Laat maar waaien

Ik zit in de laatmaarwaaien-modus.

Ik vond dat ik een stapje terug moest doen, een rustiger leven hebben. Minder van alles en nog wat, zodat ik meer tijd zou hebben voor schrijven en persoonlijke ontwikkeling. En eigenlijk ook voor gezin en familie. Zeg maar, de ècht belangrijke dingen voor mij op dit moment.
Ik mis de veerkracht - zowel fysiek als mentaal - merk ik om aan alles aandacht te geven. Het lukt me gewoon niet meer. Minder van alles dus.

Als eerste dacht ik aan mijn werk, maar ik ontdekte dat daar niet veel winst meer valt te behalen. Daar heb ik de laatste jaren al heel veel geschrapt. Als tweede vond ik dat schoolactiviteiten teruggebracht moesten worden. Dat lukt best goed, ik bied me niet meer meteen aan als er hulp gevraagd wordt en voor de bibliotheekboeken had al een andere ouder zich gemeld. Dat vond ik ook wel een beetje jammer, want dat was iets wat ik graag mocht doen, maar het scheelt me wel veel tijd.

Al dat geschrap heeft een heel apart effect. Dat kalmer leven is op zich prettig, want tenslotte nauwkeuriger, maar daardoor wordt opeens alles inspanning. Is alles teveel moeite. Een soort glijdende schaal van prioriteiten stellen, naar nonchalance naar desinteresse. Het laatallemaalmaarzitten-gevoel.

Zo moet ik eigenlijk naar de kapper. Maar dan moet ik weer bellen voor een afspraak…. laat maar zitten.
Zelf iets bakken…alweer?
Voedzaam en gevarieerd en goedkoop en in balans eten? Pfff….moet ik nou al weer naar de winkel voor die vergeten groente…wat zeg je lieverd? Wil jij wel een patatje halen? Oh, vooruit dan maar, want ik kan ècht niks beters bedenken. Dan blijf ik nog even in mijn chill hut. Morgen heb ik wel weer inspiratie voor iets beters. En anders overmorgen wel.
Een seizoenstafel maken…..ik kan het niet opbrengen.
Leuke ideetjes uitwerken voor mijn blog….ach, wat er niet is kun je ook niet missen.

Ik moet aan het St. Michaelfeest denken. Aan het donker dat komt en het zoeken naar het innerlijk licht. De bomen laten de blaadjes vallen. De wind waait alles weg. Laat maar waaien. Het zal de herfst wel zijn.



18

Kinderen de baas?!


Daar zat ik. Bij de huisartsenpost. In het weekend. Met tegenzin ook nog, want ik heb het niet zo op de weekenddienst. Heb liever mijn eigen huisarts. Maar mijn keel deed zo gruwelijk zeer. In deze staat het weekend doorkomen zag ik niet zitten. Elke slik was een scheermes en het slikken was een horde die alleen genomen kon worden door mijn hoofd in een bepaalde houding te houden. Vooral niet onverhoeds slikken! Nou, dan merk je wel hoe vaak een mens slikt. 
Op deze manier het weekend doorkomen was niet reëel. Helemaal niet met twee kleine kinderen. Dit was niet het afgelopen weekend, maar een paar jaar geleden. Ik denk dat de meiden nog geen 2,5 jaar oud waren; op hun meest bewerkelijkst. 

De huisarts was een vrouw. Van mijn leeftijd, schatte ik, iets ouder misschien. Ze had net de conclusie getrokken dat ik geen kuur nodig had, want ‘dat deden ze niet zo snel meer’. Mijn opmerking dat ik bij een antroposofische huisarstenpraktijk zat en in mijn leven hooguit twee kuren had gekregen, hoorde ze amper. Dat was alleen maar goed, zei ze. Ik dacht juist, dat ik er dan nu best wel eentje mocht hebben, dan liep ik nog altijd ver achter op de gemiddelde kuur-inname. Maar zo zag dat dus niet.



Nee, wat ik nodig had was iets tegen de zwelling en ik moest perenijsjes eten. Tot op de dag van vandaag hebben mijn dochters het daar nog over, dat de dokter dat voorschreef! Ik daarentegen wil nooit meer een perenijsje aanraken.
Maar ik moest vooral rust nemen. Hoe ze dat voor zich zag? Met twee jonge kinderen? Zij wist wel hoe het was, zei ze. Zij had ook jonge kinderen. Ze vond dat mijn man het maar moest overnemen. En konden opa en oma misschien niet helpen?

Wist zij veel dat wanneer ik straks thuis zou komen en wanhopig graag wilde slapen, en al half uit de kamer was, probeerde de deur achter me te sluiten, dat mijn man mij dan vertwijfeld en in paniek aan zou kijken en vragen of het dan bedoeling was dat hij alleen voor de kinderen zou moeten zorgen. Wist zei veel dat opa en oma al enorm veel hulp boden en wist zij veel dat ik het misschien gewoon liever zelf wilde doen?

Ik zei dat de kinderen tòch altijd om mij vroegen, ook al was papa in de buurt. Waarop zij hintte dat ik dan maar wat strenger moest zijn, want ‘jij bent tenslotte de baas.’

Wie is de baas?

Nog steeds weerklinkt dat zinnetje in mijn hoofd. 
Hier zat ik. In pure wanhoop in het weekend. Met een brak lijf en een wankelijke geest. Te vragen om hulp. En in plaats van steun krijgen, krijg ik te horen dat ik maar wat strenger moet zijn. De baas moet spelen. 
Ik liet het er maar bij. Hier tegen in het verweer gaan kostte me kracht die ik toch al niet had. 

Dus zo zou het gaan, realiseerde ik me. Als vrouw vind je dus geen steun bij elkaar, maar krijg je te horen dat eigenlijk je hele aanpak fout is geweest. Had je maar strenger moeten zijn, dan zat je hier nu niet. Helpt je man niet mee? Dan moet je hem maar beter ‘africhten.’ Willen je kinderen niet gehoorzamen? Laat ze maar weten wie de baas is!

Deze benadering van opvoeden is precies de reden waarom ik bij het natuurlijk ouderschap uit kwam en graag de artikelen lees bij Kiind magazine. Ik ben niet de baas over mijn kinderen. Kinderen zijn niet de baas over mij. Mijn wensen en behoeftes zijn net zo rechtsgeldig als hun wensen en behoeftes. Met het verschil dat mijn kinderen jong zijn en nog niet voor zichzelf kunnen zorgen. Dat ze mijn zorg nodig hebben om in hun eigen behoeftes te kunnen voorzien. Ik ben niet de baas over mijn kinderen. Ik ben hun moeder. 


Neemt niet weg dat ik ook genoeg strijd met mijn kinderen voer. Over het borstelen van haar, bijvoorbeeld. Over het aantrekken van kleding die niet gruwelijk bij elkaar vloekt of waar gaten in zitten. In die strijd raak ik ook wel eens verstrikt. Dan voelt het allemaal alsof het uit de hand loopt en lijkt elke grens vervaagd en dan hou ik ook wel eens mijn poot stijf of sla met mijn vuist op tafel. Kinderen hebben hun eigen energie en die energie werkt weer op de jouwe.

van het web


Meditatie in onvoorwaardelijke liefde. 

Bij de meditatieopleiding heb ik een oefening geleerd die je heel goed kunt doen als je verstrikt raakt in die strijd van regels stellen en vrijheden geven. Want de vrijheid van de een is tenslotte de beperking van de ander. In dat spanningsveld kun je jezelf wel eens kwijt raken. Dat je niet meer weet wat jouw grens is. Dat je graag in de behoeftes van een ander wilt voorzien, maar dat je ook wel graag wilt dat er in jouw eigen behoeftes voorzien wordt. Dat de strijd over het borstelen van haar een gewoonte begint te worden, waarin beide partijen steeds op dezelfde manier reageren en het helemaal niet meer om het borstelen van het haar gaat. 

Het is een oefening die gaat over onvoorwaardelijke liefde. De kleur zachtroze staat daar symbool voor. Je kunt deze oefening doen met je kind(eren) in gedachten, maar ook met een volwassene in gedachten. 


Ga zitten of liggen zodat je je kunt ontspannen. 
Wacht even tot je ademhaling rustig wordt en je je hele lijf voelt. Vaak voel je na een paar minuten dat je lichaam een beetje ‘zakt’. 
Maak contact met je hartchakra. Die zit op je borstbeen. Je kunt ‘m even aanraken met je hand, als je dat prettig vindt, maar je kunt er ook gewoon met je aandacht naar toe gaan. 
Neem je kind in gedachten (of een volwassen)
Plaats het kind in de ruimte voor je. 
Visualiseer in de ruimte tussen jou en je kind een zachtroze kleur, een wolk van roze. 
Visualiseer dat je je kind optilt. 
Geef je kind boven je hoofd aan het universum en geef het het recht op zijn of haar leven. 
Voel hoe je kind wordt opgenomen door het universum. 
Kijk en ervaar wat er gebeurt. 

Deze oefening helpt je om door de emotionele verwikkelingen heen te leven waarin je terecht kunt komen met je kind. Je geeft je kind onvoorwaardelijke liefde om te zijn wie het is en tegelijk geef je jezelf ook onvoorwaardelijke liefde. Er komt ook ruimte voor jouw eigen leven. 


Fijne oefening gewenst!



PS: zaterdag 1 oktober mag ik naar de workshop 5 sleutels om je kind te zien en te horen. Deze workshop gaat over eigenheid en je kind zien voor wat het is, voorbij het baas zijn over je kind. Ik mag er ook een artikel over schrijven voor Nieuwetijdskind. Het is in Amsterdam. Misschien spreekt het je ook aan en wie weet zie ik je daar. 



5

Wat is luxe? Overpeinzingen van de laatste tijd over financiële behoeftes

Een tijdje terug was ik in gesprek met de buurvrouw. We hadden het over gezin en zorg, over hergebruik en tweedehands, omdat dat de onderwerpen zijn die ons bezighouden. Hoe het gesprek precies verliep weet ik niet meer, maar op een gegeven moment zei ze in reactie op iets wat ik had gezegd ‘dan maar wat minder luxe’. Niks kwaads bedoelt, maar ik merkte bij mezelf enorme weerstand, ondanks dat ik het in principe met haar eens was. Het is tenslotte keuzes maken als je consumindert. Ik hoorde mezelf in het verweer gaan en zeggen dat het allemaal zo luxe niet meer was bij ons.
Thuis dacht ik: heb je wel goed gekeken bij mij in huis? Heb je die weervlekken in de rolgordijnen gezien, de knopen aan de trekkoorden omdat ze allemaal geknapt zijn. Weet je dat ik nog maar 1 bh heb, en dat dat al twee jaar zo is? Weet je dat ons matras wel eens vervangen mag worden na tien jaar, dat onze messen vlekken beginnen te krijgen en ik me afvraag of dat nog wel gezond is, dat we nog maar 1 goed ontbijtbordje hebben en dat de rest niet eens meer kringloopwaardig is. Heb je gezien dat mijn boodschappenrugzak met veiligheidsspelden bij elkaar wordt gehouden, en mijn wasrekje met ducktape?

Mijn hoofd zegt heel snel: ja, maar je hèbt in ieder geval een bh en je hèbt in ieder geval iets voor de ramen. Je hèbt tenminste een bord om je eten op te leggen. Oké, het is niet wat ik wil, maar denk eens aan de mensen die helemaal niks hebben (het fenomeen: een ander heeft het altijd erger). Over dit gevoel heb ik al eens eerder geschreven (tools en toys).

Het leven is duur

Als er iets is dat ik door het consuminderen geleerd heb, dan is het dat het leven duur is. Hoeveel voordeeltjes je ook kunt behalen, hoe duur je het ook wilt maken, hoe zuinig je ook kunt leven, het leven blijft duur. Het verlengen van je paspoort, rijbewijs of ID kaart is duur, het onderhoud van je huis en tuin is duur, ook al shop je voor de voordeligste offerte en steek je er zelf doe-het-zelf –tijd in. Die bril en die beugel en die schoenen en die jassen voor je kinderen: duur. Medische zorg: duur. Onderwijs: duur. Duur voor iemand die in een tiny house woont zonder hypotheek, maar ook voor iemand die in de bijstand zit en voor iemand met  3 x modaal inkomen.

Dankbaar

Door consuminderen en minimaliseren ben ik dankbaarder geworden. Niet alleen dankbaarder voor wat ik zelf heb, maar ook voor de kennis die het me gegeven heeft. Dat er gezinnen zijn die geen enkele buffer hebben. Die niet kunnen switchen tussen budgetten. Die nooit iets extra’s in het vooruitzicht hebben. Dat het voor sommige gezinnen geen kwestie is van kiezen voor een tweedehands fiets i.p.v. nieuw, maar voor het kiezen van uberhaupt een fiets of meegaan op schoolreis of de aanschaf van een beugel. En die gezinnen zijn niet ver uit mijn periferie. Dat ik daar nu meer oog voor heb, daar ben ik dankbaar voor.

Zit luxe in spullen?

Zit het gevoel van luxe dan in de spullen zelf of niet, vroeg ik me af. Ik begon te vermoeden dat er meer is. Ik kon het verlangen naar een nieuw wasrek of nieuwe rolgordijnen of een nieuw matras namelijk in mijn lichaam voelen. In mijn onderbuik voelde ik dat het iets was als een behoefte, als een honger, naar iets wat mijn lichaam, ziel en geest nodig heeft. Het is een persoonlijke behoefte, niet een maatschappelijke behoefte of iets van prestige. En dat je daar gehoor aan mag geven.

Precies in die periode kreeg ik een boek in handen over chakra’s (alleen nog tweedehands te krijgen, prijzen bij Bol wisselen). En tot mijn verrassing werd in het boek genoemd dat het geslachtschakra (het bekken) financiële behoeftes herbergt. In het bekken bevinden zich de basisbehoeftes voor jouw leven.






‘Geld is een symbool van overvloed en welvaart in ons leven. Als we het geslachtschakra genezen, weten we dat we genoeg hebben en dat onze bekers half vol zijn, in plaats van half leeg.’


‘Het lichaam moet regelmatig worden aangevuld, net als onze bankrekening, zodat we weer wat kunnen opnemen van de goedheid die het bevat.’


‘Dit chakra belichaamt de totaliteit van onze lichamelijke gezondheid en ons emotionele welzijn. […] Als het goed werkt, zijn we zeker van een beschermende levenskracht zodat we creatief en spiritueel kunnen zijn.’

Mooi toch?!


Fijn weekend
warme groet
Anita


De link naar het Chakra boek is een affiliate link bij Bol. Stel dat je daar iets koopt (hoeft niet dit boek te zijn, kan elk willekeurig ander product zijn), dan krijg ik er een kleine commissie voor. Dan kan ik weer andere boeken kopen en daar over peinzen en over schrijven :-).

0

Salade met mango, geitenkaas, walnoten en nog veel meer lekkers




salade: sla, mango, geitenkaas, walnoten, spek


Nog maar zelden plaats ik een recept op dit blog. Niet bij gebrek aan lekkere gerechten, maar het is me teveel gedoe om er over te schrijven. Bord leuk opmaken, foto nemen, foto van de camera halen, recept uitschrijven, pdf van maken. Nah...laat maar denk ik dan meestal.

Maar deze keer toch een gerecht, want de uitzondering bevestigt tenslotte de regel. Dit is gewoon zo'n heerlijke salade en perfect voor warme dagen. Voedzaam, aantrekkelijk en je hoeft niet boven hete pannen te staan. Nou ja, een klein pannetje dan om spek uit te bakken...

Wat zit er in:
  • sla (maakt niet uit welke soort, ijsberg, kropsla, gemengde, wat je maar in huis hebt of lekker vindt)
  • mango
  • zachte geitenkaas
  • walnoten
  • uitgebakken ontbijtspek (of een ander soort spek of ham, dikke plakken, dunne plakken, maakt niet uit, smaakt allemaal lekker :-))
  • honing
  • peper




Op deze foto at ik het als dinner-for-one. Met een glaasje maanwater, vers ingestraald door de volle maan. Je proeft het verschil :-)
Ken je de moon challenge van Yvonne Vrijhof? Ik doe weer mee. Het is echt superleuk. Je leert er niet alleen over de cycli van de maan, maar alles wat er nog meer mee te maken kan hebben: lessen van de natuur, betekenis van kruiden, rituelen, seizoenen, windrichtingen. Allerlei onderwerpen die hier om mijn blog voorbij komen. 
Als je mee wilt doen, klik dan hier.

Het receptidee komt van Jolanda van Levenvanuitjehart. Je kent haar blog toch wel? Vol met levenservaring, wijsheden, mooie plaatjes en lol. 

Ik voegde aan het oorspronkelijke recept een lepel honing toe en walnoten. Als je vegetariër bent dan eet je vast liever de walnoten dan de spek, maar ik ben soms een vegetariër en soms een carnivoor en soms allebei tegelijk en dan eet ik het liefst zowel de spek als de walnoten :-).

Fijne dag!
Warme groet
Anita

2

De vruchten plukken

Na mijn vorige blogpost over oogst en nauwkeuriger leven ontstond er vrij snel een nieuw inzicht. Dat het niet alleen gaat om nog nauwkeuriger te zijn met waar ik mijn aandacht aan wil besteden, maar ook over de vruchten plukken van mijn werk. Het was of ik opeens een patroon zag in mijn hele leven!

Een patroon van hard werken, vaak harder dan menig ander, zelfontplooiing, braver zijn dan de rest, beter beslagen ten ijs komen, investeren, ontwikkelen en ....vervolgens de vruchten van al die inzet laten liggen. Ik laat ze liggen om te vergaan of voor een ander om ze op te rapen.

Zonde toch?

Zoals op het gebied van werk: totdat ik mijn huidige baan kreeg werkte ik altijd beneden mijn (opleidings) niveau. Ik had een gedegen opleiding, had er allerlei cursussen bij gedaan, maar ik richtte me altijd op banen die net iets onder mijn niveau zaten, waar geen toekomst in zat en wat onderbetaalde. Deels was dat omdat ik daarin niet goed begeleid werd, maar eigenlijk toch vooral omdat ik dacht dat een betere baan niet voor mij weggelegd was.  Nou kwam dat gevoel niet uit de lucht vallen, daar ging wel wat aan vooraf natuurlijk, dat ik zo dacht, maar dat is voor een andere keer. Maar zo ging het dus. Doordat het al zo'n oude gewoonte was, werd het een patroon.

Eigenlijk geldt dat voor veel meer dingen in mijn leven, realiseerde ik me. Niet alleen met werk. Ik zal niet al te specifiek worden, omdat het soms om personen gaat, maar ik zie opeens met terugwerkende kracht waar ik niet geprofiteerd heb van de vruchten van mijn werk of de vruchten van mijn kwaliteiten. Zo zie ik het nu: door wat te doen met je kwaliteiten gaat er iets groeien. Het is niet alleen dat proces dat telt, maar ook het resultaat. In tegenstelling tot het gezegde is de bestemming dus minstens zo belangrijk als de reis. 

Iets doen met je kwaliteiten is als het laten groeien van vruchten. Ze zijn er om geplukt te worden en van gegeten te worden. Best gek dat ik dat niet doe. Want als ik een boom zie met pruimen of appels en ik zie dat de bewoners er niets mee doen, dan vind ik dat vreselijk zonde.  Zo sneu ook voor die boom. Heeft ie zo z'n best gedaan en dan wordt er niets met de vruchten gedaan, behalve als eten dienen voor de slakken (wat op zich ook nuttig is) en compost zijn voor de grond.



Dus daar was mijn moestuin en had ik al die moeite genomen om biologische pootaardappelen te kopen, op een streekmarkt ambachtelijk gekweekte, lokaal gekoesterde, in hergebruikte bloempotten opgepotte aardperen te scoren en als het moment er is om er van te profiteren laat ik het aan mij voorbij gaan! De knollen blijven in de grond zitten.

Daar was dat boek dat ik zo graag wilde schrijven. Het is klaar: het heeft een begin en een eind en een plot en uitgewerkte karakters. En dat is meer dan wat de meeste aspirerende schrijvers is gelukt. Maar ik blijf maar dralen en zeg tegen mezelf dat alleen het schrijven ervan al voldoening genoeg gaf en ga verder met het opkweken van een volgend project. Noemen ze schrijfsels niet ook wel eens pennenvruchten? Waarom zou ik ze niet plukken?

Bij nader inzien is dit een inzicht een proces dat al gaande is. Dat gaat wel vaker zo bij mij, dat het inzicht pas achteraf komt als ik het heb opgeschreven. Want dat is precies wat ik op vakantie besloot: dat ik wat vaker en actiever direct of indirect mijn schrijfsels te gelde wil maken. Het is nog wat onwennig, maar ik merk nu al dat er daardoor nóg meer ontwikkeling in zit.
13

Over schrale oogst en nauwkeuriger leven




In de zomerperiodes heb ik de tijd om stil te staan en mijn leven weer eens onder de loep te nemen. Dat heb ik sterker dan rond de jaarwisseling.
De activiteiten rond school en werk vallen weg en dit keer liet ik het sociale leven ook meer varen. Ik dacht veel na over waar ik ècht, maar dan ook ècht ècht het liefst mijn aandacht aan wil geven. En dat terwijl ik dacht dat ik dat al deed. Dat ik al op de goede weg was. Maar ik had het gevoel dat ik toch niet genoeg aandacht had besteedt aan waar ik mee verder wil. Dat na heel veel inzet de oogst te mager was.

De echtgenoot en ik hadden lange gesprekken en dan kom je er achter dat je allebei – elk op onze eigen manier – het gevoel hebben dat we wat gemist hebben de laatste jaren. Dat we onze behoeftes hebben moeten parkeren omdat het gezin en werk zoveel aandacht vragen. Dat je binnen de beschikbare ruimte op zoek gaat naar tijd voor jezelf, wat weer ten koste gaat van de tijd van de ander of van tijd samen. Het gevoel bekroop me dat ik het nog niet helemaal goed aangepakt had, nog niet helemaal zuiver had waar ik mijn aandacht aan had besteed en of dat wel het gewenste had opgeleverd. Ondanks dat ik hierin al heel veel stappen had gezet. 



Toen we terug kwamen van vakantie en ik naar de tuin [klik op de link om te zien hoe het er eerst uitzag] keek die er zo rommelig bij lag, werd ik er treurig van. Een boodschap van de natuur. Ik zag het weggevroten en verrotte loof van de aardappelen, de platgevallen aardpeer, de miezerige zonnebloemen (ook onder aanval van slakken) omdat ik ze te laat had gezaaid en opgepot, keek naar het onkruid, de verwilderde borders, de ingedroogde vruchten van de Japanse wijnbes – die we dit jaar niet hebben kunnen plukken omdat we met vakantie waren. Het was een hele schrale oogst. Er was niets wat goed tot wasdom was gekomen. Toen vroeg ik me opeens af of ik me wel nauwkeurig genoeg bezig had gehouden met wat voor mij het belangrijkst is. Allemaal leuk hoor, al die activiteiten van mij, en ik vind ze stuk voor stuk prachtig om te doen, maar vind ik dat allemaal op dit moment in mijn leven het allerbelangrijkst?



Zodoende besloot ik om nog nauwkeuriger te kijken naar waar ik mijn aandacht aan geef. Dan pas gaat het groeien en komt het tot volle wasdom, niet bij versnipperde aandacht. Meer tijd voor mijzelf, vaker zonder de kinderen, meer tijd met de echtgenoot. De inzet voor school reduceren, net als de werkactiviteiten buiten mijn vaste uren. Meer naar buiten treden met mijn schrijfwerk, onderzoeken hoe ik meditatie, persoonlijke en spirituele groei kan delen.

Zo vind ik steeds meer in het minderen. 

Warme groet, 
Anita

23