overtollige kluskleren. Serieus, hoeveel oude spijkerbroeken heb je nodig voor klussen?
  2. overtollige oude handdoeken. Een stapel is prima, voor op vakantie of voor wanneer je de cv ketel gaat bijvullen. Maar twee stapels? Mwah.
  3. bewaarbakjes zonder deksel
  4. deksels zonder bewaarbakje
  5. lege pennen, vlekkende pennen, nietlekkerschrijvende pennen
  6. oude medicijnen
  7. handleidingen waarvan je het apparaat niet meer hebt
  8. oud tafelzeil
  9. slecht passend beddengoed
  10. sokken en panty's en ondergoed dat niet lekker zit, de verkeerde kleur heeft of speciaal gekocht om te passen onder een kledingstuk. Die je niet meer hebt...
  11. kookboeken waar je niet uit kookt
  12. boeken die al jaren ongelezen in de kast staan, die je 'ooit nog een keer' wilt gaan lezen, maar het nog nooit gedaan hebt. Echt, mocht je de aandrang voelen om een willekeurige thriller toch te lezen, dan is hij wel bij de kringloop te krijgen.
  13. bloempotten die je niet meer mooi vindt of uit de tijd zijn
  14. Mascara die je nooit pakt, uitgedroogd is, vlekt, uitloopt...etc. 
  15. gereedschap dat kapot is of je niet meer gebruikt. Waarom nog die grasmaaier bewaren als je geen gazon meer hebt?

Dit zijn geen essentiële spullen en ze zijn ook nog eens vervangbaar. Als je niet weet waar je moet beginnen met opruimen, als je door de bomen het bos niet meer ziet, dan helpt deze lijst je een start te maken. 

Ik heb afgelopen zomer heel veel tafellinnen weggedaan. Oud tafelzeil en de tafellopers die ik een tijd terug had gekocht. Want dochter Gemma vond dat ze in de weg lagen en er zaten inmiddels vlekken op die ik er niet meer uit kreeg. Heb ze bij de lappenmand gegooid. Ellie heeft er weer dingen van gefröbeld voor haar knuffels. En die fröbels gooi ik dan over een tijd weer weg....

Warme groet,
Anita





7

Zelf maken: zoete chilisaus


Het maken van zoete chilisaus stond al heel lang op mijn verlanglijstje. Ik was al zover dat ik op mijn pinterest bord een recept had bewaard. Onlangs kwamen onze dochters thuis met een paar flinke rode pepers van hun schooltuintjes. Ellie zegt: 'je kunt er ook chilisaus mee maken'. Gratis tip van de tuinman :-)
Dus wij maakten samen chilisaus.
Wel goed om denken dat je na het snijwerk je handen wast en niet tussendoor in je ogen wrijft of aan je neus krabt....

Hoe maak je zoete chilisaus?


De verhoudingen voor een flesje van 250 ml zijn (op de foto heb ik twee flesjes van elk 200 ml en 5 pepers):
3 fijngehakte Spaanse pepers
125 ml appelazijn
1 tl zout
185 gram (fijne) kristal suiker
1 teen geperste knoflook
Doe alles in een pan en breng dit al roerende aan de kook. Daarna ca. 5 minuten laten inkoken tot een siroop. Als het te dun is, suiker toevoegen. Als het te stroperig is, azijn toevoegen. Tot slot overgieten in leuke, schone flesjes

NB: ik heb vrijwel alle zaadjes erbij gedaan, maar dat is misschien te pittig. Dan kun je de helft gebruiken, of zeven voor gebruik. 
Zo simpel kan het zijn!

Warme groet,
Anita



9

Alles is energie



In de zomervakantie (we hebben het hier over de zomer van 2018) ben ik heel veel aan het opruimen geweest. We bleven voornamelijk thuis afgelopen schoolvakantie en daardoor had ik de tijd om eens kritisch door de spullen te gaan. Ik weet gewoon dat wanneer ik aan het werk ben en de kinderen naar school zijn, teveel in beslag genomen wordt door het dagelijkse. Dan is er geen ruimte in mijn hoofd om een goeie beslissing te nemen. Dan ben ik meer geneigd om een beslissing uit te stellen. Dus nu heb ik heerlijk mijn tijd genomen!


Ook kringloopaankopen kunnen impulsaankopen zijn.
Hier zitten zeker een paar boeken bij die ik daar kocht, maar nooit gelezen heb.


Ik had min of meer een dagroutine waarbij ik ’s ochtends eerst uitgebreid ging lezen. Echt?! Ja, want ervaring heeft me geleerd dat als ik de dag begin met de klussen die gedaan moeten worden, in de hoop dat ik dan later op de dag een moment voor mezelf heb, dat dat moment voor mezelf nooit komt. Gemma en Ellie zijn nu zo oud dat ze zichzelf wel redden in de ochtend – met tv hangen of youtube filmpjes (mag van mij in het weekend en vakantie). Ze hebben in ieder geval geen verzorging meer nodig zoals een baby, peuter of kleuter. En als ik klaar was met lezen, dan kapte ik de filmpjes af, kwam er vaak een vriendinnetje te spelen, of gingen de meiden met hun knuffels of knutsels in de weer of naar buiten, ging ik een boodschap halen en dan ging ik een uur op ruimen. Niet langer, want dan verlies ik mezelf en raak ik uiteindelijk teleurgesteld in plaats van tevreden. Het moet me wel een goed gevoel geven tenslotte. Da’s ook een les. Weten wanneer je moet ophouden.
’s Middags gingen we dan iets ondernemen, naar de bieb, naar het zwembad, ritje met een oude stoomtrein, fruit plukken. Dat ritme hadden we op heel veel dagen.

Ik heb al heel wat opruimrondes gedaan. Ik noem het opruimen, maar je zou het ook minimaliseren kunnen noemen. Ik noem mezelf bijna nooit een minimalist, omdat ik best wel hou van een vaasje hier, een schaaltje daar. Ook heb ik meestal niet veel last van een stapel wasgoed en ook niet van een vol bureau, maar toch zijn de stappen die ik neem vooral met een minimalistische inslag.

Bij elke opruimronde leer ik weer nieuwe inzichten. Ik vind opruimen oneindig leerzaam. Zo realiseerde ik me deze keer dat alles energie is. Die energie zit niet alleen in de tijd die je steekt in het schoonmaken van het fornuis, het verzamelen van de was, maar ook in de materie van spullen. De energie rondom deze spullen. En welke plek ze in je huis innemen.

Ik heb speelgoed van de meiden naar de kringloop gebracht, die ik in mijn allereerste opruimronde nog niet van de hand kon doen. Omdat ze een geldelijke waarde hadden. Die kon ik nog wel verzilveren, dacht ik. Maar we zijn nu zoveel jaar verder, de waarde stelt niet veel meer voor. En ik realiseerde me dat het spullen waren die ik allemaal gekregen had en om die reden dankbaar voor was, maar die ik nooit zelf voor mijn kinderen uitgekozen zou hebben. En derhalve dus weinig betekenis hadden voor mij. Waarom nog tijd besteden aan de verkoop als ik zelf niks met de spullen heb? Voor die paar euro’s die ze nog op zouden leveren? Het is beter om spullen die geen betekenis voor je hebben niet in huis te houden. Waarom vasthouden aan iets wat je nooit voor jezelf (of je kinderen) gekozen zou hebben?


Krabpaal van de kat verkocht. Nee, niet zielig, want hij heeft artritis en kan niet goed meer klimmen.
Dit was een van de weinige spullen die nog redelijk wat opleverde. Inmiddels bestaan onze spullen voor een groot deel uit kringloopspullen, daardoor doe ik ze na gebruik makkelijker weer terug naar de kringloop. Als ze nog goed zijn tenminste, meestal is het af en versleten.


Ook viel me heel duidelijk op dat de spullen die ik de deur uit deed (naar kringloop of kliko of verkoop) voor 90% uit ongevraagd gekregen dingen. Ik heb het niet over verjaardagscadeaus die wat verkeerd vielen, maar over de restanten van een ander, die bij mij in huis belanden (want handig, is gratis, kan ik wel gebruiken, dankjewel, leuk voor de kinderen, kerstpakket) en over gratis (plastic) prullaria van winkeliers, feestjes en whatnot. Zoals gummetjes, stuiterballen, sleutelhangers, notitieboekjes, pennen, fluitjes. Ik besef me dat ik vaker actief spullen moet afslaan. Vriendelijk bedanken, maar duidelijker zijn in wat ik zelf wil, in plaats van anderen te laten bepalen waar mijn aandacht naartoe gaat.

Die specifieke gekregen spullen is allemaal materie en energie waar je niet om gevraagd hebt. Die niet voorzien in een behoefte die je vanuit jezelf hebt. Die spullen brengen je van je pad af. Ze doorbreken de goede energie in je huis. Net zoiets als wanneer je een vaas met bloemen – die al uitgebloeid zijn – te lang op tafel laat staan. Of een meubelstuk dat eigenlijk niet op de goeie plek staat.

Ik ben niet heel erg thuis in de Feng Shui, maar ik lees er over o.a. in de nieuwsbrieven van de Feng Shui Academie van Nina Elshof en ik herken heel erg hoe het in mijn huis werkt. Energie moet vrij kunnen stromen in een huis. Zodat jij verder kunt bouwen aan het pad en het leven wat je voor je ziet. Er moet een flow zijn in je huis. Energie moet niet haperen door achter opgestapelde dozen of in ongebruikte keukenspullen te blijven steken, moet niet stagneren door ter ziele gegane hobby’s of spullen die je ‘nog een keer’ gaat repareren/uitzoeken/verkopen.


De bewuste glijbaan. 


Soms zie je trouwens pas achteraf waar energie stagneert. Zo mijmerden de man en ik over hoe onze tuin vroeger was en hoe het toch was gekomen dat er niks meer van over was. De man dacht dat het mis gegaan was toen wij de vijver dicht hebben gegooid. Zodra hij dat zei herinnerde ik me dat wij een speelhuis met glijbaan voor de kinderen hadden gekocht. Eigenlijk was dat de energieverstoorder. Het paste wel in de tuin, maar was toch ook net weer te groot. De kinderen speelden er wel in, maar waren er ook niet dolenthousiast over. Het gras onder de glijbaan ging dood, net als het gras voor de glijbaan. De border er achter verwilderde of ging dood. De energie in de tuin was doorbroken, het stroomde niet meer. In huis werkt het net zo. Iets om in mijn achterhoofd te houden de volgende keer bij het opruimen.

Warme groet,
Anita

10

Review: De helende energie van bomen



Voor het huis waarin ik ben opgegroeid stonden grote populieren. Wanneer ik nu populieren zie – of beter gezegd – als ik ze hoor, dan denk ik aan mijn tijd als kind. Als de wind er door waait maken ze enorm luid geritsel. In de herfst heeft dat zelfs iets onheilspellends. Dat vond ik tenminste toen ik jong was. Alsof ze iets aankondigden. Een opmaat naar….Zoals muziek in een film je duidelijk kan maken dat er een spannend moment aan zit te komen. Maar toch werd ik nooit bang van de populieren.

Ik was de taal van bomen een beetje vergeten, maar ik werd er door de moonchallenges, waar ik de afgelopen jaren aan mee deed, weer aan herinnerd. Het is zo leuk om actiever naar bomen te luisteren. Zo deed ik meditaties in de natuur, ging vaker de natuur in en las ik boeken over het onderwerp. Sindsdien vind ik alle omgehakte bomen of beschadigde bomen zielig en als ik zelf ga snoeien vraag ik toestemming aan de boom. Ik bedank het bos ook heel vaak als ik of de kinderen een tak meenemen. Zo ontstaat er een wisselwerking tussen het bos en mijzelf en dat is heel prettig heb ik gemerkt.

Ik heb verschillende boeken gelezen over de energie van bomen, het leven van bomen, dat je zou denken dat je er op een gegeven moment wel genoeg hebt gelezen. Maar er is toch altijd weer een andere invalshoek. Het meest recente boek dat ik las was De helende energie van bomen. De uitgever was zo vriendelijk om mij een exemplaar te sturen nadat ik er om vroeg. Het is een hele mooie, praktische aanvulling op wat ik al gelezen had.

Wil je op de hoogte blijven van alle artikelen van Anita's Dagboek, schrijf je dan in voor mijn maandelijkse nieuwsbrief. 

De schrijver – Patrice Bouchard - was ook vervreemd geraakt van de energie van bomen. Totdat hij op een cruciaal moment in zijn leven vier maanden in het bos ging leven. Bouchard is wetenschapper en bomenkenner, gespecialiseerd in de energetische werking van bomen.

Het boekje is heel erg praktisch ingericht. Met handreikingen hoe je zelf met bomen in contact kan komen. Samenvattingen, oefeningen, ruimte voor aantekeningen en met QR codes om naar rustgevende natuurgeluiden te kunnen luisteren, zoals het ritselen van bladeren, getjilp van vogels.



Het boek bestaat uit vier delen:

1) Inleiding
Een inleidende uitleg van de schrijver over zichzelf en over hoe je zelf te werk kunt gaan.

2) In contact met de bomen: je innerlijk openstellen
Hoofdstukken die in dit deel aan de orde komen, zijn:
Het welzijn
De bomen
Jezelf openstellen
Onze zintuigen gebruiken om in contact te treden

Elk hoofdstuk heeft ruimte voor eigen aantekeningen, er staan oefeningen bij en een QR code of weblink voor rustgevende bosgeluiden.
3) Energetische kwaliteiten van bomen
In dit deel komen diverse bomen en hun spirituele betekenis aan bod. Zoals de spar, den, berk, buxus, brem, meidoorn, beuk en egelantier.
4) Een persoonlijke weg
Dit deel bevat praktische oefeningen om zelf op ontdekking te gaan in het bos.

Hoewel het boekje een praktische insteek heeft, is het totaal niet droog, of zakelijk! Sterker nog, ik vind het een heel spiritueel boek. Bouchard heeft een hele wijze blik en een diep inzicht. Hij weet heel subtiel het spirituele om te zetten naar het praktische. De vertaling is hier en daar wat stijfjes, maar dat zal door de oorspronkelijke tekst komen, die in het Frans was.

“Je zult een groter begrip ontwikkelen door te luisteren en aandachtig waar te nemen wat de aanwezigheid van de boom in je ademhaling veroorzaakt en welke gevoelens hij in je lichaam opwekt, dan koortsachtig op zoek te gaan naar mentaal begrip.”

Veel plezier de volgende keer dat je in het bos komt!

Warme groet
Anita

Meer tijd doorbrengen in de natuur past in de 6 praktische stappen om meer richting aan je leven te geven.  Wanneer je begeleiding zoekt in het vinden van jouw eigen levensrichting, neem dan gerust contact met mij op. Ik help je graag op weg. 


5