Mentale rijkdom

Er schuilt iets heel tegenstrijdigs in mijn simpelere levensstijl.




Zo heb ik bijvoorbeeld nog nooit zóveel pakjes, bakjes, zakjes en potjes in de kasten gehad, als sinds ik ben gaan koken zonder pakjes en zakjes....
Had ik vroeger een pak Knorr wereldmix Burritos in de kast (dat was onze favoriet) en een pot chicken tonight (die manie was overigens maar van korte duur). Nu heb ik blikken bonen in minstens drie soorten (kidney, zwarte, kikkererwten), meel in ongeveer vier soorten (tarwe, amandel, mais, rogge), gedroogd fruit, havermout, haverzemelen, havervlokken, you name it. Veel meer pakjes en zakjes dan ik ooit gehad heb.

voorraad

Om maar niet te spreken van de losse kruiden. Alleen de letter K vraagt eigenlijk al om een eigen vakje. Kerrie, Kurkuma, Kaneel, Koek-en Speculaaskruiden, Kardemompeulen, Kardemom gemalen, Korianderzaad, Koriander gemalen, Komijnzaad, Komijn gemalen....

Ook ben ik veel meer tijd aan koken gaan besteden. Producten die ik eerst kant-en-klaar kocht, leerde ik zelf maken. Pastasauzen, tortilla's, bouillon, koekjes, cake, gebak. Ik ging niet alleen meer tijd aan koken besteden, maar ook aan het doen van boodschappen, het maken van een budget, het bewaren, inmaken, invriezen van voedsel.

restjesmaaltijd op vakantie

Ik heb nog nooit zoveel tijd aan het huishouden besteed als de laatste jaren (alleen zo jammer dat het niet schoner wordt ;-)). Ik stelde een huishoudschema op, ging zelf mijn wasmiddel maken (en stopte daar weer mee), ik ging op zoek naar milieuvriendelijke manieren om vlekken uit kleding te halen, ik ging meer opruimen, herstelde de voorjaarsschoonmaak in ere, pakte mijn oude handwerkhobby weer op en kroop weer achter de naaimachine en pakte mijn breinaalden weer.

Ik ging zelf fruit en groente verbouwen. Oogstte dan weer eens courgettes, dan kroppen sla, dan weer aardappelen of bonen. Ik leerde dat er best veel tijd in ging zitten en kreeg daardoor meer waardering voor het werk van de commerciële telers.

bieten uit eigen tuin


Cadeautjes ging ik zelf maken, in plaats van zelf kopen. Iets wat veel planning en vooruitdenken betekent.

plantje in een kop en schotel - een aardigheidje voor de gastvrouw

voor de verjaardag van oma die van zingen en dieren houdt.
stenen verven, opplakken en er oortjes en snavels aan tekenen.


Ook een gastvrouwcadeau: schaaltje van de kringloop, olijven erbij en een tapenade. 


Lekker simpel?

Op het eerste gezicht lijkt het helemaal niet simpeler. Sterker nog, het is veel meer werk! De vraag is: waarom zou je het dan doen?

Ondanks dat ik aan al deze dingen veel meer tijd ben gaan besteden en het me dus meer inspanning kost om geld te besparen en simpeler te leven, voel ik me vele malen rijker dan toen ik alles nog uitbesteedde en kant-en-klaar kocht.

Door zelf te koken en te bakken ontdekte ik hoeveel werk een feestelijk gerecht kan zijn, zoals een zelfgemaakte pizza of zelfgemaakte speculaas. Ik kreeg daardoor meer waardering voor de restauranthouder die zoiets op de kaart zet en de banketbakker die het verkoopt in de winkel. Tegelijk kreeg ik ook meer inzicht in waarom iets wat van kwaliteit is, duur is: goede ingrediënten kosten meer en goed bereid kost tijd. En dat kost geld. Als je vervolgens leest welke ingrediënten er in de goedkopere kant-en-klaar versies van pizza en speculaas zitten, dan begrijp je ook waarom dat goedkoop is. Zodra je dat door hebt, is een traktatie ook echt een traktatie en hoef je niet meer bij elke koffievisite een stuk appeltaart.

gevulde speculaas met echte amandelspijs

honingtaart uit een boek van Geronimo Stilton


Ik ontdekte het gevoel van voldoening om in een bepaalde mate zelfredzaam te zijn. Niet alle klussen uit hoeven besteden aan timmerlieden, kledingmakers en pizzabakkers. Ik heb ervaren hoe geweldig het voelt om iets voor je gezin te kunnen maken (een maaltijd, een kledingstuk). Hoe mooi het is om iets te geven dat jij met je handen gemaakt hebt.

mooi weer: naaimachine op de tuintafel

gymtas genaaid.


Door meer te besparen ben ik gaan zien wat je er voor moet doen om geld over te houden.
Bij een volgende uitgave dacht ik wel wat langer na. Een impulsaankoop kan betekenen dat je weer een maand moet wachten om dat gat te dichten. Hoeveel is je dat waard?
En vervolgens....wie krijgt mijn geld (dat ik dus met veel moeite gespaard heb). Is dat de grootaandeelhouder van een keten (hoe zijn de arbeidsvoorwaarden van de werknemers?) of gaat dit naar een kleinere detailhandelaar die zijn /haar gezin er van onderhoudt?

Het lelijke bovenblad van een tafeltje opknappen met een nieuw zeil. 

Bloemen uit eigen tuin. 


Ik ben verbanden gaan zien die ik eerst niet zag, of niet meer zag.
Mijn kijk op het leven is holistischer geworden en dat geeft mij enorm veel voldoening. Dat ik zie en ervaar hoe alles met alles in verbinding staat met elkaar. Dat geeft mij het gevoel dat ik invloed kan hebben. En het geeft mij het gevoel dat datgene wat ik doe ook zin heeft. Ook al is mijn bijdrage maar klein, het zal iets anders in gang zetten en daardoor steeds groter worden.

De rijkdom bleek niet (alleen) te zitten in het overhouden van geld, maar vooral in mentale rijkdom.

Warme groet,
Anita




18

No-spend challenge

Wijlen columnist Martin Bril heeft eens een stukje geschreven over hoe hij pinnen en betalen eigenlijk maar een zinloze bezigheid vond. Geld halen uit de automaat. In een winkel zoeken naar een fles shampoo, in de rij staan en dan afrekenen. En bij een volgende winkel hetzelfde ritueel. Portemonnee trekken, pinpas pakken, pincode invoeren (of contant betalen).
Goed beschouwd is dat eigenlijk allemaal gedoe.
Hij besloot om gewoon niks meer te kopen, was hij ook van dat gedoe af.

Dat sprak me toen zó aan! Inderdaad, wat een gedoe eigenlijk, dat betalen. Dat kopen. Gewoon niet meer doen, scheelt een hoop verspilde tijd en bespaart enorm veel geld :-). Ik denk vaak aan die column bij het winkelen.

Soms sta ik in een winkel, de actionio bijvoorbeeld. En dan begin ik met wat knutselspullen en daar komt nog een pak printerpapier bij en bloembollen. Dan gebeurt het me wel eens dat ik alles weer terugleg. Ach, die bloembollen, die gaan het toch niet doen, printerpapier kan ik ook wel bij de supermarkt halen (ook nog goedkoper zag ik een keer) en om nou alleen voor die knutselspullen in de rij te gaan staan....nee laat maar.

Vaasjes van de kringloop

No-spend Challenge

Blogger Sjoukje van Meer geld minder stress houdt in juli wederom een bespaar challenge. Na challenges afgelopen herfst en voorjaar komt a.s. juli de no-spend challenge.
Ondanks dat ik eigenlijk niet weer aan een challenge mee wilde doen, was ik toch aangestoken door Sjoukjes enthousiasme en heb besloten toch mee te doen.
Wil je ook meedoen met de challenge? Geef je dan hier op.
Leuk deze keer is de mogelijkheid om met een buddy de challenge te doen. Door omstandigheden heb ik er zelfs twee. Je kunt zelf een buddy zoeken of je via Sjoukje aan iemand laten koppelen.

Je hoeft dat no-spend trouwens niet al te letterlijk te nemen, als het idee om helemaal niets te kopen ja naar de keel vliegt. Maar zie het als een uitdaging om kritisch naar je koopgedrag te kijken. Wat neem je zonder nadenken mee? Hoe merkgevoelig ben je of merktrouw? Hoe vaak zeg jij tegen jezelf 'ja, maar dat hoort er gewoon bij.....' Welke fouten maak je keer op keer? Koop je toch weer zo'n goedkope zonnebril van de markt terwijl je weet dat ie aan het eind van de zomer stuk is. Net als al die brillen daarvoor....

Mijn grootste uitdaging wordt toch om te zien of er na al die jaren zuiniger leven er nog rek zit in mijn gewoontes. Ik heb wel ontdekt dat als ik de teugels laat vieren, de man ze nog harder laat vieren. Dus het voortouw moet blijvend door mij genomen worden.


Van een oude peuterbroek - deze komt van de ruilwinkel - kun je van 
de broekspijpen heel makkelijk knikkerzakken maken. Eventueel van het bovenstuk een korte broek. 

Matigen

Niet om nou meteen naar mijn man te wijzen, maar ik zag van de week zijn kommetje ontbijt met yoghurt, muesli en verse bramen. En toen dacht ik toch wel: wat veel bramen! Als je nou wat minder er in doet, dan kun je er langer van eten.
Dus matigen wordt een thema. Iets wat ik ook op mezelf zal toepassen. Vaker ergens voor weg lopen. Vaker de helft gebruiken.


Runner van de rits van dochters lievelingsvest was kapot. 
Op de markt er een nieuwe aan laten zetten. Was €3 - weliswaar kostte het
vest destijds evenveel, maar het is haar lievelingsvest en kan door de reparatie later ook 
door andere kinderen gedragen worden. Het belandt zo niet bij de vodden. 

Het kan nog simpeler

Bij het opruimen afgelopen weken bedacht ik dat ik toch nog teveel tijd kwijt ben met spullen op hun plek zetten. Teveel tijd met opruimen. Het kan nog simpeler.
Minder oude spijkerbroeken, want hoeveel heb je er nou werkelijk nodig voor werk in de tuin of klussen.
Minder poetslappen, want 10 oude hemden is wat overdreven.  
Minder beddengoed, helemaal niet omdat ik van een set eigenlijk wel zat ben en verder wel genoeg heb. Hup naar de kringloop. 
Minder gratis spullen aannemen, want ik heb er teveel werk van om alles weer een verantwoorde plek te geven (kringloop, weggeef, afval, verkoop, afval).

Wat er niet in huis komt, hoeft er ook niet weer uit!


Op de hoogte blijven van nieuwe berichten? Je kunt me o.a. volgen op facebook. Rechtsboven vind je meer social buttons. 

8

Zomerzonnewende































Bij Stonehenge worden jaarlijks zomerzonnewende vieringen gehouden. 

Zomerzonnewende

Vandaag is het feest van de zomerzonnewende. De zon bereikt vandaag, gezien vanaf de 
aarde, de noordelijkste positie, staat dan een moment stil en reist vervolgens weer af naar het zuiden.  De zonnewende is het moment waarop de zon precies boven de noorderkeerkring staat. Het is de langste dag van licht en warmte. Het maximale wat de aarde uit de zon kan halen. 

De periode naar de zomerzonnewende toe is voor veel mensen een tijd van initiatieven nemen, van er op uit gaan, van ondernemen, van enthousiasme. Op 21 juni – de zomerzonnewende – bereikt dat een hoogtepunt. 

Het is verleidelijk om hierin door te blijven gaan. Steeds vooruit bewegen naar nieuwe dingen, maar de kunst is volgens mij om nu stil te staan – net als de zon – en even te kijken naar wat de zon reflecteert. Wat is er al in beweging gezet? Wat is er al aan het ontstaan? Om vervolgens de komende periode te gebruiken om datgene tot wasdom te laten komen. De klimmende zon doet groeien, maar de dalende zon doet rijpen.

Na mijn blogpost van gisteren lijkt de zonnewende precies te beschrijven wat ik voelde. Die tweestrijd, van uitbundigheid, van nieuwe inspiratie, maar er ook aan willen onttrekken en het onzinnig vinden. Altijd zo fijn dat de natuur zelf als het ware uitleg geeft. En fijn als anderen er woorden aan kunnen geven. 

Een leefbaar thuis

Het voelt goed om weer thuis te zijn. Na alle indrukken en festiviteiten van afgelopen weekend is het fijn om het thuis weer leefbaar te maken. De verleiding om alles nog meer de boel de boel te laten trekt niet meer zo aan me zoals het dat vroeger deed. Nu geniet ik er van om met minder inspanning dan vroeger de koffer en tassen uit te ruimen en op te bergen (ik vond in een zijvakje nog een paar sokken van de kinderen terug die ik bij een vorig uitje over het hoofd had gezien – gelukkig zijn ze er nog niet uitgegroeid :-)), de was weg te werken en spullen weer op hun plek te zetten. 

Ik keer weer terug naar de plannen waar ik al op zat te broeden. Ik laat de zon reflecteren wat er al in gang was gezet. Het werken aan mijn blog, het schrijven voor Ogma en Inspirerend Leven, verder uitwerken of en hoe ik healings wil geven aan huis en een idee voor een boek over hoe je in 6 praktische stappen meer richting aan je levenkunt geven. Het is heerlijk om dat te kunnen doen in de omgeving van mijn eigen huis en huishouden. In het huishouden ligt eigenlijk het hele leven besloten. Eten, leren, slapen, ontspannen, spelen. Alles wat er in een mensenleven kan spelen, komt in je huis voorbij. 

Gebruikte bronnen: 
http://antropocalypse.blogspot.nl/2013/06/zomerzonnewende-van-renee-zeylmans.html

Wanneer je door dit artikel geraakt bent en je begeleiding zoekt in jouw eigen ontwikkeling - het vinden van jouw weg - dan kan ik je hierin ondersteunen. Ik maak gebruik van de kennis die ik heb opgedaan in mijn zevenjarige opleiding Meditatie en Spirituele Psychologie, mijn eigen ervaring en boeken die ik heb gelezen. Je kunt mij bereiken per mail anitasdagboek[@]gmail[.]com

Warme groet,
Anita

Interessante boeken om verder in te lezen zijn:



12

Het eerste spaardoel bereikt: nieuwe wandelschoenen!

Vorige maand schreef ik over mijn spaardoelen voor dit jaar en hoe ik daar een vision board van maakte. Ergens een beeld bij hebben werkt altijd motiverend.

Inmiddels is het eerste spaardoel bereikt, namelijk nieuwe wandelschoenen! Het was spaardoel nummer 4 op de lijst.
Ik vond het niet helemaal eerlijk dat ik eerder iets kocht waar ik zelf wat aan had, in plaats van bijvoorbeeld nieuwe gordijnen voor dochter, maar alle seinen stonden op groen voor de schoenen. De avondvierdaagse zat er aan te komen (wij lopen altijd mee met de kinderen), binnenkort zouden we naar het Best Kept Secret gaan (als we een hele dag op onze voeten moeten staan doen we wandelschoenen aan, ook bijvoorbeeld naar een dierentuin) en de echtgenoot en ik hadden een zaterdag niks gepland en de kinderen waren bij opa en oma aan het logeren. Je moet je kansen grijpen als ze daar zijn.
En die gordijnen zijn ook al bijna rond. Dus daarmee heb ik het wel goed gepraat :-o.



Heerlijk, nieuwe wandelschoenen! Typisch een geval 'dit was hoog nodig!'.
Heel zorgvuldig had ik een winkel uitgekozen. Vroeger was hier in Groningen de firma Waterborg de specialist op outdoor, maar die is helaas failliet gegaan. Ons eerste paar kochten we bij Waterborg. Er zijn meerdere outdoorwinkels in Groningen en omstreken, maar voor wandelschoenen wil ik echt iemand met kennis van zaken en iemand die goed advies kan geven. Ik wil bijvoorbeeld technische uitleg en niet alleen 'hoe zitten ze?'. Toevallig was ik een keer bij SpacSport binnen gelopen (nog in de veronderstelling dat er een reguliere sportzaak zat) op zoek naar een turnpakje, maar dat verkochten ze daar niet. Wel had ik snel door dat dit een zaak was om in mijn achterhoofd te houden voor wandelschoenen. Trouwens, een turnpakje koken in een stenen winkel is vrijwel niet meer mogelijk heb ik ontdekt. Het schijnt dat personeel bij de V&D regelmatig de vraag kreeg of er turnpakjes waren, maar ook de V&D verkocht ze niet. Da's ergens toch gek, dat er wel vraag naar is, maar dat je het niet verkoopt. Maar goed, ik dwaal af.

Ik had het over wandelschoenen en de expertise van SpacSport. We werden niet teleurgesteld! Na een uur of zo liepen wij dolgelukkig de winkel weer uit met elk een paar nieuwe wandelschoenen categorie B. Dan zijn we tenminste goed uitgerust als we nog een keer weer de Grand Canyon willen hiken.


Dochter Ellie zegt 'ik pas ze ook'. Tuurlijk :-)


Gelijk getest op de avondvierdaagse


Mooi is niet het goeie woord, maar ze lopen perfect en ik heb weer warme voeten.


Het eerste doel van de lijst is afgestreept!

Het lijkt waarschijnlijk heel makkelijk, hoe snel wij ons doel behaald hebben. Ik realiseer me wel dat dat zo over kan komen. Het is tegenwoordig ook relatief makkelijk. Maar dat was vroeger anders. Dan waren al dit soort doelen schier onbereikbaar. Het bleef bij fantaseren en iets om van te dromen 'voor later'. Toen ik me realiseerde dat dat 'later' steeds verder opschoof, gooide ik het over een andere boeg.
Ik ging budgetteren, zegde abonnementen op, we zochten goedkopere manieren om er op uit te gaan en bleven vaker thuis, we namen zelf eten mee, ik bezuinigde op de boodschappen, leerde om zelf gerechten te maken, legde een voorraad aan waarmee ik altijd een basis had om een maaltijd mee op tafel te zetten. Ik verkocht spullen, kocht vaker tweedehands in plaats van nieuw. Leerde hoe bevrijdend het kan zijn om aankopen uit te stellen en er dan achter te komen dat je er eigenlijk wel zonder kunt.

Ik kan niet zeggen dat het makkelijk was, vaak voelde het als dweilen met de kraan open. Dan ging er weer een toiletbril stuk (zo'n toiletbril is verbazend prijzig!) en nog een keer. Een deurklink ging stuk (natuurlijk weer een speciaal model voor de hoofdprijs), de remschijven van de auto die vervangen moesten worden, en ook de airco die een storing had, dan was er weer een - overigens gezellige - barbecue waar een bijdrage wel gewenst is, collega's die trouwen of afscheid nemen en waarvoor een cadeau gekocht moet worden. Van dat soort dingen. Het leven zeg maar.
Het is een kwestie van volhouden en dan uiteindelijk merk je dat al die besparingen toch effect gaan opleveren. Dit jaar merk ik voor het eerst dat we de vruchten kunnen plukken van onze nieuwe manier van leven. Ik hou er wel van.

De oude gaan de kliko in. De zool liet los. 


Een laatste foto voordat ze de kliko ingaan. 

11

Terugblik op Een kastje per dag

Reacties krijgen op mijn stukjes is echt leuk. Dan komt wat ik geschreven echt tot leven, tenminste zo ervaar ik dat. Helemaal leuk is het als er reacties komen op oude blogposts.

Zo ontving ik laatst een reactie op een blogpost over Een kastje per dag. Zij was geinspireerd geraakt en ging ook aan de slag. Maar, zo vroeg ze zich af, hoe deed ik dat, naast het gewone (huishoudelijke) werk en werk buitenshuis?

Nou, datzelfde heb ik mezelf ook regelmatig afgevraagd. Hoe deed ik dat?! Regelmatig heb ik me afgevraagd wat de zin van alles was, want alles wat ik apart zette om weggegooid of weggegeven te worden werd door mijn dochters weer in omloop gebracht. Dan had ik een doos gepakt voor tijdschriften en dan was de wereld te klein want 'dat was MIJN doosje!!!!' Gek werd ik er van.

Weer een partij klaar voor de kringloop

Een middel, niet een doel op zich


Maar ik begon toch elke keer opnieuw. Ik wilde niet meer dat mijn huis regeerde over mijn leven, maar dat ik regeerde over mijn huis en mijn eigen leven. Voor mij was het Kastje per dag project een middel, niet een doel op zich. Het was een middel om meer richting aan mijn leven te geven. Ik wilde een eenvoudiger leven met minder verplichtingen. Want spullen geven verplichtingen.

Wat ik ontzettend graag wilde was een leefbaar huis voor mijn gezin. Ruimte voor creativiteit, om te ontspannen, om met elkaar te zijn, te vieren, te rouwen, een plek voor alle seizoenen van het leven zeg maar. En zoals het was, kwam dat maar niet uit mijn handen. Ik was continue in de weer met het verzorgen van de kinderen, pogingen tot het scheppen van orde en ruimte. Maar ik leek altijd achter de feiten aan te lopen. Met de komst van onze tweeling was ons leven zo enorm veranderd en veranderde continue in zo'n rap tempo, dat kon ik maar niet bijbenen. Het Kastje per dag project was een manier om weer grip te krijgen. Een een manier om mijn verstand niet te verliezen.

Financiële flexibiliteit


Ik wilde financieel ook iets opbouwen. Met de inkomsten en uitgaven zoals we die hadden, realiseerde ik me, zou het altijd zo blijven zoals het was. We zouden verdienen en we zouden uitgeven. We zouden nooit aan opbouwen toekomen. Ik vond dat een kaal en 'droog' vooruitzicht. Hard werken daar heb ik geen bezwaar tegen, maar het is wel fijn als je het idee hebt dat het ook daadwerkelijk ergens toe leidt. Er kan van alles gebeuren in een mensenleven. Het is fijn om daar ook financieel op voorbereid te zijn. Het geeft je de vrijheid en flexibiliteit om daar op in te spelen.

Verlangen naar eenvoud


Er ontstond een verlangen naar eenvoudige dingen. Heel veel moderne gemakken konden me niks meer schelen. Ik wilde het liefst bij mijn kinderen zijn, voor hen zorgen en voor mijn man. Al die andere poespas was franje die me alleen maar weghield van wat ik het liefste deed.

Toen ik las over het Een kastje per dag project was ik daar meteen door geinspireerd. Dit was iets dat ik kon doen. Het kost geen geld. Sterker nog, het levert geld op, want ik ging overbodige spullen verkopen. Opruimen bleek een hele praktische manier om invulling aan mijn leven te geven, weer de regie in handen te nemen. Het bleek uiteindelijk een hele spirituele zoektocht. Lees ook [Het huis als beeld van onszelf] of [opruimen is als vasten voor je huis].

In de praktijk

Hoe ik het aanpakte? Ik begon in het wilde weg. Compleet willekeurig ging ik door mijn huis. Elke dag een kastje, een doosje, een laatje. Ik geloof dat ik alleen al aan de badkamer 15 blogjes heb gewijd. Soms ging ik iets gestructureerder aan de gang, maar ik koos meestal voor datgene waar ik een enorme aandrang bij voelde.
Hoe deed ik dat met het normale huishouden? Nou, dat deed ik niet. Dat normale huishouden bleef liggen. Als ik steeds voorrang zou geven aan het dagelijkse dan zou er nooit tijd over zijn voor het overige.
Ik heb me daar bij neergelegd. Dat was niet zo heel moeilijk, want ik kwam toch al niet aan huishoudelijk werk toe. Met een tweeling in de buurt was alles al ondoenlijk. Een klusje van 10 minuten mondde uit in een halve dag. Hun handen zaten altijd overal! Ja, daar werd ik regelmatig gek van.

Maar ik hield vol. Ik comprimeerde, ik verdeelde de meubels anders over het huis. Ik herbruikte spullen. Ik verkocht spullen, gooide dingen weg, gaf het aan de kringloop. Ik leerde over de emotionele lading van spullen. Ontdekte waar ik zonder moeite afstand van kon doen, en ontdekte waar ik meer moeite mee had. Er zijn ontzettend veel lagen te ontdekken in het bezit van spullen. Meestal blijkt dat je met minder toe kan dan je dacht. Ik merk dat als ik iets weer in handen krijg ik precies weet hoe ik er aan kwam, van wie ik het gekregen heb en wanneer, maar dat die herinnering alleen boven komt als ik het in handen heb. Dus zolang ik het niet zie, hunker ik er ook niet naar, mis het niet.

Meestal besteedde ik er een kwartier of een half uur aan per dag. Meer tijd had ik niet over. Een keer ben ik in de valkuil getrapt door op een zondag het groots aan te pakken. [dacht dat het dit stukje was, maar het is toch een andere, wel zelfde gevoel] Dat was op een gegeven moment niet meer te overzien. Zwaar gefrustreerd was ik. Dat was de aanzet tot het invoeren van de zondagsrust.

Continue proces

Soms denk ik wel eens dat ik het nooit leer, dat ik het nooit helemaal onder de knie krijg. Laatst ook weer. Dat ik merk dat mijn servies explosief gegroeid is, met allemaal gekregen spullen. Van mijn moeder een mooi tapas servies, de kinderen kregen gratis unox borden bij de supermarkt, in de kerstpakketten zaten soepborden en smoothie glazen. Wil ik dat allemaal houden? Of kan er iets anders weg? Dan denk ik wel eens dat ik steeds dezelfde fouten maak en steeds weer in dezelfde situatie beland. Maar misschien is dat beseffen, een teken dat het een continue proces is en dat ik me weer in een nieuwe laag van bewustwording bevind. Steeds opnieuw bezien hoe ik het voor mezelf nóg simpeler kan maken. Steeds opnieuw bezien wat ik nu nodig heb. Zo werkt dat toch een beetje met spullen, heb ik geleerd; heb je het in het nu nodig, of is het iets van een vervlogen tijd. Het is steeds kijken naar wat je nu nodig hebt om verder te komen. Daarin zit de ontwikkeling van de mens.






14