Hoe mijn wereld kleiner werd toen ik kinderen kreeg (en waarom ik dat helemaal niet erg vond)



Actieradius

Met een tweeling in een vinexwijk zonder auto werd mijn actieradius een stuk kleiner dan voorheen. Vroeger stapte ik op de fiets om boodschappen te halen om naar iemand toe te gaan. Maar met twee baby’s was dat niet iets wat je zomaar onvoorbereid deed. Er-op-uit werd opeens een expeditie en daar had ik eerlijk gezegd de puf niet voor. Het was me al die poeha niet waard. Bovendien wilde ik op de dagen dat ik thuis was met kinderen ook echt thuis zijn.

Niet dat ik zo’n globetrotter was trouwens, helemaal niet. Ik hield (en hou) er wel van om op vakantie te gaan en te reizen, maar ik ben over het algemeen graag thuis. Hou er niet van om heel te tijd maar de hort op te moeten en voor elk wissewasje de deur uit te moeten. Eigenlijk is het vooral dat laatste wat me vaak tegenstaat. Het maakt de dag zo onrustig, al die wissewasjes.

Eigenlijk was mijn wereld al steeds een beetje kleiner geworden voordat ik zwanger werd. Het wilde niet zo vlotten met zwanger worden en dan gaat dat je hoofd nogal in beslag nemen. Je vindt steeds minder andere dingen belangrijk. Bovendien wordt de medische wereld een beetje jouw wereld.

Tweeling Transfusie Syndroom (TTS)

Toen ik 22 weken zwanger was werd er TTS geconstateerd en kromp mijn wereld in een keer ineen. Alles stond stil. Het enige dat nog telde waren de kinderen. Zelfs ik telde niet meer. Mijn wereld bevond zich tussen thuis en het ziekenhuis (meestal Leiden, soms Groningen). Voor de buitenwereld was geen plaats meer, veel te belastend. Bovendien vond ik de buitenwereld nogal bedreigend.

[TTS staat voor Tweeling Transfusie Syndroom en is een ernstige complicatie die kan voorkomen bij eeneiige tweelingen die samen een placenta delen – monochoriale zwangerschap. Het komt voor bij 1 op de 7 zwangerschappen van eeneiige monochoriale tweelingen. Behandeling wordt alleen gedaan in het LUMC].


Mijn wereld was dus niet zo groot meer. En al die wereldlijke genoegens zoals uit eten, winkelen, uitstapjes en vakanties boeiden me niet zo. Meestal vond ik het teveel gedoe voor wat het me opleverde (het leverde me namelijk meestal kinderen op die overstuur waren en een ongezellige dag daarna). Tijd in harmonie met de kinderen was me veel meer waard. Voor baby’s en kleine kinderen is de wereld al snel te groot. Als ouder is het vooral je taak om je kinderen af te schermen en de wereld in kleine behapbare deeltjes aan ze te geven.


Op een eilandje

Met baby’s zit je een beetje op een eilandje. Kinderen hebben hun eigen ritme en dat ritme gaat voorbij aan het snel-snel ritme van het vasteland – zogezegd. Ik vond het ritme van de kinderen eigenlijk heel rustgevend. Zij gaven zichzelf als het ware precies wat ze nodig hadden. Zij renden niet voorbij aan zichzelf, lieten zich niet dicteren door het stramien van verplichtingen van werk of studie. Dat ritme van de kinderen, daar wilde ik maar wat graag in mee gaan.

Ik ving eens een gesprek op tussen twee vrouwen (ik weet niet eens meer zeker of ik toen zelf al moeder was of nog niet). De ene vrouw verzuchtte dat zij ook graag tijd voor zichzelf wilde hebben. De andere vrouw zei dat ze had geleerd van kinderen dat zijzelf niet zoveel meer te willen had. Dat zei ze overigens zonder frustratie, maar met berusting en ik dacht ‘zij heeft het begrepen’. Of in ieder geval, ik begreep haar.

Ik weet dat er veel moeders zijn die niet tussen vier muren willen zitten. Die snakken naar een praatje op niveau met andere volwassenen. Die dolgraag weer aan het werk willen omdat ze ‘iets voor zichzelf’ willen. Er naar snakken om ’s avonds te gaan sporten.
Hoewel ik dat gevoel ook snap, heb ik mijn kleine wereld als heel rijk ervaren. Doordat er heel veel mogelijkheden wegvielen werd opeens zichtbaar waar het in het leven om gaat. Voor baby’s is de wereld niet veel groter dan slapen, eten, spelen. En uiteindelijk is dat in ieders leven waar het uiteindelijk allemaal om draait. Of we ons eten nu uit de winkel halen, in een restaurant of uit een volkstuin; we zijn bezig om elke dag weer te eten. Of we nu slapen op een matje of in een zacht bed, we hebben allemaal slaap nodig om te regenereren. Een dagbesteding in de vorm van werk, studie, zorg, hobby’s. Alle vormen waarmee wij onze dag vullen is een vorm van spel, bezig zijn, ontwikkelen.
Hoeveel franje we ons leven ook geven, uiteindelijk is alles een vorm van eten, slapen en spelen.

Kleine gesprekjes met willekeurige mensen; de gouden draadjes in het sociale netwerk

Jonge kinderen vinden het heerlijk om elke keer naar dezelfde kinderboerderij of speeltuin te gaan. Die raken daar niet snel op uitgekeken. Jonge kinderen vinden het prachtig om elke week naar hetzelfde koppel eendjes te gaan om ze te voeren. En het leuke is dat jij daardoor opeens ook meer ziet dan wanneer je weer snel door zou gaan naar een andere speeltuin of activiteit. Zo hielden wij in de gaten of die ene manke eend wel genoeg brood kreeg. Die ervaring, dat te kunnen zien, neem je mee in de rest van je leven, in je doen en laten.

Ik heb de kleine gesprekjes met willekeurige mensen leren waarderen. De dame bij de bakker, de vrouw in de speeltuin, de oude dame met rollator die zelf ook een van een tweeling was. Met de buurvrouw die op kraambezoek kwam. Dat soort contacten zijn de kleine draadjes in een sociaal netwerk. En deze zijn er altijd en ook onverwacht. Misschien zijn ze er wel vaker dan een vriendin (die misschien net als jij opgeslokt wordt door kleine kinderen en genoeg heeft aan haar eigen sores).

In de wereld van een klein kind is alles nieuw en onbekend. Niks is saai! Alles wat voor jou al lang en breed bekend is, is voor jouw kind gloednieuw en mag onder jouw hoede ontdekt worden. De allereerste sneeuw, de traktor, het fietspad, ijs, een koe en een schaap. Hoe geweldig is het om met die ogen te kijken naar wat voor jou al vanzelfsprekend is geworden. Je mag weer kijken met de ogen van een kind! En dan mag je ook nog eens alles wat jij nu weet doorgeven aan je kind! Ik kon niks mooiers bedenken. Ik vond het in ieder geval stukken zinvoller om mijn kinderen alle dieren aan te wijzen en het verschil tussen heet en koud te laten ontdekken dan voor de zoveelste keer een geleerde volwassene uit te leggen in welke postzak de interne post moest. Bij mijn kinderen bleef het tenminste beter hangen.



In een van winkels verstoken Vinexwijk kocht ik wat er binnen mijn actieradius te koop was. Ik kocht wat er te koop was, meer niet. Het leert je om het te doen met wat er is. Niet weer in de auto stappen en een winkelcentrum verder te rijden omdat de grootte van een koffiemok je niet aanstaat. Meestal was alles wat ik aan basishuishoudspullen nodig had wel te koop bij de AH, Kruidvat of Henk ten Hoor in het dorp vlakbij. De gespecialiseerde spullen bestelde ik online, daarvan wist ik dat ze in stenen winkels ook niet of nauwelijks te krijgen waren.


Wanneer beperkingen een zegen zijn

Natuurlijk was het ook wel irritant en geniet ik van de bewegingsvrijheden die ik inmiddels weer heb, maar de beperkingen waren uiteindelijk een zegen. Het werd mijn basis voor een bewuster leven. Meer bewust van de natuur om ons heen, meer bewust van de sociale lijnen, meer oog voor de verhalen van andere mensen en voor het volgen van mijn eigen ritme. Ik vond het dus geen beperking, maar een verrijking.

Warme groet,
Anita


Leuk als je mij wilt volgen op via mail (1 x per maand een nieuwsbrief) of Facebook.

29 opmerkingen

  1. Wat een fijn verhaal, er straalt heel veel rust uit. Kan me het ook helemaal voorstellen dat je leven dan totaal op zijn kop staat en dat je die rust dan ook nodig hebt. Mijn moeder zei altijd er is er niet 1 die het zo druk heeft als een moeder met haar 1e kind, laat staan 2. Fijne dag.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel! Van binnen voelde ik me niet altijd rustig hoor. De buitenwereld kon soms flink aan me trekken, waar ik van probeerde los te komen.

      Verwijderen
  2. Wat mooi beschreven en ik ben het zo met je eens! Gewoon meegaan in de beweging van je kinderen, dat is zo veel makkelijker dan krampachtig vasthouden aan je ideaalplaatje. Want er kan veel, maar niet alles kan tegelijkertijd. En dat is voor sommigen een pittige les die moeder worden je (hopelijk) leert :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel. Jij benoemt het ook heel vaak: oude overtuigingen loslaten. Je denkt dat je 'me time' haalt uit elke vrijdagavond met vriendinnen borrelen na het werk, je denkt dat je 'echt even op vakantie moet'. Maar als je dat idee loslaat, dan merk je dat er heel veel rust voor terugkomt.

      Verwijderen
  3. Je hebt helemaal gelijk. Iedereen is anders, maar ik vind het soms zo jammer (en een klein beetje onbegrijpelijk) dat er ouders zijn die dat niet zo kunnen zien, niet écht genieten van de kinderen maar vooral heel druk bezig zijn ze van de creche naar school naar oppas te rijden en heel hard zuchten als ze thuis moeten blijven om op te passen op een dag dat er eigenlijk gewerkt had moeten worden..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mammalien, je schrijft datgene wat ik dacht tijdens het lezen van dit mooie verhaal. Ik ben zo blij dat ik thuis kon zijn bij onze dochter. Wij hebben nooit een oppas gehad, nooit gebruik gemaakt van buitenschoolse opvang e.d., nee, wij zorgden voor onze dochter, en altijd was 1 van ons beiden thuis om van haar te mogen genieten. Ze is nu 22, en zit hier naast mij op de bank, en nog altijd geniet ik ervan haar moeder te mogen zijn.

      Verwijderen
    2. Er zijn heel veel moeders die dat heel sterk zo voelen; er willen zijn voor de kinderen. Omdat hen dat zelf de grootste vervulling geeft. Volgens mij is die groep vrouwen een beetje ondergesneeuwd geraakt door de roep van de carriere-volgers. Wat heerlijk dat je terug kunt kijken op een tijd dat je er voor je dochter kon zijn.

      Verwijderen
    3. Mamalien, het gezucht en geklaag lijkt wel een onderdeel van de moderne conversaties. Ik maak me er ook wel schuldig aan. Volgens mij is er een categorie die het gewoon leuk vindt om te klagen en te zuchten, net zoals mensen makkelijk zeggen dat ze het druk hebben. Maar er zit iets tegenstrijdigs in: als je zoveel klaagt en zucht, waarom doe je het dan nog? Terwijl er zoveel moois te ontdekken valt aan het samenzijn met kinderen.

      Verwijderen
  4. Mooi beschreven en voor mij heel herkenbaar...nog steeds. Onze jongste vent heeft downsyndroom en zijn tempo is rustigjesaandanbreekthetlijntjeniet en daar ga ik maar wat graag in mee. Hij geeft mij rust...gewoon door die kleine praatjes op straat (want hij is een grage kletskous ;)) en genieten van de natuur.Sommige dingen passen niet in onze wereld, teveel prikkels...nee, daar worden we beiden niet blij van. Toch ervaar ik het juist positief...ik zoek vanzelf de rust op. Ook ik zie dit als een enorme verrijking.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat mooi. Juist de situaties die een grote uitdaging zijn, kunnen je naar een hoger plan tillen.

      Verwijderen
  5. Dnk je voor je mooie en ontroerende log.
    Had ik net nodig, ook al ben ik boven 65 nog steeds moet ik mezelf remmen. Zoor ziekte kan ik op het moment niet vel en heb ik constant het gevoel achter de feiten aan t lopen. Huis is stoffig aan het worden en ik zie dan alleen dat ik dat op dat moment echt niet kan. Moet het loslaten maar weet niet hoe, hopelijk lukt het straks beter na nogmals nalezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik vind het zo mooi en waar wat je hier hebt neergeschreven.
    Toen ik mij eerste kind kreeg was ik 26 en toen was ik nog veel meer bezig met mijn eigen leven. Bij mijn derde kind was ik 38 en toen bekeek ik de zaken al heel wat anders. Ik hoefde niet persé meer alles te doen. Gewoon was al meer dan goed genoeg en in het gewone zit ook heel veel schoonheid. Dat is inderdaad iets wat (kleine) kinderen ons kunnen leren.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Misschien speelt leeftijd ook een rol. Misschien had ik het anders ervaren wanneer ik 10 jaar jonger was geweest. Zo mooi....in het gewone zit veel schoonheid. Zo is het precies. Kinderen leren je om dat weer te zien.

      Verwijderen
  7. Anita, wat heb je dit mooi geschreven. Ik herken het helemaal! De eerste keer wandelen met je dreumes valt het je pas op hoe groot een lantaarnpaal is. Of hoe mooi een tuinhekje kan zijn. Ik heb er ontzettend van genoten en ik mag het straks met dochterlief nog een keer ervaren. Rijker dan dat wordt een mens echt niet...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Precies, dat soort dingen. Je bestudeert weer eens een slak, voelt hoe een stuk zijde aanvoelt, kijkt naar de wolken.

      Verwijderen
  8. TTS daar had ik nog nooit van gehoord. Weer wat geleerd dus dankjewel. Wat een heerlijk verhaal en heel fijn voor je kinderen dat je zoveel tijd met ze hebt kunnen doorbrengen. Ik was vroeger ook thuis toen ze klein waren en ik vond het heerlijk maar ik besef wel dat het in deze tijd niet altijd voor iedereen mogenlijk is. Ik ben, nadat onze kinderen de deur uit waren oppasmoeder geworden bij mensen aan huis zodat die 's-morgens rustig naar hun werk konden gaan en niet voor dag en dauw met hunkinderen al op sjouw hoefden naar een KDV. En ik heb toen gezegd wanneer wij ooit opa en oma worden en wij mogen oppassen dan ga ik het zo weer doen. En jawel wij zijn alweer jaren opa en oma en passen bij elk van onze kinderen 1 dag in de week op. We ontbijten samen met de kleinkinderen daarna naar school en soms komen er ook vriendjes en vriendinnetjes na schootijd mee spelen. We genieten er nog steeds van en zo blijven we ook een beetje betrokken bij nieuwe ontwikkelingen, fijn !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat lijkt mij nou ook heerlijk: heimelijk droom ik er al van om op kleinkinderen te passen, vooral omdat ik zie hoeveel plezier mijn eigen ouders er aan beleven. Wie weet dient zich er in de tussentijd nog een ander gezin aan om te ondersteunen, want het is inderdaad superleuk om op de hoogte te blijven van al die nieuwe ontwikkelingen.

      Verwijderen
  9. Ik herken wat je zegt dat die kleinere wereld, en kleinere actieradius heel helder maakt waar het in het leven om draait!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Alsof je ontdekt dat het leven niet om jou draait, maar dat ieders leven in elkaar grijpt.

      Verwijderen
  10. Ah, dat kan ook begrijpen. Afgelopen zomer hadden we een paar dagen een hond te logeren. Een hele lieve jonge labrador. Echt een schatje. Ik ben niet speciaal een hondenmens, maar natuurlijk mocht het beest logeren bij ons. Ik was gelijk genezen....echt ik was kapot! Kostte me drie uur op een dag om met 'm te lopen. Maar het allervervelendst vond ik het dat ik de baas over 'm moest zijn. Ik moest steeds vertellen wat wel en niet mocht. En dat was exact het onderdeel in de opvoeding die mij niet ligt. Kinderen worden elk jaar een beetje meer zelfstandig en zelfredzaam. Maar ik realiseerde me dat een hond altijd op hetzelfde niveau blijft....dus ik snap hoe jij er nu in staat met een pup in huis.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Mooi geschreven anita! zo voelen mijn man en ik dat ook. Go with the flow...we voelen ons soms daar best alleen in staan. Herken ook wat mammalien zegt. Mijn man is sinds een paar maanden (bewust) huisman en ik werk 4 dagen, de rust die dat heeft gebracht voor ons en ons kind is echt onbetaalbaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ook bij een hond kun je een niveau bereiken hoor dat je niet steeds meer alles hoeft aan te geven wat wel en niet moet. Wij hebben een traject gevolgd bij een hondengedragstherapeute die de o.a. de cursus How to talk to dogs aanbiedt (inderdaad vertoont deze kenmerken van die van de versie voor kinderen). Al te lang is men er van uitgegaan dat de mens de baas moet zijn over een hond(gebaseerd over verouderde studies over wolven), maar ook een hond kan je volgen in zijn ontwikkeling. Belangrijk is de vertrouwensband tussen eigenaar en hond. Als je daar aan werkt, heb je eigenlijk maar een paar woorden nodig om je hond, indien nodig, te corrigeren. Wij geven onze hond alle ruimte, net als onze dochter, om te mogen zijn wie ze is. Zij bepaalt bijvoorbeeld welke route we wandelen en dat kan ze prima zelf, net zoals vele andere dingen.
    En de vraag is of een hond gebaat is bij drie uur wandelen op een dag... In de natuur slapen de meeste honden het grootste deel van de dag. Wij denken vaak dat druk doen bij een hond betekent dat we meer met ze moeten doen, maar het kan ook duiden op overprikkeling. Echt mens en hond lijken meer op elkaar wat dat betreft dan we denken!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Mooi gesproken! Daarom vond ik het heerlijk gewoon thuisblijfmoeder te zijn en snapte ik niks van een vriendin die naast een dag of drie per week werken ook nog tijd voor zich zelf wilde hebben...En die kinderen dan, vroeg ik me weleens af....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je mooie reactie! Een heel goed voorbeeld noem je. Daar heb ik me ook vaak over verbaasd (en ik werk ook parttime): vooral als die tijd voor zichzelf ook nog eens vaak bestaat uit tijd met anderen. Bijv. winkelen of afspreken met vriendinnen. Dus wat is dan die tijd voor jezelf, vroeg ik me dan vaak af. Maar een oordeel is snel gemaakt natuurlijk. Ieder doet het op zijn of haar eigen wijze, dat besef ik me ook heel goed.

      Verwijderen
  14. Zoals jij het beschrijft klinkt het wel weer hoopvol. Het klinkt een beetje zoals die bekende hondentrainer van Discovery. Ik verwacht dat als een hond langer bij je woont, het minder bewerkelijk wordt. Deze hond was jong, nog geen twee jaar en die moet beweging hebben. Moet zich uit kunnen leven.
    Maar het is wel een hele verantwoordelijkheid zo'n hond opvoeden (net als kinderen) en dat kon ik van Marleen wel begrijpen, het gevoel dat je weer helemaal opnieuw moet beginnen.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Mooi stukje.
    Ik kan er me ook in vinden!
    Ik heb mezelf ook wat aan de kant gezet bij de bewuste keuze voor kinderen en dat vind ik ook helemaal niet erg. Waarom zou ik? Ik krijg er zoveel moois voor terug.
    Ik werk ook bewust halftijds om echt hier te zijn voor mijn kinderen!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Hallo daar! mijn naam is Juliette uit Rotterdam, Nederland. Na veel mislukte IVF besloot ik bijna alle hoop op zwanger te worden op te geven, een collega op mijn werkplek vroeg me om me aan te sluiten bij een aantal groepen waar ze me over vertelde, vruchtbaarheidsgroepen voor elke manier om zwanger te raken, daarna koos ik ervoor om mee te doen vruchtbaarheidsgroepen in andere om meer informatie te krijgen met veel discussie en verschillende gedachten van verschillende vrouwen die hetzelfde probleem doormaakten en degenen die meer hetzelfde vruchtbaarheidsprobleem hadden, dan hoorde ik een vrouw die melding maakte van het gebruik van OSAGIE-KRUIDEN om zwanger te raken na het hebben van blokbuizen , onmiddellijk vertel ik haar wat ze heeft gezegd, en hoe heeft het voor haar gewerkt, zij heeft toen alles aan mij uitgelegd en mij gezegd om de kruiden te proberen dat het een goed resultaat zal opleveren en zij vertelde me om contact op te nemen met de kruidenarts DR. OSAGIE op zijn {WhatsApp. + 2349070977669} die ik deed en mijn probleem aan de arts uitlegde na me te vragen wat het probleem was dat me bij hem bracht, toen werd ik een bepaald kruidengeneesmiddel aanbevolen, ik bestelde het en het werd geleverd aan ik samen met de instructie over hoe de kruiden te nemen, tot mijn grote verbazing na twee weken van het nemen van de kruiden en wat tijd doorbrengen met mijn man omdat mijn man ook moe was van me zwanger worden omdat na jarenlang proberen we bezig waren met adopteren, toen begon mijn lichaam tekenen te krijgen, ik verloor kracht en ik merkte dat mijn maandelijkse stroom voorbij ging ik was opgewonden en dus vertelde ik mijn man erover en vertelde ook de dokter over wat er met me gebeurde en hij vertelde me om naar een dokter te gaan , toen besloten we onze dokter te bezoeken voor een zwangerschapstest die positief uitkwam. nu wil ik de vruchtbaarheidsgroep bedanken waar ik lid van ben geworden en ook de vrouw die me voorstelt aan de Osagie-kruidenarts omdat ik op dit moment 2 ben
    maanden zwanger, wat nooit eerder is gebeurd en ik gebruik ook het medium om mensen met onvruchtbaarheidsproblemen te informeren, moet contact opnemen met de kruidenarts op deze e-mail {DROSAGIE99@GMAIL.COM of WhatsApp. + 2349070977669} ...
    .JULIETTE LEEUW ..

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!