Herinneringen bewaren

Afgelopen november had ik weer eens de opruimkriebels. De zolder was weer dichtgeslibd. Die slibt altijd dicht als de dagen te vol zijn en ik teveel aan mijn hoofd heb. Het was weer zuchten, kreunen en steunen als ik op mijn ‘bovenkamer’ kwam.

Opruimen en grote klussen aanpakken toe ik tegenwoordig bij wassende maan, niet bij afnemende maan. Mijn nieuwe vriend De Maan leert me waarom er in sommige periodes niks uit mijn handen komt en dat er andere periodes zijn waarin zaken van een leien dakje gaan. Dat te weten is een hele frustratie minder. Wassende maan is een goed moment om zaken die te lang zijn blijven liggen aan te pakken. Trouwens ook een goed moment om jouw overtollige spullen te koop te zetten. Mensen zijn in die periode sneller geneigd hun slag te slaan. Jijzelf natuurlijk ook, daarin schuilt een gevaar, maar als je dat van jezelf weet kun je er rekening mee houden.

Elke keer ontdek ik een diepere laag in het proces van opruimen. Soms lees ik iets waardoor zaken op z’n plek vallen, maar altijd in combinatie met hoe ik het zelf ervaar.
Wat heb ik nodig in deze fase van mijn leven? Waarom bewaar ik bepaalde spullen? Welk gevoel zit er aan dat ik wil vasthouden?
Ik bedacht dat ik heel veel spullen heb die op zichzelf geen waarde hebben, maar die een herinnering behelzen. Dat als ik die spullen in mijn handen heb, ze mij herinneren aan een persoon of aan een periode of aan een gevoel.
Zo heb ik héél veel knutselwerkjes van mijn kinderen bewaard. Met tassen vol kwamen ze van school, vooral in de lagere klassen. En wat was ik trots op ze en op wat ze maakten! Prachtig vond ik het om de ontwikkeling te volgen in hun tekeningen. Hoe elk van hen een eigen stijl ontwikkelde, hoe fantasierijk de tekeningen waren en hoe knap van techniek. Echt supertrots voel ik me daarbij.
Maar het is veel te veel om allemaal te bewaren en ik bedacht: moet ik alles bewaren om dat gevoel dat erbij hoort te onthouden? Ben ik minder trots op ze als ik niet al die werkjes bewaar? Nee, natuurlijk niet. Zou ik mijn gevoel, mijn trots, ook op een andere manier naar mijn kinderen kunnen laten blijken, anders dan hun werkjes bewaren? Door die gedachtes heb ik het gros van de nieuwe aanvoer van werkjes weggegooid. Het is beter om er in gesprekken aan te memoreren, de meiden te vertellen hoeveel ze wel niet maakten, en hoeveel plezier ze er in hadden.

Ik heb allerlei spulletjes van mijn oma van mijn moeders kant. Schattige briefjes, zoals een briefje waarop staat ‘deze zeeuws meisje zegels zijn voor Anita, woont aan de nieuwe bleekerstraat’. Ik weet niet wat het is, maar dat briefje kan ik maar niet wegdoen. In mijn keuken zijn ook nog herinneringen aan haar. Bewaardozen die ik van haar kreeg en een eiersnijder. Zij wilde me altijd graag een cadeau geven, in plaats van geld, dat vond ze leuker. Ik woonde op mezelf en ik bedacht dat ik nog geen eiersnijder had. Zodoende kreeg ik een hele mooie eiersnijder. Die gebruik ik nog steeds. Mijn oma overleed al weer ruim twintig jaar geleden.

Ik heb dus best veel spullen die me aan haar doen herinneren. Wat zal ik dan doen met de naaimand die ik van haar gekregen heb? Dat was een gedeelde hobby, oma hield van handwerken, ik ook. De naaimand had oorspronkelijk een psychedelisch stofje in roze op het deksel, maar ik heb ooit mijn moeder toestemming gegeven om er een groen stofje op te doen. * Spijtmoment *. Die naaimand behelst dus nogal wat.
Maar eerlijk gezegd is het een onding. Hij staat altijd in de weg, je loopt tegen de poten aan, waardoor hij omvalt. Ik vind het groene stofje niet mooi en – niet onbelangrijk - ik gebruik ‘m niet. Bovendien heeft hij al die tijd in mijn ouderlijk huis gestaan, maar is pas onlangs naar mijn huis verhuisd omdat hij tenslotte van mij is. Ik heb ‘m dus al die jaren ook niet gemist. Pas als ik ‘m zie wil ‘m houden. Als ik naar de emotie keek, wat wilde ik er dan van houden? Mijn oma en de hobby handwerken. De handwerkhobby leeft nog, want ik maak nog steeds zelf spullen. En mijn oma leeft daarin voort. Wat spullen betreft heb ik meer in huis dat me aan haar doet herinneren. Dus ik besloot dat de naaimand weg kon.

De handwerkjes die er in zaten heb ik vrijwel allemaal weggegooid. Knap dat ik dat maakte als basisschoolmeisje, maar het voegt op zichzelf niks toe. Het volstaat als ik de verhalen daar over vertel aan mijn kinderen. Dan leeft het langer voort.

Als ik dan zo bezig ben met mijn huis en mijn spullen verbaas ik me altijd over de symboliek. Ik dacht na over hoe een huis een verbeelding is van jezelf, een afspiegeling van wie jij bent. En ik begon mijn huis en mijn spullen te zien als een nalatenschap. Stel dat ik plotseling weg zou komen te vallen. Wat laat ik op dit moment na aan spullen en komt dat overeen met hoe ik herinnerd wil worden? Zijn mijn spullen in lijn met mijn leven of scheep ik het nageslacht op met een teveel aan – ongetwijfeld ooit bij aanschaf mooie – kantoorartikelen, een berg ongesorteerde notities, ongesorteerde foto’s, restjes handwerkmateriaal, restjes van vergeten hobby’s, cursussen, aanstellingsbrieven en whatnot? Wil ik wel herinnerd worden aan de foto’s van een vakantie met een vriendin van vroeger die mij later gekwetst heeft? Ligt de nadruk wel genoeg op de dingen die voor mij wezenlijk zijn? Gedachtes die mij de laatste tijd erg bezig hebben gehouden en ze helpen in ieder geval heel goed bij het maken van keuzes.

Dat inspirerende inzichten ook weerbarstig zijn blijkt ook wel weer. Want de naaimand is er nog steeds.

Eerst was ik er gewoon nog niet aan toe gekomen om ‘m op mp te zetten omdat ik vond dat de naaimand een beetje goed uit de verf moest komen, als ik ‘m überhaupt kwijt wilde raken. Er stonden namelijk meer van deze manden te koop. Toen ik er uiteindelijk een leuk sfeerportret van maakte vond ik de foto zo leuk geworden dat ik opeens aarzelde om de mand weg te doen. Dus voorlopig staat ‘ie weer op zolder. Blijkbaar wil ik deze herinnering nog even wat langer bewaren.





27 opmerkingen

  1. Wat grappig, ik had net zo'n naaimandje, niet van mijn oma, wel in een ander kleurtje. Ik deed hem om dezelfde reden weg je struikelde over de poten en hij lag om. Ja af en toe moet je dingen loslaten en dat is de ene keer gemakkelijker dan de andere keer. Goed te weten dat van de maan ik ga er eens op letten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dus jij had dezelfde ervaring met het mandje, dat het onhandig is.

      Verwijderen
  2. De naaimand staat leuk zo! En zo loop je niet tegen de poten aan ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Alleen jammer dat het alleen voor de foto is...;-)
      Ik dacht dat het tafeltje er kon blijven staan, maar het is te groot waardoor je tegen het tafeltje aan loopt. Pfff

      Verwijderen
  3. Wat grappig, ik had net zo'n naaimandje, niet van mijn oma, wel in een ander kleurtje. Ik deed hem om dezelfde reden weg je struikelde over de poten en hij lag om. Ja af en toe moet je dingen loslaten en dat is de ene keer gemakkelijker dan de andere keer. Goed te weten dat van de maan ik ga er eens op letten.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Prachtig beschreven...ik kan hier wel wat mee. Sinds een paar maanden leer ik ook steeds meer over de maan...ik was mij er nooit zo bewust van. Fijn! Lieve groet en dank voor dit blogje Petra

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik heb het afgelopen jaar heel veel opgeruimd en de muren beneden opnieuw laten stuken. De kamer moest helemaal leeg en nu staan er nog veel spullen boven die ik totaal niet gemist heb, die ga ik dus echt opruimen. Dat de wassende maan een goede tijd is om op te ruimen, wist ik niet. Gebruik je daar een maankalender voor ?
    Groet Thea

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Er zijn heel plekken waar je een maankalender kunt vinden. Ik hou er zelf wel van als er een spirituele inslag in zit. Zelf gebruik ik sinds dit jaar de scheurkalender van Hajefa. Het heet Maankalender met een donkerblauwe voorkant.
      Zo hou ik een beetje in de gaten of het afnemende maan is of wanneer het naar volle maan gaat. Vervolgens kijk ik hoe ik me er bij voel. En tot nu toe vind ik het heel opvallend hoe groot het verschil is. Vervolgens merk ik het in de mensen om mij heen. In de periode van wassende maan zijn mensen veel enthousiaster, vaker te porren voor iets, hebben meer energie, willen van alles wel doen (voor zichzelf of voor een ander). Bij afnemende maan blijft alles er een beetje bij, het is moeilijker om mensen ergens enthousiast voor te krijgen (schoolactiviteiten bijvoorbeeld), afspraken gaan niet door, op social media is het dan ook rustiger.

      Verwijderen
  6. Heel mooi geschreven :-) Ik heb niet zoveel ruimte om dingen te bewaren en dan moeten er keuzes gemaakt worden, willen of niet... De knutselwerkjes van mijn kinderen vind ik heel moeilijk om weg te doen. Toch bewaar ik zeker niet alles, ik veronderstel dat ze die later toch niet mee willen als ze het huis uitgaan... Inspirerend hoe jij daar over schrijft.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel.
      Het klopt wat je zegt over de schoolwerkjes. Mijn moeder had schriften van haar schooltijd bewaard. Mijn ouders hebben schriften van mijn schooltijd bewaard en ik bewaar ze weer van mijn kinderen. Ik weet dat ik het als kind heel interessant vond om de schriften van mijn moeder door te bladeren, of rapporten van mijzelf van de kleuterschool, maar daar kijk ik nu niet meer naar om. Dus mijn kinderen zullen dat ook maar van heel korte duur interessant vinden.

      Verwijderen
  7. Leuk geschreven, ik vraag me soms ook af of ik dingen bewaar om het bewaren of dat ik ze echt nog ga gebruiken. Zeker nu de keuken binnenkort (nog 6 weken...) wordt hernieuwd zijn we aan het opruimen. Best fijn om alles een keer door je handen te laten gaan en te beslissen of het blijft. Gelukkig kan ik dat samen met Ruud doen, want uit mezelf zou ik alles gewoon behouden ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mooi vooruitzicht, een nieuwe keuken!
      Er zijn zoveel redenen om spullen te bewaren. Alleen soms worden ze eerder een last dan een lust.

      Verwijderen
  8. Nou ik vind het anders een ontzettend leuk mandje, zeker zo op dat tafeltje/kastje. Ik zou er toch een bestemming voor zoeken als ik jou was ;)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedoel je dat je er interesse in hebt? :-D
      Mail me gerust hoor als dat zo is.

      Verwijderen
  9. Hij staat daar hartstikke leuk. Ergens ook wel grappig dat je in je poging om hem aantrekkelijk te maken om te verkopen vervolgens zelf voor de charmes bent gevallen. Je hebt het dus te goed gedaan ; )

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Niet je naaimand wegdoen hoor, daar kun je zoveel mooie herinneringen aan je oma aan bewaren, of lappen stof, bolletjes wol etc. Als ik emotioneel gehecht ben aan dingen die zich steeds meer opstapelen maak ik er een foto van en dan gaat het weg. Of ik leg het eerst een tijdje in de garage om te kijken of ik het echt mis. Is dat niet zo dan kan het weg. En wat ook helpt: herinneringen aan personen zitten in je hart en niet in spullen. Dus die eiersnijder kan weg, je herinnert je je oma ook zo wel. Groetjes, Nienke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh wat grappig, dat is dus precies andersom. Die eiersnijder gebruik ik dus nog steeds! Da's een hele goeie, dus gaat juist niet weg :-) Behalve als 'ie kapot gaat. De naaimand daarentegen gebruik ik niet. Als ik die niet zie, dan mis ik 'm niet. Net zoals jij spullen even in de garage parkeert.

      Verwijderen
  11. Wat interessant van de Wassende maan, ik ga daar eens meer over lezen. Heb hier toevallig nog twee tassen met spullen voor marktplaats, dus misschien dat het helpt ;-) Leuke foto van het naaimandje, en ach je hoeft niet alles in een keer weg te doen, toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Hoe mooi staat het daar! Ik zou het ook niet wegdoen!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Heel herkenbaar die opruimkriebels. Ik had het in het laatste stukje van de zwangerschap. Maar ook nu in de eerste weken ineens! Wil ik de keuken en badkamer grondig uitsoppen enzo. Haha. Ach, het is lekker als het gebeurd is en ik ben denk ik ook klaar met dat bankhangen ;-)

    Wat ik nog zeggen wou. Ik maak altijd fotoboeken van het afgelopen jaar. En ik ken dat wat je zegt over die kinderknutsels. Nu doe ik bijvoorbeeld een paar knutselwerkjes bij elkaar leggen en dan maak ik er gewoon een foto van. En die komt dan in het jaarboek. Dan heb je er toch nog een herinnering aan :) Beetje lang verhaal geworden, haha. Fijn weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je reactie en het organiseren van een linkparty.

      De tip om er foto's van te maken kreeg ik al eerder. Het probleem is dat ik dan bij mijn volgende struikelblok kom: de hoeveelheid digitale foto's. Mijn dochters zijn 8 en ik heb nog nooit fotoboeken voor ze gemaakt. Al drie keer aan begonnen, maar het lukt me niet om het te voltooien.
      Soms maak ik van hun knutselwerkjes een foto, maar ik weet dat dat een vorm van uitgesteld weggooien is. Een tijd later gooi ik namelijk de foto weg, want dan word ik alleen maar aan het origineel herinnerd :-(

      Geeft niks hoor, een lang verhaal! Ik ben dol op lange verhalen :-)

      Verwijderen
    2. Ja! Dat heb ik dus ook. Als ik een foto maak krijg ik alleen maar spijt dat ik het betreffende ding niet meer heb. Als het ding weg is, vergeet ik het gewoon (zoals al die jaren dat het ding uit zicht op zolder lag).

      Verwijderen
  14. Als je er geen afscheid van kan nemen of je twijfelt dan kan je het beter houden. Zeker als er mooie herinneringen aan vast hangen. Ik wil soms ook dingen weg geven of verkopen maar dan kan ik het niet weg doen. Ik hou gewoon ergens van de herinneringen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je reactie, Sanne.
      Je hebt gelijk, bij twijfel : bewaren. Soms heb ik wat langer de tijd nodig om ergens afstand van te nemen.
      Als het goeie herinneringen zijn, herinneringen die je koestert, dan wil ik er ook geen afstand van doen.
      warme groet
      Anita

      Verwijderen
  15. Moeilijk vind ik het hoor, om sommige spullen weg te doen. Altijd bang dat ik spijt krijg en dan is het te laat... maar ook hier moet ik er weer aan geloven. Niet normaal zoals sommige ruimtes kunnen dichtgroeien. Dit hele voorjaar ga ik weer ontspullen... ik heb het me heilig voorgenomen... misschien weer over bloggen? Dat hielp me de vorige keer ook goed...
    we zullen zien... Fijne zondag!
    Liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!