Trek het je niet aan





Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik me niets aantrek van wat anderen vinden of zeggen, maar het tegendeel is eerder waar. Ik ben erg gevoelig voor de mening van een ander.

Het gezegde 'trek het je niet aan', klink zo simpel. Maar ik vond het nooit simpel. Als ik afging op wat er allemaal tegen mij gezegd werd, dan viel op alles aan mij wel iets aan te merken. Wat ik zei, of wat ik niet zei. Hoe mijn haar zat, welke blik ik gaf. Wat mijn interesse had - en anderen meestal niet. Alles leek aanleiding te geven tot commentaar, wat ik ook zei of wat ik ook deed. Als je iets maar vaak genoeg hoort dan ga je het vanzelf geloven. Je raakt er van overtuigd. Door meditatie leer je dat je overtuigingen kunt hebben, maar dat dat niet betekent dat je die overtuigingen ook bènt.

Een tijd geleden realiseerde ik me dat ik die overtuigingen ben gaan dragen als kledingstukken. Opeens kwam dat gezegde 'trek het je niet aan' bij me naar voren. Als verbeelding van wat er met overtuigingen gebeurt. Al die meningen, opmerkingen, reacties en kritiek van anderen ben ik gaan aantrekken en ik ben het gaan dragen als kleding. Ik heb het als een lap stof over me heen gelegd en ik liep er jarenlang in rond. Alsof het van mij was. Maar ik wàs het kledingstuk niet. Toen ik eenmaal dat verschil kon ervaren, was het makkelijk om het kledingstuk van me af te gooien.

Achter die overtuigingen schuilen onze kwaliteiten. Al die kwaliteiten mogen er zijn. Er hoeven geen voorwaarden aan verbonden te worden. Soms voelt zo'n kledingstuk van overtuigingen heel vertrouwd, zou je je bloot voelen als je het uittrok. Maar als je je meer verbindt met je kwaliteiten, merk je dat het makkelijker is om het kledingstuk af te leggen.

Warme groet,
Anita

17 opmerkingen

  1. Wat een prachtig geschreven artikel. Ik had hetzelfde, altijd commentaar gekregen van een zeer veeleisende moeder, wat ik deed of zei was niet goed, mijn uiterlijk werd compleet afgekraakt etc, altijd met anderen vergeleken worden met een voor mij niet gunstige uitkomst, nooit welkom zijn, niet als een geschenk maar als een last ervaren worden, altijd als een vervelend, tweederangs iemand weggezet te worden. Werd hier onzeker van, als je eigen moeder je al niet mag wie dan wel en had altijd de neiging om mij te schikken en aan te passen naar anderen, mijn eigen wil en leven deed er niet toe. Het werd ook altijd gezegd, dat anderen meteen zouden zien dat ik niet deugde en mij niet zouden moeten. Nu ben ik ouder en in de herfst van mijn leven, ik merk dat ik me steeds minder van anderen aantrek, wil mij eindelijk vrij voelen en mezelf en voluit leven. Ben er nog iedere dag mee bezig maar kan het steeds beter loslaten en voel compassie met mijn moeder maar ook met mijzelf. Jammer, dat ik daar zo oud voor moest worden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat zijn heel pijnlijke herinneringen. vooral omdat je als kind voor een groot deel afhankelijk bent van de zorg van je moeder.
      In de herfst van je leven mag je dingen loslaten, zoals een boom zijn blaadjes laat vallen. Maar ja, jammer dat het tot de herfst moest duren.
      Heel erg bedankt voor je reactie. Het zijn reacties als deze die mij het vertrouwen geven om door te blijven schrijven over dit soort onderwerpen.

      Verwijderen
  2. Dat pleasen hé...om maar te zorgen dat iedereen tevreden over je is. Ook dat heeft te maken met wat een ander van je vindt en inderdaad, hoe mooi heb je dat beschreven!, ik dat kledingstuk aan heb getrokken. Mooie eyeopener aan het begin van deze mooie dag! Lieve groet Petra

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En wat ook meespeelt: doordat je het kledingstuk blijft dragen gaan anderen denken dat het bij jou hoort. Je gaat je er als het ware naar gedragen. Het houdt zichzelf als het ware in stand.

      Verwijderen
  3. Mooi. Heel mooi. Weer zo'n artikel van jouw hand waar ik veel mee kan. Fijn.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je reactie! Heel blij mee en het stimuleert mij om door te gaan met schrijven over dit soort inzichten.

      Verwijderen
  4. Livina Fluweelje30 mei 2017 om 14:31

    Hey Anita,

    Wat een mooie vergelijking: overtuigingen die we als kledingstukken aantrekken. Dat is er een die bijblijft! Het is voor mij ook heel herkenbaar wat je schrijft. Jezelf ontdoen van die kledingstukken is niet eenvoudig. Ooit, toen ik begin twintiger was en op de sociale academie zat, kreeg ik tijdens een groepsessie het beeld van 'in je hemdje' zitten. En dat we in ons hemdje niet zoveel verschillen van elkaar.... Maar meestal zitten er heel wat laagjes overheen.

    Ik denk dat ik maar eens een mooie zomerjurk uit de kast ga halen. (ben wat langer weggebleven uit blogland, maar nog steeds een stille lezer ;-))
    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Treffend dat deze post gaat over je dingen niet aantrekken en dat je eindigt met het oorspronkelijke sjabloon omdat je je aantrekt dat mensen mopperden over de nieuwe versie. Is dat bewust of toeval?

    Ik vind deze look trouwens ook mooier. En ook ik trek me altijd behoorlijk aan wat anderen zeggen. Helaas.

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Weet je dat ik eerst niet begreep waar je het over had? Toen begreep ik dat het over de PS ging. Het is duidelijk een geval van toeval :-)
      Volgens mij heb ik geen moppers gehad over mijn nieuwe (nu weer oude) sjabloon, maar misschien werd er elders over mijn layout gemopperd :-)
      Eerst was ik er enthousiast over, maar gaandeweg niet meer. Alleen die knop 'abonneren' vond ik nog leuk. Ik miste best wel veel dingen, zoals labels, blogarchief en de lijst met andere blogs.
      Dus toch maar weer terug, ook al is de wens voor iets nieuws er nog wel.

      Verwijderen
  6. Herkenbaar, wat je schrijft. Mijn ouders zijn van de generatie die geen complimenten gaven, alleen corrigerend opvoedden. Als je voornamelijk hoort wat je fout doet, heeft dat consequenties. Ze bedoelden het niet verkeerd, ze dachten dat je arrogant zou worden van complimenten. Gelukkig doen wij het nu naar onze kinderen anders (hebben wij ook moeten leren). Ik heb bij ons in de kerk met een groep meegedraaid en dat was een heel mooie ervaring: Elkaar bemoedigen en aanmoedigen. Ik ben erdoor veranderd en gegroeid.
    Hartelijke groet, Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Heel mooi geschreven. Naar mate je ouder wordt eb dat weg. Vroeger had ik daar ook beslist last van. Door levenservaring wijzer geworden en mijn man is een goeie steunpilaar die me daar veel sterker in heeft gemaakt.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hoi, dank je voor dit stukje.
    Mooi!
    Pleasen en gaan gedragen naar is idd het tegenovergestelde van leven vanuit je kwaliteiten.
    Ik leer het ook meer. Maar soms als ik in een dip zit lukt me dat niet om om te buigen van somber, negatief, zwaarmoedig, lettend op wat anderen vinden etc etc naar positief.
    Ik denk niet dat er een knopje is, smile.

    Dank, Anne

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Graag gedaan! Misschien is het niet een kwestie van ombuigen, maar ruimte geven aan die somberheid en zwaarmoedigheid? Zo kan een mens zich tenslotte ook voelen. Zonder somberte geen blijdschap. Twee kanten van dezelfde medaille.

      Verwijderen
  9. Hoe ouder je wordt, hoe gemakkelijker het wel wordt vind ik! Maar ook ik blijf het lastig vinden...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat heb je dat mooi omschreven. En wat is het ontzettend waar! Zo kun je je ook gaan gedragen naar wat anderen tegen je zeggen. Zeggen ze altijd dat je het zwarte schaap bent? Grote kans dat je je ook zo gedraagt. Daarom heb ik ook niet zo graag dat mensen 'Boefje'zeggen tegen mijn kids...

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!