Zelf maken: nasi zonder pakjes en zakjes

Vroeger had ik in mijn keukenlades pakjes van knorr wereldgerechten (burritos was favoriet), honig mix voor macaroni en nasi. Conimex ook niet te vergeten. Die pakjes kopen en er mee koken vond ik net zo normaal als het kopen van toiletpapier. Als een fabriek het maakt, zou het wel een heel speciaal product zijn, dacht ik, met een heel speciaal procédé.

Maar die opvatting veranderde: ik werd nieuwsgierig naar wat er eigenlijk in die pakjes en zakjes zat. En ik kwam tot het besef dat alles wat we eten niet zijn oorsprong heeft in fabrieken, maar ik de keukens van mensen thuis. De pastasaus uit Italiaanse keukens. Alle soorten brood. De vruchtenlimonades. Alles is ooit ontstaan in de keukens van mensen. Daarná zijn fabrikanten het over gaan nemen. Voor ons gemak.

Het gemak van zelf maken

Wat blijkt: voor heel veel gemaksproducten uit de supermarkt geldt dat ze helemaal niet zoveel extra moeite kosten om zelf te maken. En het voordeel is dat je zelf invloed hebt op de grondstoffen die er in gaan. Daardoor heb je zelf regie over de hoeveelheid toevoegingen die je binnenkrijgt. En wie weet nou beter wat jij lekker vindt? De fabriek of jijzelf?

Een kook-repertoire opbouwen

Een eigen repertoire opbouwen in je keuken kan ik iedereen aanraden: het geeft zóveel voldoening om iets zelfgemaakts op tafel te zetten. Het maakt je ook minder afhankelijk, ervaar ik zelf, want met een paar basisproducten kun je zelf alles maken.



Nasi zonder pakjes en zakjes


Nasi is zo’n voorbeeld van een gerecht dat ik vroeger alleen met pakjes en zakjes kon maken. Nu maak ik het zelf. Voor het recept ben ik schatplichtig aan dit blog.
De lekkerste nasi!

Ingrediënten voor 4 personen:

1 ui, 2 tenen knoflook, 2 preien in ringetjes, 200 gram tauge, 2 eieren, 1/2 theelepel djahe (gemberpoeder), 1/2 theelepel djinten (komijnpoeder), 1/2 theelepel ketoembar (korianderpoeder), 1/2 theelepel laos, 1 theelepel kerriepoeder of kurkuma, 1 eetlepel tamari of gewoon sojasaus (ketjap manis), 1 à 2 theelepels sambal, zilvervliesrijst

Bereiding:

Bereid de zilvervliesrijst volgens de regelen der kunst of doe het zoals ik, op de zuinige manier: breng water aan de kook (op het fornuis of in de waterkoker). Doe de benodigde hoeveelheid (A-kwaliteit zilvervlies)rijst in de pan, met het aan de kook gebrachte water en laat nog even kort doorkoken. Doe dan het vuur uit en laat de rijst nagaren in het hete water. Je kunt het ook na laten garen in een hooimadam of in een wollen deken in een hooikist (koelbox kun je er ook voor gebruiken-met een warme pan er in heeft het een omgekeerde functie).

Het liefst eet ik nasi met stukjes kipfilet. Die bak ik meestal even in een aparte pan en voeg het op het eind toe, anders wordt de kip misschien te droog. Maar als ik geen kipfilet in huis heb, maak ik het ook wel zonder.

Fruit de ui en de knoflook in wat olie glazig, voeg de preiringen toe en bak deze 2 tot 3 min. mee. Doe dan de taugé er bij. Duw het groentemengsel naar een kant van de pan. Kluts de 2 eieren en voeg deze toe aan de 'schone' kant in de pan. Wacht en roer geduldig tot het ei gaat stollen. Zodra het wat gaat stollen roer je beetje bij beetje de groenten erdoor.
Voeg alle kruiden, de sambal, en de tamari/sojasaus toe en meng het goed door elkaar. Breng op smaak met zout.
Voeg tot slot de gekookte rijst toe, en laat nog even goed doorwarmen.

Lekker met een gebakken eitje, zelfgemaakte pindasatésaus , augurken, atjar.

Eet smakelijk!






6

Wat geef ik de krantenbezorger?

Op het blog van zuinigaan las ik de vraag ‘wat geef ik de krantenbezorger?’. Dat is een hele goeie vraag en ik schreef er vervolgens een reactie bij. Mijn antwoord was uiteindelijk zó lang dat ik bedacht dat ik er dan net zo goed een blogpost voor mezelf van kon maken. Ik heb namelijk een hele goeie oplossing voor dit vraagstuk bedacht – al zeg ik het zelf.



De eerste keer dat ik uberhaupt met het fenomeen van geld geven aan de krantenbezorger te maken kreeg, was op het kantoor van mijn eerste baan. Stond er een jongen aan de deur die het gratis huis-aan-huis blad kwam overhandigen. ‘Nou, dank je wel’, zei ik droog. ‘Wat een onnozele jongen,’ dacht ik, ‘gooi het toch gewoon door de brievenbus!’. Toen rammelde hij opzichtig met al het kleingeld dat hij in zijn zak had zitten. Ik begreep zijn hint, maar vond dat hij mij weinig keus liet. Beduusd gaf ik hem wat kleingeld (notabene nog van mijn eigen geld, terwijl het een kantoor was!) maar ik stoorde me erg aan de opdringerigheid. Dat heeft jarenlang zijn invloed gehad op of ik wel of niet iets gaf (aan de bezorger van de gratis krant).

Toch vind ik het gebruik om wat te geven op zich wel sympathiek. Het is niet zo alsof het nu een heel goed betaalde baan is en het is zwaar en ondankbaar werk.

Toen de echtgenoot en ik gingen samenwonen ging het abonnement op de Volkskrant met ons mee. Dat vond ik nog weer een heel andere kwestie. Ik weet dat veel consuminderaars hun krantenabonnement hebben opgezegd of overgegaan zijn op digitaal, maar in ons huishouden wordt de papieren krant nog altijd zeer gewaardeerd. Met een abonnement komt er dus iemand op mijn verzoek voor dag en dauw, bijna alle dagen van de week, mij de krant bezorgen. Op tijdstippen dat de man en ik nog liggen te slapen. Daar mag best wel een attentie tegenover staan.

Ik heb hiervoor een briljante oplossing bedacht. Elk jaar geef ik met Sinterklaas een chocoladeletter met €5 of €10 euro erbij. Dit hang ik buiten aan de deur met een briefje erop dat het voor de – vaste – Volkskrantbezorger is. Als ik inspiratie heb, doe ik er een gedichtje bij.
Wij hebben altijd goeie bezorgers gehad door de jaren heen en zij moeten altijd voor dag en dauw op, door weer en wind, daar mag wel wat tegenover staan. En ik ben nu in een positie dat ik het geld kan missen. Doordat ik zelf het initiatief neem om wat te geven, word ik er niet door overvallen. Nu kan ik weloverwogen beslissen hoeveel geld ik hem geef. Rond Sinterklaas weet ik ook zeker dat ik het aan mijn eigen bezorger geef en niet aan een vakantiekracht.

Je zou ook een kraslot kunnen geven. Kost jou niet zoveel, zij maken kans op meer geld. Of een bioscoopbon, mocht je die zelf een keer cadeau hebben gekregen en niet gebruiken.

Onze bezorger belt in december meestal aan om een kaartje te geven (daarvoor komt hij/zij apart langs op een tijdstip overdag) en me te bedanken. Het is dan duidelijk dat ze dan geen geld meer krijgen. Dit is mijn oplossing voor dit huishoudelijke dilemma.

10

Review: Kraamglossy Moederen ~ Natuurlijk kramen

Hoewel de kraamtijd al weer lang geleden is voor mij, kan ik die tijd nog levendig terug halen. Er ging een wereld voor mij open; een wereld aan zachtheid, inzichten, kracht, verbondenheid, de wil om te overleven. De processen van groei vond ik mateloos interessant. Er wordt wel gezegd dat baby’s nog niks kunnen of zelfs nog niks zijn. Dat je niet met ze kunt praten. Maar communiceren is veel meer dan praten. Ik vond het zelfs helemaal niet moeilijk om mijn kinderen te begrijpen. Oké, soms wel, maar het viel mij vooral op dat ik alleen maar hoefde te kijken en te volgen wat hun gewoontes waren en dan wist ik wat ze nodig hadden.


Moederen ~ Natuurlijk kramen


Ik zat laatst in de wachtkamer van de (antroposofische) huisartsenpraktijk en op de leestafel lag een exemplaar van Moederen ~natuurlijk kramen. Ik bladerde het door en voelde onmiddellijk weer die herkenning van de tijd rond de geboorte van een kind. De verwondering, de warmte. Dit waren precies de onderwerpen waar ik over wilde lezen toen ik moeder werd. Eigenlijk vind ik ze nog steeds interessant.

Aan de uitgever vroeg ik een recensie-exemplaar die ik heel vriendelijk kreeg toegestuurd.



Ik neem jullie mee langs een aantal artikelen die mij aanspraken.

Wolletjes en omhullen

Het belang van natuurlijke materialen


Ik was niet heel streng in de leer over natuurlijke kleding. De nuttige eigenschappen van wol kende ik wel, maar had me er niet zo in verdiept.

Gaandeweg ben ik steeds kritischer geworden op kleding. Niet alleen vanwege de chemicaliën en materialen, maar ook vanwege de omstandigheden waarin het gemaakt wordt.

Het fijne van wol zit ‘m niet alleen in de isolerende eigenschappen of dat het veel vocht kan opnemen, maar het materiaal werkt omhullend.  Want dat je kind graag omhult wil worden, dat kon ik zo wel merken. Je houdt ze in je armen om te troosten. Je omhult ze met jouw warmte. Maar ook kleding kan je omhullen. Sinds ik ben overgestapt op wolzijden hemden voor mezelf, voel ik mijzelf ook meer ‘omhuld’.

Als ik terugdenk aan de eerste weken met onze meiden; zij droegen de eerste dagen en nachten een mutsje. De meisjes waren klein en het was okt/nov. Kleintjes raken via hun hoofd teveel warmte kwijt. Het kost ze dan teveel energie om op temperatuur te blijven. Die energie moet in andere dingen gestopt worden. Ik had gewoon katoenen mutsjes van de prenatal. Waar ik hun initiaal op geborduurd had, om ze te herkennen en hen iets speciaals te geven voor hun geboorte. Nu zou ik kiezen voor een zacht wollen mutsje. Ach ja, wijsheid achteraf.

Moederen is een werkwoord



Al vaker heb ik op mijn blog aandacht besteed aan hoe ik de rol van moeder ervaren heb. Bijvoorbeeld in Het leven thuis of Tropenjaren.

In het magazine staat een mooi interview met Charlotte Berg die bij haar derde kind besloot om een tijd te stoppen met haar baan in loondienst (let ook even op de formulering ‘een tijd te stoppen’. Er wordt in de huidige tijd te veel in harde termen gesproken over ‘stoppen’ versus ‘blijven werken’ – alsof elke keus definitief is. Tijdelijk is nooit een term die daarin gebruikt wordt).

Ze zegt in het interview – op de vraag hoe ze zich ontwikkelt:
‘Door steeds naar mijn kinderen te kijken en me af te vragen hoe het met ze gaat. Als ik vind dat iets niet lekker loopt, onderzoek ik bij mezelf wat kan ík doen om te veranderen of de situatie om te buiten zodat zij zich anders gedragen of reageren.  Vaak hoor ik dat mensen het gedrag van hun kinderen buiten zichzelf plaatsen, maar ik zie opvoeden als een continu proces waarbij je als ouder aan het roer staat.’
Dat ervaar ik net zo. Het is fijn om hierin herkenning te vinden.


Ontluikend ouderschap

Mooie column van Manon Berendse.

Zelf heb ik vreselijk lang getwijfeld of ik kinderen wilde of niet. De echtgenoot en ik leerden elkaar ook pas kennen toen we 30 waren. Ik vond meestal dat ik een kind niet zoveel te bieden had.

Daarna was het heel lang een non-topic. Ik wees het niet per definitie af, maar ik zag het mezelf ook niet echt doen. Moeder zijn. In de column zegt Manon daarover: ‘Marketeers noemen dit soort bedachtzame types ‘rotondevrouwen’. Bij twijfel niet afslaan, maar liever nog een rondje bedenktijd.’ Maar uiteindelijk vond ik de gedachte om het dan maar helemaal niet te proberen en op voorhand mijn kansen af te slaan ook te ver gaan. En zo werd ik toch nog moeder (=korte versie)

Zoals ik al aan het begin van dit stuk zei: het moederschap is voor mij een grote verrijking. Niet alleen mijn kinderen zelf, maar ook het moederen. Het heeft mij meer geleerd over mezelf dan enig andere baan.

Ik bleek veel standvastiger in mijn opvattingen over verzorging en opvoeding dan ik tot dan toe over enig onderwerp was geweest. De kinderen daagden mij uit om te handelen naar wat ik voelde. En niet dat wat ik voelde weg te drukken ten gunste van aangeleerde opvattingen.

‘Negen maanden zwangerschap transformeert niet alleen een embryo tot een mensenkind. Het luidt ook de fonkelnieuwe periode in waarin een moeder en een vader geboren worden.’

Berendse merkt op dat over het ontluikend ouderschap weinig gedeeld wordt.


Het huishouden als tool




Dit artikel is echt op mijn lijf geschreven! Het leven thuis is zo ontzettend rijk! Alles wat er te leren valt in het leven speelt zich thuis af. Het kind word geboren met een ‘aard’ – het IS al iemand. Maar daarnaast valt er nog zóveel te leren over van alles en nog wat. Over eten en voeding. Over warm en koud. Over kleuren. Over zorg voor elkaar. Over het werk dat gedaan moet worden om in eigen onderhoud te voorzien. Over de seizoenen.

Wil je tijd en aandacht aan je kind schenken? Laat ze bij jou in de buurt zijn. Als je de was sorteert. Als je kookt, als je de plantjes water geeft, als je boodschappen doet. Het is gouden aandacht en zal veel langer in het geheugen van je kind blijven als die keren dat je met ze naar monkey town ging.

Massage en aanraking




Wat ik vaak terug zag komen in de artikelen was dat, binnen natuurlijke kraamzorg, het heel gewoon is om de kraamvrouw te masseren.

Vorige winter heb ik twee massages cursussen gevolgd. Een cursus intuïtieve massage en een workshop kindermassage. Het geven van massages vond ik minstens zo ontspannend als het krijgen van massages!

Mijn kraamtijd was geen ontspannen tijd. Evenmin was mijn zwangerschap zorgeloos of ontspannen. Ik had graag een kraamtijd willen hebben waar ik me aan over kon geven, maar ik werd er steeds uit getrokken. Plotselinge bezoekjes aan ziekenhuis, artsen, therapeuten, telefoontjes, consultatieconsulentes; allemaal onderbrekingen van wat een ontspannen flow had moeten zijn.

Ik denk dat massages mij goed hadden geholpen om meer te kunnen ontspannen en betere beslissingen te nemen.


Verder..

Een ontroerend en eerlijk ervaringsverhaal over wel of niet een tweede durven, een verhaal van een alleenstaande moeder. Een prachtig interview met een moeder die haar zoontje van 5 verloor aan een hartstilstand. Kort daarop beviel ze van haar derde kind.
Niet te vergeten de vele ervaringsverhalen van kraamhulpen. Allen zijn ze werkzaam in het kraamzorg collectief Natuurlijke Kraamzorg in Amsterdam. Kraamzorg vanuit de antroposofische visie.
Dit was slechts een kleine greep uit de vele prachtige ervaringsverhalen, columns, recepten, achtergrondverhalen. Een dikke kraamglossy met 130 pagina’s aan inspiratie en herkenning. Om voor jezelf te lezen, om door te geven of om te bewaren. De beleving van het ouderschap in deze verhalen zijn tijdloos.

Het magazine is een eenmalige uitgave en is voor €9,50  te bestellen via www.natuurlijkkramen.nl


==================================================================

In 2012 begon in mijn leven te vereenvoudigen door het opruimen van mijn huis. 


Mijn belevenissen over opruimen en minimaliseren, over eenvoudiger leven ben ik bij gaan houden op dit blog. Hier lees je mijn terugblik. Omdat ik het een enorm leerzaam proces vond - en nog steeds vind - ben ik blijven bloggen en vertellen over hoe je op een praktische manier meer richting aan je leven kunt geven en veerkrachtiger wordt en een groter gevoel van zingeving krijgt. 

Heb je behoefte aan begeleiding, dan kun je contact voor een e-mail consult. 

Wil je op de hoogte blijven, meld je dan aan voor mijn maandelijkse nieuwsbrief. Elke maand deel ik mijn gedachtes, meditaties of tips die passen bij het seizoen. 



6

Yoga: ont-stressen van je bovenrug en schouders

De laatste weken stonden in het teken van 'de schouders er onder' om al het werk gedaan te krijgen. Dat begon al in oktober, met de verjaardag van onze meiden. Ondertussen proberen mijn werk af te ronden. Helemaal zou niet lukken, maar wilde wel met een gerust hart weg kunnen gaan. Sinterklaas klopte ook aan de deur en nou ja, dan zijn de dagen wel gevuld. Ik ging steeds krommer lopen met alles wat ik op mijn schouders had. Een mens laat soms de schouders hangen als er geen eind aan lijkt te komen.

Sinds kort zit ik op Instagram zoals sommigen van jullie gemerkt hebben - je kunt me vinden als https://www.instagram.com/anitasdagboek/.
Tara Stiles - die ik volg op instagram - deelde een leuk filmpje van een oefening voor de schouders. Ont-stressen van de schouderspieren. De schouders en rugspieren onder spanning zetten met zo'n oefening is heel heilzaam. De spanning loopt er uit zodra je los laat. Het is een heerlijk simpele oefening. En je gaat er weer rechterop van lopen.

Ik zocht het filmpje erbij op youtube. Je kunt volstaan met de eerste paar minuten, tot en met dat je je voeten naar achteren doet. Wiebel een beetje heen en weer, dat is fijn voor de onderrug en dat is het. Je kunt natuurlijk de rest van het filmpje ook nadoen, maar je kunt het ook overdrijven denk ik dan altijd :-).  Wat mij betreft moet je met yoga niks forceren. Onderzoeken en voelen zijn de toverwoorden.
Lees hier over hoe je thuis een yoga routine op kunt bouwen. En hier deel 2.

Enjoy!







6

Seizoenstafel: Sinterklaas 2017

Daar is 'ie weer: Sinterklaas!
En ook daar is 'ie weer: die drukke tijd van het jaar. Die begint voor ons eigenlijk al in oktober, wanneer de meiden jarig zijn. Het is gewoon een doorlopende voorstelling met zaken die mijn aandacht vragen. Om het een beetje bij te benen en toch ook de dingen te blijven doen voor mijn gezin die ik belangrijk vind, komt het schrijven van stukjes op een laag pitje te staan. Een héél laag pitje. Ik heb daar moeite mee moet ik zeggen. Zoveel stukjes die bij me opborrelen, maar die ik niet uit kan werken en vervolgens hun actualiteit verliezen. Zucht.
Het is een terugkerend thema. Ik vermoed dat het volgend jaar vergelijkbaar is.

Daar door naar mijn seizoenstafel van dit moment!
Mijn schoonzus maakt heel veel vilten popjes. Voor de seizoenstafel. Ik kreeg laatst een paar tassen vol spullen voor allerlei seizoenen. Ik mocht er mee doen wat ik wilde. Dit waren popjes uit haar begintijd, ze vond ze zelf niet allemaal even mooi. (Is niet waar hoor!). Aanvankelijk wilde ik ze niet bewaren, wegens 'nee, ik wil niet meer spullen erbij, ik wil spullen er uit!!!'. Misschien naar de school of misschien naar de huisartsenpraktijk waar een seizoenstafel is. Maar het werd herfst en ik viste er leuke herfstpullen uit en ik vond het wel mooi dat haar spullen nu bij mij thuis zijn.

En nu staan de Sinterklaasspullen op mijn kleine seizoenstafel! Wel zonder de Goedheiligman, die zit er niet bij, maar Amerigo wel en heel veel Zwarte Pieten. Het valt bijna niet op dat de Sint er niet bij is.

Heel leuk is dat mijn kleine, simpele seizoenstafels de aandacht trekken. Zo kreeg ik een tijd geleden het verzoek van de Vrije School Mareland in Leiden of ze een paar foto's mochten gebruiken voor hun nieuwsbrief.





krijtstift kamerdeur

Zie ginds komt de stoomboot - op het keukenraam

Een hele gezellige Sinterklaastijd gewenst, voor iedereen die het viert en ook die het niet viert. 

Groet Anita!










3

Sinterklaas en het geheim van de nacht





Iedereen in Nederland kent Sinterklaas. De oude man met de witte baard en de rode mijter die pakjes komt brengen voor kinderen. Altijd vergezeld van een of meerdere van zijn trouwe hulpjes, zwarte Piet.

Iedereen heeft ook een mening over Sinterklaas. En over zwarte Piet. En een mening over de discussie zelf. Maar wat is nu eigenlijk de betekenis van dit feest? Veel gestelde vragen zijn 'waar komt hij vandaan' en 'waar is het feest ontstaan?' Maar nóg interessanter vind ik het om te kijken waarom we juist dit feest op 5 december vieren. En waarom krijgen juist kinderen cadeaus en waarom komen die door de schoorsteen en waarom zijn de hulpjes zwart?

Het boekje Sinterklaas en het geheim van de nacht van Pieter van der Ree geeft een prachtige kijk op het Sinterklaasfeest. Ik las het omdat ik zocht naar de diepere betekenis van het Sinterklaasfeest en daar krijg je met dit boekje beslist antwoord op. Ik wilde weten waarom we dit feest vieren, wat de diepere gedachte achter dit feest is. Want er moet toch een reden zijn waarom we het Sinterklaasfeest vieren? Ik bedoel, er moet toch een oorsprong voor dit feest zijn? En dan bedoel ik niet dat de Sint een heilige was die uit Myra kwam.

Maar wat is de betekenis van al die terugkerende elementen van het Sinterklaasfeest; het verlanglijstje, de schoorsteen, het dak, de nacht, de maan, de vrijgevige heilige, de zwarte helpers. En waarom vieren we het in december? Ik geef de schuld aan de maan en het leven met de seizoenen dat ik daar nieuwsgierig naar ben. Je gaat verbanden zien die je eerder nog niet zag. Zo merk ik elk jaar duidelijker de bijzondere energie van deze tijd van het jaar. Pieter van der Ree legt het uit in beeldentaal, de taal van de verbeelding.

Stel je eens voor een tijd zonder straatverlichting, een tijd waarin alles donker is en mensen dichter bij de natuur leven. Dan is het misschien makkelijker voor te stellen hoe men deze donkere tijd ervoer. Want in deze tijd van het jaar zijn de sluiers naar het ‘hemelse’ dunner. Het contact tussen het aardse en het hogere is voelbaarder. Denk maar aan de geesten van het Halloweenfeest of aan Día de los muertos. Het zwart van de nacht stimuleert ons tot dieper nadenken en te focussen. Om onze diepste wensen te formuleren en kenbaar te maken.

Het Sinterklaasfeest is een verbeelding van het donker van de nacht. Bij het duister te rade gaan wat wij wensen en het ‘licht’ in de gedaante van Sinterklaas die de wens in vervulling laat gaan. Deze onderliggende emotie kan een verklaring zijn voor waarom we het feest nog steeds vieren, ondanks dat er gemor is over de verbeelding hiervan. Het boekje neemt je mee langs vieringen van andere tijden en andere landen. De overeenkomsten en de verschillen. Zo is er de Germaanse God Wodan die in de winter op zijn witte paard Sleipnir door de hemel reed en de mensen geschenken bracht. Bij het bepalen van die geschenken had hij hulp van twee zwarte raven die aan de schoorsteen luisterden naar de wensen van de bewoners. Als je dat leest, dan begrijp je eigenlijk al meteen dat het Sinterklaasfeest niet eenduidig is en niet terug te leiden tot één bron van oorsprong.



Jonge kinderen kunnen nog heel erg in beelden denken, zij bezitten nog de mogelijkheid tot magisch denken, zij denken nog niet rationeel zoals volwassenen dat doen. Dat maakt dat kinderen kunnen geloven dat de Sint op een boot uit Spanje naar Nederland vaart en pakjes door de schoorsteen gooit en met een paard over de daken rijdt. Zodra het kind het rationele denken ontwikkelt dan verdwijnt het magisch denken. Het is goed om je dat als volwassene te beseffen, dat een kind nog anders denkt. Of eigenlijk beleeft een kind vooral.

De auteur van het boekje is architect en bijzonder hoogleraar voor organische architectuur aan de Alanus Hochschule bij Bonn. In zijn zoektocht naar meer informatie over het Sinterklaasfeest viel hem al snel op hoe het huis een centrale plek innam bij de viering.
Het huis waarin we leven, het huis dat wij inrichten, het huis als beeld van onszelf. De haard – het hart van een huis, de offers die gebracht werden, de schoorsteen die fungeerde als kanaal naar de hemel. Wat Sinterklaas het kind eigenlijk leert is dat het zijn diepste wens mag formuleren. Het formuleren van wat je nodig hebt, dat is een prachtige les om jonge kinderen mee te geven voor de rest van hun leven.

Het boekje is maar 63 pagina’s dik, maar bevat een schat aan informatie en inzichten! Sinterklaas en het geheim van de nacht is voor iedereen die de diepere betekenis van het Sinterklaasfeest wil weten en levend wil houden en zijn/haar (klein)kinderen wil vertellen over de magie van het feest van de nacht.


Lieve groet,
Anita

De linkjes naar bol zijn affiliate links. Als je daar iets bestelt, dan krijg ik een kleine commissie. Het kost jou niets extra.

8

Tijd en geld



Hoe langer ik bezig ben met eenvoudiger, zuiniger, spaarzamer leven, hoe meer aspecten ik tegenkom van geld. Ik schreef al een keer over de geldlessen die ik geleerd heb.

Toen ik net begon met zuiniger leven was dat vooral om een eenvoudiger leven te hebben. Het liefst wilde ik ook geld overhouden, maar ik wilde vooral dat mijn leven overzichtelijker werd en het geld niet de baas over mij was. Maar dat ik weer degene was die bepaalde waar mijn geld naartoe ging. In de begintijd van besparen en consuminderen was het enige middel dat ik tot mijn beschikking had: tijd. Er waren geen klappers te maken op de hypotheek of met de verkoop van een tweede auto. Geen enorme besparingen door te switchen van zorgverzekering of het ontvangen van een vergeten belastingtoeslag. Het moest de kleine dingen komen.

Wat ik had was tijd. Mijn tijd was gratis en die zette ik in om te bezuinigen. Avonden achtereen was ik met de administratie bezig, maakte budgetten, ruimde op. In elk verloren moment maakte ik foto’s en advertenties van onze verkoopbare spullen. Ik zorgde er voor dat alle spullen goed schoon en glimmend op de foto stonden voor een optimale opbrengst – en dat werkte. Ik reorganiseerde de bankrekeningen, paste automatische overboekingen aan, zegde abonnementen op, controleerde of ze inderdaad waren opgezegd. Ik rekende tot achter de komma uit hoeveel we nodig hadden voor de boodschappen en ik wikte en woog als ik in de supermarkt was. Had ik mezelf al gestort op het zelf maken van babyvoeding, dan deed ik er nog een schepje bovenop door ook met de gezinsmaaltijd steeds creatiever te koken. Met meer echte producten en minder kant-en-klaar uit de winkel/fabriek. Ik breidde mijn repertoire steeds verder uit. Zoveel mogelijk met basisartikelen die ik al in huis had.

Als ik wat nodig had, dan zocht ik op MP de beste tweedehands koopjes en kiende het ophaal moment zo uit dat de kinderen er het minste last van hadden (tijdens slaapjes of ’s avonds). Soms stuurde ik de man om een boodschap als het met de auto gehaald moest worden. Als ik iets specifieks zocht dan hield ik dat wekenlang in de gaten op MP of bij de kringloop. Als er wat gratis weggegeven werd zei ik geen nee.

Cadeaus voor de kinderen scharrelde ik bij elkaar met uitgekiende prijzen, airmiles of met tweedehands spullen. Zo heb ik een aantal avonden achter elkaar op zolder twee driewielers staan poetsen zodat ze helemaal als nieuw leken. Verder werd ik ook steeds creatiever in het geven van zelfgemaakte cadeautjes. In het algemeen stelde ik vooral heel veel aankopen uit en zei heel vaak ‘nee’. Niet alleen tegen de gezinsleden, maar ook tegen mezelf.

Het gaf mij een machtig gevoel! Ik kon helemaal zelf invloed uitoefenen op waar mijn geld naartoe ging. Met toewijding, inzet en tijd kon ik geld ‘verdienen’. Ik kon zelf richting geven aan hoe ik wilde leven. Ik vond dat echt top! Als gezin hebben we daar heel veel van geprofiteerd.


Keerzijde

Nu ik dat een paar jaar gedaan heb, merk ik dat er een ander gevoel om de hoek komt kijken. Het zal er zeker mee te maken hebben dat de financiën er meer uit zien zoals ik het graag heb, maar het is ook een veranderd gevoel ten opzichte van de tijd die ik er in steek. Ja, ik kan van alles zelf maken, taarten, cadeaus, meubels. Ik kan als ik wil alles gratis of voor een fractie van de nieuwprijs bij elkaar scharrelen. Maar de keerzijde is dat het tijd kost. Het vergt planning en vooruitdenken. Maanden van te voren al spullen goedkoop bij elkaar zoeken voor kinderfeestjes, verjaardagen, vakanties, sport, voor Sinterklaas, kleding en schoeisel voor de aanstaande winter of de aanstaande zomer. Nog ’s avonds staan koken of bakken om een gezonde goedkope schoolsnack klaar te maken voor de volgende dag of om die groente die ik zo goedkoop heb ik ingeslagen snel te verwerken voordat het bederft. Hoewel ik er zoveel mogelijk voor zorgde dat ik mijn bespaarbezigheden buiten de kinderen om plande, toch ging het soms wel ten koste van mijn tijd met de kinderen. Dat is niet iets waar ik met plezier op terugkijk. Niet alles was het waard.

Ik merk dat ik nieuwe afwegingen maak. Ik ben wat losser met het toestaan van duurdere cadeaus. Of kant-en-klare cadeaus. Een ansicht uit de winkel, in plaats van een zelfgemaakte van materialen die ik nog in huis had liggen. Ik zit me niet meer te verbijten en te rekenen hoe ik het weer boekhoudkundig recht ga trekken als we een keer naar de snackbar gaan. Als mijn dochters op pizza’s van Domino’s willen trakteren op hun kinderfeestje dan ga ik niet meer op ze inpraten om toch een huisgemaakte te doen. De spullen die ik nu nog overbodig heb zijn allemaal incourant, versleten of hebben gewoon hun nut gehad voor ons. Ik ga dat niet meer allemaal oppoetsen, fotograferen en te koop aanbieden voor een paar euro. Die tijd is mij te kostbaar geworden. Het is nu een afweging waarbij mijn tijd even belangrijker is dan het geld. En gingen eerder alle meevallers naar de gezamenlijke gezinsdoelen, nu kies ik er vaker voor om een meevaller aan mijzelf te geven. Er is een behoefte  om er zelf de vruchten van te plukken. Ook kies ik er nu vaker voor om geld in te zetten om meer tijd over te houden. Eigenlijk kun je zeggen dat door zuiniger te leven, financiële bewustwording te ontwikkelen, ik mijzelf meer waard ben gaan vinden.

Hartelijke groet
Anita

Eerder schreef ik al eens over de keerzijde van hergebruik.

23

Drie keer rode biet anders en ook nog vegetarisch

Rode biet is een prachtige groente en lekker ook, maar ik kwam nooit veel verder dan het te koken en er plakjes van snijden en serveren met een gehaktbal en aardappelen. Niks mis mee, maar als je een paar keer in het seizoen rode biet in het bio groentepakket hebt gehad en de voorraad in de vriezer alleen maar aangroeit, dan wil een mens wel eens iets anders. En van koude biet in een salade hou ik niet zo.

Ik zocht en vond een paar hele verrassend lekkere manieren om rode biet te gebruiken.

Vegetarische bietenburger



Voor ca. 15 stuks
400 gr rode biet
2 wortels
1 sjalotje of kleine ui
2 eieren
1/2 eetl. aardappelzetmeel
1 tl kruidenzout
1-2 eetl. verse of gedroogde gehakte oregano
mespunt zwarte peper
1/2 theel. garam masala
kokosolie

Verwarm de oven voor op 150 @ C (zo begint elk recept, maar uit zuinigheidsoverwegingen doe ik dit nooit. Ik zet de oven meestal pas aan als ik alles al klaar heb, want ik kan nooit zo snel alles bereiden in die korte tijd dat de oven voorverwarmt en dan staat ie maar onnodig te stampen).

Schil de gekookte bieten en het sjalotje, schrap de wortels en rasp alles fijn. Doe in een kom. Breek de eieren erin en meng alles goed. Voeg het aardappelzetmeel en kruiden toe en roer goed door. Druk de bietenprut in een ring op een bord tot een hamburgervorm en dikte.
Verhit een koekenpan op matig vuur en smelt de kokosolie. Doe de hamburgers zonder ring in de pan. Draai pas om als de ene kant goed krokant is. Gebruik twee grote spatels om te voorkomen dat je hamburger breekt. Beide kanten ca. 3 minuten of zoveel meer als je nodig denkt. Leg de hamburgers op een bakplaat in de oven om nog na te garen. Of om ze warm te houden terwijl jij verder bakt met de burgers.

Deze burger kan prima ingevroren worden. Even een velletje bakpapier tussen de bieten leggen, zodat je ze ook afzonderlijk kunt laten ontdooien.

Salade op de foto is een avocado-mango salade met wat olijfolie, peper en zout en koriander.

Zowel het recept voor de bietenburgers als de salade komen uit het boek Ayurveda - koken voor de zintuigen van Janesh Vaidya

Crumble van bieten en geitenkaas



1 kg rode bieten
1/2 tl karwijzaad
1 el gehakte citroentijm, evt. extra voor garnering (maar als je dit niet hebt kan het ook zonder hoor)
40 gr. boter
200 gr. zachte geitenkaas
kleine uitjes
olijfolie
bloem
zout en peper

Boen de bieten (ik kookte ze voor - net niet helemaal gaar) schoon en snijd ze in dunne parten. Leg deze met de uitjes in een lage ovenschaal en besprenkel met olie. Bestrooi met karwijzaad, zout en peper. Bak alles in ongeveer een uur (kan korter als je de bieten hebt voorgekookt) in een voorverwarmde oven van 200 C totdat de bieten en ui gaar zijn. Schep ze tijdens het bakken een keer of twee om.

Doe intussen de bloem en citroentijm in een kom. Voeg boter toe en wrijf deze er met je vingers door tot het mengsel de consistentie heeft van fijne broodkruimels.

Verdeel de geitenkaas over de bieten en bestrooi alles dan met het kruidenmengsel. Zet het 25-30 min. in de oven, tot de bovenkant mooi bruin is. Bestrooi de crumble met tijm en serveer direct. Kan met rijst, pasta of aardappelen.

Deze crumble komt uit het kookboek Slechts 5 ingredienten vegetarisch, waar ik eerder deze week al over schreef.

Pasta met biet en kruiden 



4 pers.
375 gr penne
400 gr gekookte bieten
2 dl. creme fraiche of roomkaas
4 el gehakte bieslook
2 el gehakte dille
zout en peper

Kook de pasta volgens gebruiksaanwijzing.
Snijd de bieten in kleine blokjes en voeg deze op het laatst van de kooktijd toe aan de pasta.
Giet de pasta en biet goed af. Roer de creme fraiche (of roomkaas) en kruiden er door.
Breng op smaak met zout en peper.

Dit makkelijke pasta gerecht komt uit het kookboek Slechts 5 ingredienten vegetarisch.

Eet smakelijk en fijn weekend!

Anita


De linkjes naar de kookboeken zijn affiliate links. Wanneer je een bestelling plaatst krijg ik hiervan  een percentage. Het kost jou niets extra. 







8

Slechts 5 ingredienten Vegetarisch

Winactie is gesloten

Op basis van een zoekopdracht (welke weet ik niet meer - het zijn er zoveel :-D ) vonden zowel de online boekenverkoper als de bibliotheek dat ik beslist ook boeken over koken met slechts 5 ingrediënten interessant moest vinden. Nou, als de zoekmachine dat voor mij uitgezocht heeft, zal het wel kloppen nietwaar ;-). Wie ben ik dan om dat in twijfel te trekken. Jamie Oliver sloeg ik over (die heeft ook eentje over 5 ingrediënten) om duistere niet nader te verklaren redenen, maar in plaats daarvan ging ik voor Slecht 5 ingrediënten - vegetarisch.


Dit is niet de cover van het boek, maar een foto-collage van de gerechten
die ik zelf maakte uit het boekje. 


Wat ben ik enthousiast over dit boekje! Ik heb nog nooit zoveel gerechten geprobeerd uit enig kookboek als uit dit handzame kookboekje alleen. Het bevat een keur aan eenvoudige, maar smaakvolle gerechten. Alles met simpele verse basisproducten en met maximaal 5 hoofdingrediënten.

Het boekje Slechts 5 ingrediënten vegetarisch is opgebouwd uit de hoofdstukken:
soepen en salades
doordeweekse maaltijden
gezonde keuzes
eten met vrienden
nagerechten

Voor de liefhebber vind je voor in het boek ook een weekplanner met een bijpassend boodschappenlijstje. Ik weet dat er heel veel mensen zijn die werken met een weekmenu. Een weekmenu helpt je om gericht boodschappen te halen en geen eten te laten verpieteren in de koelkast. Zelf werk ik niet met een weekmenu. Ik heb een biologisch groenteabonnement en ik maak gerechten met de groente die ik daar van krijg. Dat bekijk ik per dag of per twee dagen, maar ik kan er ook best mee wisselen omdat biologische groente lang houdbaar is. Sommige groente snij ik en vries ik in.

Door op deze manier te koken ben ik veel creatiever geworden met mijn gerechten. Maar het maakt me ook flexibeler. Ik probeer er voor te zorgen dat ik altijd prei, paprika en bleekselderij in de vriezer heb. Zo kan ik met de verse groente die ik krijg vrijwel altijd een maaltijd samen stellen.

Zo werkt het principe van het boekje Slechts 5 ingrediënten - vegetarisch ook, maar dan nog net een stapje beter en mega veel lekkerder. Mega lekker vega!

Niet alles in dit boek is een volwaardige maaltijd. Als je de hele dag op een bouwput gewerkt hebt, dan heb je waarschijnlijk niet genoeg aan deze gerechten, maar ik schat zo in dat er weinig vegetarische bouwvakkers zijn; voor kantoorlui zoals ik is dit ruim voldoende.

De gerechten uit dit boek vul je aan met aardappels, pasta of rijst. Daar kun je over vallen, net als over de items die je uit de voorraadkast gebruikt, zoals bloem, ui, olie, ei.  'Ja hé, zo kan ik ook met 5 ingrediënten koken!', maar daar val ik niet over. Daarvoor is dit boekje veel te leuk.

Wil je leren om creatief om te gaan met wat je in de (koel)kast hebt liggen? Leren om met 1 of 2 groentes een maaltijd te maken? Wil je vaker vegetarisch eten, maar kom je niet verder dan vleesvervangers? Dan is dit boekje echt een aanrader. De gerechten zijn simpel, goedkoop en als vanzelf wil je alleen maar de beste ingrediënten gebruiken. Niet vergeten om ook je voorraadkast goed gevuld te hebben!

Oh ja, en wat ik ook zo fijn vind aan de nagerechten in dit boekje: de meeste zijn zonder chocolade! Dat vind ik namelijk nog wel eens een domper van veel suikervrije of zelfgemaakte desserts; dat het zo vaak met chocolade is. In dit boekje bijvoorbeeld een aardbeien-lavendeltoetje. Of een karamelpuddinkje met kokosmelk.

Omdat ik zo enthousiast ben over dit boekje mailde ik de uitgever of ze misschien een exemplaar voor mij hadden om te houden en misschien ook eentje om weg te geven? Ze stuurden mij twee exemplaren, eentje Vegetarisch en eentje Slank. Oh, dilemma! Want die Slank versie wilde ik natuurlijk zelf ook eerst proberen en ik wilde juist graag de Vegetarisch met jullie delen! Dus heb ik er zelf eentje bij gekocht.

Ik geef dus 1 exemplaar van Slechts 5 ingrediënten Vegetarisch weg. Als je graag kans wilt maken, laat het dan in de reacties weten. Mij een mailtje sturen mag ook : anitasdagboek[@]gmail.com
Zaterdagochtend 11 november maak ik de winnaar bekend.

Je hoeft er verder niet zoveel voor te doen wat mij betreft. Het zou leuk zijn als je mij volgt op facebook of zo, maar het hoeft niet perse. Als je hier nieuw terecht komt en je wil mij volgen, dan kun je vooral berichten verwachten over onderwerpen als financiële bewustwording, meditatie, zelf maken, natuur en persoonlijke ontwikkeling.

De uitgever waar ik de boekjes van kreeg vind het vast ook wel leuk als je hun volgt op facebook. Er zijn meer boekjes in de serie Slechts 5 ingrediënten.

Wil je niet wachten op de uitslag en je wilt gelijk het boek bestellen? Dat kan via bol.com. Het boek kost maar een tientje. [affiliate link - als je hier bestelt krijg ik een kleine commissie. Het kost jou niks extra].

Hier onder een paar voorbeelden van wat ik uit het boek gemaakt heb:


Hier boven: gesmoorde prei met balsamico. Zo simpel! Zo smaakvol!



Hier boven: spaghetti, verse tomaten, mozzarella. Mozzarella kun je heel goed invriezen, samen met verse tomaten heb je zo weer iets lekkers op tafel. Ik doe er ook wel eens uitgebakken spekjes door. 


Hier boven: Griekse groenteschotel met drie kleuren paprika, (verse) tomaten en feta. 



Hier boven: rode bieten crumble met zachte geitenkaas. Ontzettend lekker!! Weer eens een andere manier om rode bieten klaar te maken. 



Dessert: meringeurol met abrikozen. 
Ik hou van een ander gerecht vaak eiwit over, wat ik invries. Maar ik had er nog nooit een goeie bestemming voor gevonden. Nu wel! Dit was mijn eerste poging om meringue te maken. Het is niet helemaal gelukt, maar ook niet mislukt. Erg smaakvol. 







25

Spaardoel #2 Verduisterende gordijnen

Kinderen weten eigenlijk helemaal niet wat ze willen hè.
Twee jaar lang kreeg ik klachten in het voorjaar en de zomer over dat het nog te licht was op haar kamer als ze ging slapen. Twee jaar lang werd er op mijn schuldgevoel ingespeeld dat ik niet hard genoeg spaarde om haar nieuwe gordijnen te kopen.
Maar dan is het eindelijk zo ver: Gemma en ik togen naar de winkel en zij mocht nieuwe gordijnen uitzoeken. Wat zegt 't wichtje? 'Ik vind die mooi, want die lijken op de gordijnen die ik al heb.'
Huh? Dus je vind jouw eigen gordijnen 't mooist?
Nou, dat verandert de zaak, want dan laat ik ze voeren met een verduisterende stof! Stuk goedkoper ook nog eens.
Binnen 10 minuten stonden wij weer buiten.


Het eindresultaat. Het is overdag, maar daar zie je binnen niks van. Heel goed verduisterd.


Heimelijk was ik wel blij dat ze de gordijnen nog steeds mooi vond, want ik vond ze namelijk zelf erg mooi. Het zijn gordijnen van De Ploeg (ik weet het, ik heb een dure smaak) en we kochten ze voor ons vorige huis. Maar ze zijn gewoon kwalitatief goed en tijdloos mooi.

Dus ik bracht de gordijnen naar de winkel en wachtte af tot ze gemaakt werden. Ik belde nog na omdat ik vergeten had om een gordijnrail erbij te bestellen. Niet zo'n standaard die je bij de bouwmarkt kunt kopen, maar een afgeronde rails, alleen bij stoffeerders te krijgen. Ja, kwam goed zei de gordijnenman.
Ik wachtte en wachtte. Belde er nog eens achteraan en toen waren de gordijnen klaar. Toppie! Netjes gemaakt en flink verduisterend. Alleen de rails was er niet. Daar moest de gordijnenman nog achteraan. Dus hingen de gordijnen aan de roede die er al hing. Kon ook, maar daardoor hingen de gordijnen lager, over de radiator en verder van de muur af, dus er scheen alsnog licht achterlangs.

Ik wachtte geduldig op een telefoontje over de rails. Belde er nog een keer achteraan. 'Komt goed!' Belde er nog een keer achteraan. En de weken verstreken. Tja, ik heb meer te doen.

De nota voor de gordijnen had ik overigens ook nog niet gehad. Ik ken de gordijnenman best goed. In 2011 hebben ze voor ons ook gordijnen geleverd en een pvc vloer gelegd. Dat was niet zo'n geweldige tijd, omdat we vreselijk veel problemen met de nieuw aangelegde vloerverwarming hebben gehad en vooral met de partijen (installateur zonder ruggengraat en een vloerverwarmingsmaffioso) die er bij betrokken waren. Het heeft ons duizenden euro's gekost om het weer goed te krijgen en ik word nog steeds kwaad als ik denk aan hoe onrechtvaardig wij zijn behandeld. Ik noem geen namen, want het zijn uiteindelijk altijd de monteurs e.d. die er de dupe van worden, terwijl het de bazen zijn die zich schandalig gedragen. Niks doen om het op te lossen en wij leefden maandenlang op een betonnen vloer. Verzekeraars gaven ook niet thuis trouwens. Als iemand zelf koffie over z'n laptop gooit dan wordt er nergens naar gevraagd maar meteen uitgekeerd, maar als leveranciers een vloerverwarming installeren die lek is, dan wijzen ze opeens heel snel naar elkaar. In ieder geval had ik in die tijd frequent contact met de gordijnenman.


Een paar maanden lang met de meubels in het midden van de kamer. 


Zo lag er het maandenlang bij. Leuk hè, met twee kleintjes. 


Na de zomervakantie vond ik dat ik wel genoeg had gewacht en ik had ook geen zin meer om er over te bellen. Ik ging naar een andere gordijnenzaak en bestelde daar een gordijnrails. Die was er binnen een week. En ja hoor, zul je zien: komt de gordijnenman voorrijden. 'volgende week dinsdag is 'ie er.' zegt ie. 'och sorry, zeg ik. Ik heb al een andere, het duurde me te lang.' Ik zei het maar eerlijk. Gaf niks, zei ie. Hij snapte het wel. Ik vroeg nog of hij vergoed wilde worden, ik had ze tenslotte besteld, zo ben ik wel. Nee hoefde niet zei hij.
'En dan nog de nota voor de gordijnen' zei hij. 'Die hoef je niet te betalen. Die krijg je van mij. Omdat jullie toen zo'n gedonder met de vloer gehad hebben.'
Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Onverwacht herinnerd worden aan de rotfase, benam me even de woorden. Er was een stemmetje die zei 'ik moet nog heel veel gratis gordijnen van je krijgen om het recht te trekken.' Maar er was ook een stemmetje dat zei 'dit is vast karma dat er uiteindelijk weer iets goed bij mij terugkomt als je niet mensen gaat zwart maken.'

De echtgenoot schroefde de rails aan het plafond. Ik hing de gordijnen op en dochter werd onmiddellijk verdrietig, want ze vond het veel te donker en ze hield niet van veranderingen. Zoals het eerst was, zo was het goed, zei ze.....



8

Het leven thuis

Ik vertel heel weinig over mijn baan buitenshuis. Schrijf er ook weinig over. Niet dat er niks over te vertellen valt of dat ik er niks beleef, want er is genoeg interessants en spannends over te zeggen. Dat ik werk voor de eerste filosoof die de Spinoza-premie - de hoogste onderscheiding in de Nederlandse wetenschap - heeft gewonnen, doet het bijvoorbeeld heel goed op feestjes. Maar ik zeg dat bijna nooit en als ik het wel zeg, dan is het altijd met schroom. Ik vind het gewoon meestal niet interessant om over mijn werk te vertellen. Niks ten nadele van mijn collega's en mijn werk, maar ik praat liever over andere dingen.





Toch is het vaak het eerste wat mensen vragen 'wat doe je'. Of nog erger 'wat ben je'. (Mammalien schreef er een mooie blogpost over). En ik weet dan eigenlijk ook niks anders te zeggen dan dat ik als secretaresse werk. Om dat vervolgens nog een beetje weg te moffelen door te zeggen dat ik 'maar' 20 uur werk en dat ik vooral zorg voor mijn gezin. Dan is er dat stemmetje in mijn hoofd dat vertwijfeld roept 'waarom zeg je dan dat je secretaresse bent!' Het is gewoon een reflex, zo'n vraag. En het antwoord is ook een reflex. Net zoals wanneer iemand je vraagt 'hoe is het?' en je hoort jezelf zeggen 'goed' en je denkt bij jezelf 'waarom zeg ik dat terwijl ik me kloten voel?!' Tegenwoordig probeer ik uit of ik ook een ander antwoord kan geven, maar dat komt er vaak nog wat gekunsteld uit. Want wat doe ik dan in plaats van secretaresse zijn? Ga ik vertellen over wat ik allemaal gemaakt heb van de oogst appels van mijn eigen appelboom? Ga ik vertellen over hoe ik weer een leuk stukje heb getypt? Of over de uitdagingen van het grootbrengen van een tweeling en de perikelen die het geeft rond hun verjaardag? Ga ik vertellen over dat ik bezig ben geweest als vrijwilliger voor de schoolbibliotheek? Dan sterft een gesprek al vrij snel uit, omdat het lastiger zoeken is naar raakvlakken.
Nee, als ik vertel waar ik werk en wat ik doe is men snel tevreden en krijg ik enthousiaste tegenvragen.

Lees hier over mijn overpeinzingen over thuisblijfmoederschap of werken buitenshuis

Maar diep in mijn hart vind ik het leven thuis vele malen interessanter dan het leven buitenshuis. Als ik denk aan de laatste jaren met de kinderen, dan heb ik veel meer geleerd van het leven thuis, dan van mijn betaalde baan. Door het ritme van de kinderen te volgen, (her)ontdekte ik mijn eigen ritme. Ik leerde dat ik door grip op mijn financien te hebben, meer kon 'verdienen' dan door meer uren te werken. Door meer tijd en aandacht te besteden aan het eten en koken, leerde ik wat de basis is van alle eten. Ook van kant-en-klaar eten. Ik hoef maar naar mijn kinderen te kijken en ik weet het belang van rust, reinheid en regelmaat. Door naar mijn kinderen te kijken, leer ik meer over mezelf en over andere volwassenen. Ik merk dat ik daardoor sneller kan inschatten waarom volwassenen reageren zoals ze reageren. Uiteindelijk zit er in ieder van ons nog een kind en reageren we soms heel primair. Verklaart meteen waarom vergaderingen altijd verlopen zoals ze verlopen, met altijd die ene die het hoogste woord moet hebben en altijd die ander die niet aan bod komt. Altijd die ene die te laat komt en die ander die het er nooit mee eens is. Een betaalde baan buitenshuis, een hooggeplaatste functie, veel geld verdienen, dat is volgens mij niet het doel van het leven. Je gebruikt werk - betaald of onbetaald - om jezelf te ontwikkelen. Dat kan in een betaalde baan zijn, maar ook thuis.

Thuis is de basis van alles. De plek waar liefde voor jouw eigenheid wordt geweekt, de plek waar liefde voor dieren, liefde voor voeding, liefde voor zorg wordt ontwikkeld. Dat is de plek van waaruit ik de wereld inga, want het leven zelf is mijn loopbaan.

Warme groet,
Anita


24

Tree therapy

Ik probeer vaker de natuur in te gaan. Dat lukt nog niet zo vaak als ik zou willen, maar in ieder geval vaker dan voorheen. Ik kan wel eens jaloers worden op mensen die ergens wonen waar je vanuit huis zo een natuurgebied in kunt lopen. De bossen in of de duinen in. Waar ik woon moet ik er toch eerst een stukje voor fietsen of rijden. En niet alle natuurgebieden staan mij aan. Ik hou van een stuk bos of heide dat oud is. Dat verschil kan ik namelijk voelen. In een nieuw bos of natuurgebied hangt een andere energie. Ik hou er van als het ouder is, dan is het bos en de energie al wat gezapig. Dat geeft me rust.

Ik heb sinds kort een klein natuurgebied ontdekt, niet zo ver rijden, waar ik regelmatiger terug kom. Dat bevalt me wel, door vaker terug te komen leren we elkaar een beetje kennen. Het bos en ik.





Ik (her)ontdek de natuur, het buitenleven, steeds meer. Door de moon challenge, door natuurmeditaties. Door tijd in de natuur door te brengen leer ik mijn eigen innerlijk leven steeds beter kennen en begrijpen. Wat ik gemerkt heb is dat de natuur - het buitenleven - geduldig is, zonder oordeel en er altijd is om je op te vangen. Luister met aandacht naar de wind, naar ruisende bladeren, naar krakend takken en je hoofd wordt helder. Als vanzelf komen antwoorden op vragen die je hebt bovendrijven. Ontwikkel een gevoel voor wat bomen, dieren, planten nodig hebben en je ontwikkelt als vanzelf het gevoel voor wat je zelf nodig hebt. Niet alleen wat je nodig hebt, maar ook wat je kunt geven. De natuur moeten we koesteren. Zodat de natuur ons kan koesteren.

Binnenkort start de derde moon challenge van Yvonne Vrijhof. Aan de andere twee challenges heb ik ook meegedaan en ik heb me ook voor deze derde aangemeld. Ik besteedde best wat tijd aan de challenges, op het fanatieke af (zoals ik wel met meer dingen gedaan heb), nu voel ik dat ik het rustiger op me af kan laten komen. Alsof ik mag gaan oogsten waarvoor ik zo hard gewerkt heb.

Om Yvonne's activiteiten te steunen kocht ik haar boek Hoofd in de wolken, voeten in de aarde. Ook heb ik een donatie gedaan. Dat vond ik wel het minste wat ik kon doen, aangezien zij de moon challenge gratis deelt. Er gaat tenslotte veel tijd in dit soort initiatieven zitten. En ik heb er veel van opgestoken, dus mag daar wel wat tegenover staan.

In het boek Hoofd in de wolken, voeten in de aarde neemt Yvonne je een jaar lang mee op wandelingen door de natuur. Ze vertelt over welke inzichten de natuur haar geven, de antwoorden die de eik, de beuk of de maan haar geeft op dilemma's en vragen in het leven. Door over haar eigen ervaringen te vertellen ontdek je welke mogelijkheden er allemaal voor jou zijn. Echt heel mooi opgeschreven. Het is geen boek met achtergrondinformatie over de betekenis van bomen of een handleiding voor natuurrituelen, maar bedoeld om de liefde voor de natuur over te brengen. Dat is haar aardig goed gelukt!



Voor een kort rondje op zondag ga ik wel eens naar een natuurgebied dichterbij. Dat is een paar minuutjes fietsen. Ondanks dat het een klein oppervlak heeft, valt er toch elke keer weer wat voor mij te ontdekken. Vorige week liep ik er in mijn eentje voor wat tree therapy (zoals ik las bij Rosan van Roosachtig - zo'n mooie term vond ik het, dat ik vroeg of ik 'm mocht gebruiken) en toen viel mijn oog op één boom in bijzonder. Terwijl de stammen van de andere bomen in de schaduw stonden, scheen er zon op de stam van deze ene boom. Hij trok mijn aandacht en ik bedacht me dat ik 'm maar eens moest gaan knuffelen. Dat denk ik tegenwoordig wel eens. Andere mensen doen het ook. De meeste zijn ook nog normale mensen :-D. Maar toch keek ik wel om me heen of er geen mensen in aantocht waren. Zo vrij voel ik me nog niet.


Ik bestudeerde die boom eens beter en ik ontdekte dat hij dood was! Een hele gekke gewaarwording was dat. Niets leek er op dat hij dood was, als ik naar de stam keek zag ik niks bijzonders. Als ik omhoog keek zag ik overal groene bladeren. Maar toen ik langer keek en de stam volgde kon ik zien dat aan deze boom geen enkele zijtak meer zat en ook geen blad. Er liep een hele lange tak tot over het wandelpad naar de andere kant, maar er zat geen leven meer in.
Dat beeld van die dode boom, die zo verdekt stond opgesteld tussen de levende bomen boeide mij. Daar kan je zóveel symboliek uit halen. Dat ook wat afgestorven is, bij het leven hoort. Dat het leven doorgaat. Dat ieder wel iets in stand houdt wat eigenlijk al afgestorven is. Dat je kunt steunen op dat wat je omringt. Vond het prachtig. Als kind was dat soort symboliek voor mij vanzelfsprekend. Ik heb dat wat afgeleerd omdat er weinig draagvlak voor was. De natuur is oneindig geduldig en fluistert je de antwoorden in die je zoekt. De natuur geeft altijd een goed advies.


Het lijkt of de boom een bladerdak heeft, maar als je de stam volgt, dan zie je dat hij kaal is. 

aan de stam is niks vreemds te zien. 



Dag zon. Tot morgen. 


2

Spaardoel #1 bereikt: zonnepanelen

Daar liggen ze dan, onze zonnepanelen. Vorige week werden ze geplaatst. Het was wel een iets grotere klus dan we ons van te voren op hadden ingesteld, maar uiteindelijk verliep het allemaal vlot. Het is net als met een naaiklus, daar ben je ook meer tijd kwijt met patroon tekenen, knippen, rijgen, omzomen, dan met het naaien zelf. De trapkast moest leeg, spullen op zolder moesten opzij geschoven - oh nee, toch maar niet, we plaatsen de omvormer wel in de garage -  en toen de garage leegmaken. Dat laatste was niet zoveel werk. Tenminste, dat denk ik. Ik was er alleen het eerste half uur bij, de rest was de echtgenoot thuis. In ieder geval: het werk was in 1 dag geklaard en wij zijn heel blij met het resultaat. De echtgenoot heeft er een nieuwe hobby bij: kijken op de meter hoeveel de panelen opleveren :-). Zodra we de app hebben, kan hij op elk moment even kijken, hoeft 'ie niet steeds naar de garage.

Hele grappige foto vinden we dit, alsof we in een oerwoud wonen, maar de struiken van de buren staan er ook op :-).



Blij trouwens dat het niet een dag later gepland stond, want dan was het vast niet doorgegaan vanwege de oktoberstorm. De eerste stormtest hebben de panelen in ieder geval goed doorstaan. Heb je er opeens een zorg bij: help, waaien de panelen niet van het dak? Maar dat is niet gebeurd. Ze liggen er nog net zo vast op als een teek in de vacht van een hond.

Voor wie het interesseert: we hebben 16 panelen van het type Q-Cells QPeak Mono Black 290 WP en een omvormer van Solar Edge. De panelen zijn parallel aan elkaar geschakeld, wat betekent dat het niet uitmaakt wanneer 1 paneel in de schaduw ligt. De panelen die wel in de zon liggen, leveren dan wel optimaal stroom. Iets met optimizers. Een expert op het gebied van zonnepanelen ben ik niet geworden. Daar kan ik je niet echt veel over vertellen. Ben alleen maar goed in het sparen voor zonnepanelen, en misschien dat zelfs ook niet altijd.

de eerste stroom is opgewekt, daar worden wij ook opgewekt van hahaha

Ben er wel heel trots op dat het me gelukt is om dit spaardoel te halen! Al dat besparen lijkt nu toch zijn vruchten af te werpen. Systematisch kosten terugbrengen, zuiniger omgaan met eten, meer tweedehands i.p.v. nieuw, goedkopere uitstapjes, goedkopere cadeaus en vooral heel veel niet kopen.

Ik heb nu 4 van de 8 spaardoelen gehaald, dus dat gaat best goed. Of ik de andere nog haal dit jaar, dat betwijfel ik. Het tuinhuis was sowieso al niet realistisch en er is tussendoor ook geld naar andere aankopen - zoals nieuwe kamerlampen - gegaan. Maar die zou ik wel het allerliefst willen. We zullen zien hoe het loopt.

groeten Anita

Een vision board maken voor je spaardoelen
Behaalde spaardoel #4 wandelschoenen
Behaalde spaardoel #5 zomervakantie (niet specifiek over geblogd, maar ik spaarde het doelbedrag bij elkaar en we gingen op vakantie, dus 'check spaardoel' ;-)
Spaardoel #2 verduisterende gordijnen is ook behaald, maar daar heb ik nog niet over geschreven.








11