Mediteren in de natuur en het medicijnwiel

We gingen dus een dagje mediteren in de natuur. En het was een hele leuke ervaring. Dat ik kon delen met man en kinderen waar ik mee bezig ben, vond ik het allerleukst er aan. Ik vond het bijzonder om het samen mee te maken, maar daardoor kwam ik minder toe aan zelf in stilte en afzondering te mediteren.


het licht was best fel, zelfs met mijn ogen dicht. 

Ondanks dat ik minder aan mezelf toe kwam, heeft het toch weer van alles teweeg gebracht.  Een paar dingen sprongen er voor mij uit:

  •  alle geluiden, geuren, kleuren was ik niet vergeten. Ze waren nog steeds in mij.
  •  de bomen communiceren met elkaar en met mij. Zij lachen als de kinderen lachen, zij lachen als ik lach. 
  • wat een mens uitademt, ademt een boom in. Wat een boom uitademt, ademt een mens in.
  • de energie tussen ons als gezin heeft een rare verdeling. De echtgenoot en ik samen werkt goed. Ik en de kinderen werkt goed, de echtgenoot en de kinderen werkt goed. Maar wij met z’n vieren werkt minder goed. Cirkels met een afzonderlijke energie, maar die elkaar onderling niet te lijken raken. 
  • de spirituele betekenis van de windrichtingen.
vossenburcht


De spirituele betekenis van de windrichtingen

Thuis wilde ik meteen meer weten over de windrichtingen en hun diepere betekenis. Ik had wel eens gehoord van een medicijnwiel, zoals oude volken in het dagelijks leven gebruiken, maar de betekenis of de werking ervan kende ik niet.

Dit is wat ik vond na een eerste zoektocht op het web:

Voor de Indiaan is het medicijnwiel een kompas dat op symbolische wijze helpt het levenspad hier op aarde te bewandelen. De westerse opvatting dat elk begin een einde heeft bestaat voor de Indiaan niet, voor hem is het leven en alles daar om heen een proces van continue evolutie, die gepaard gaat met veranderingen. (www.triskal.nl)

Het oosten

De geboorte, in het oosten, gesymboliseerd door de kleur rood, de kleur van opkomende zon.

Verwondering en vernieuwing.
Symboliseert: ochtend, lente, geboorte, kind
Waarden: ontwaken, verwondering, met nieuwe ogen naar de wereld kijken.

Element is Lucht

Het zuiden

Het kind groeit op naar de pubertijd en komt in het zuiden waar de kleur geel is, de kleur van de zon op zijn hoogste stand.

Concrete kwaliteiten neerzetten in de wereld.
Symboliseert: middag, zomer, volwassenheid, ouderschap
Waarden: bloei, passie, vechtlust, onzekerheid, ambitie, geld, aangaan van relaties.

Element is Vuur

Het westen

Naar het westen, waar volwassenheid wordt bereikt, de kleur is zwart, de kleur van de nacht waar de zon geen licht geeft.

Loslaten en je innerlijke kracht vinden
Symboliseert: avond, schemering, grootouders
Waarden: introspectie, loslaten, je ware identiteit en individualiteit ontdekken, innerlijke kracht.

Element is Water

Het Noorden

Daarna naar het noorden waar men de ouderdom tegemoet gaat. De kleur is wit, van het licht.

Stilte, licht, de ziel.
Symboliseert: nacht, winter, dood, voorouders.
Waarden: innerlijke stilte, ziel, licht, wijsheid, losmaken van fysieke leven, diepste vorm van meditatie

Element is Aarde

Sinds ik meer volgens de seizoenen leef, merk ik heel duidelijk dat alles in cycli gaat. Je hele leven gaat in cycli. Nu, achteraf bezien, kan ik beter plaatsen waarom ik mijn leven een paar jaar geleden anders ben gaan inrichten. De tijdsgeest was (en is nog steeds) heel erg op consumentisme gericht. Naar  ‘meer’ en ‘hoger’, ‘luxer’, ‘hebben’. Maar op een of andere manier leek er aan dat pad nooit een eind te komen. Want er is altijd ‘meer’.  Het gaf mij uiteindelijk een heel onvoldaan gevoel. Alsof je nooit je doel bereikt. Dat vond ik op den duur zinloos en leeg. Het leven werd een lange lijn, en het moest ook altijd zomer zijn. Alsof je niet echt leefde in de winter. Diep van binnen voelde ik dat het anders werkte. Bij het mediteren heb ik geleerd en ervaren dat je grotere rijkdom kun krijgen door invulling te geven aan dat wat er binnen in je leeft, in plaats van uit te reiken naar iets wat ergens voor je op je weg zou moeten liggen. Alles hoort daarbij, ook stilstaan in de winter. Leven in cycli geeft zóveel meer voldoening als leven in een rechte lijn.

Warme groet,
Anita




Bronnen:
Maak je eigen levenscirkel. Mooi artikel uit Yoga magazine. Pdf bestand.
Triskal.nl
Mirrar.me
En nog een interessant stuk over de levenscyclus van zeven jaar. 

Sinds kort is er een boek uit over het hoe bomen communiceren. Het heet Het verborgen leven van bomen.  Ik heb een exemplaar gereserveerd bij mijn bibliotheek.

3

De snoepvierdaagse

De wandelvierdaagse zit er weer op. Of, zoals ik het noem, de Snoepvierdaagse. Vorig jaar viel mij al op dat het een gewoonte begint te worden om snoepend de wandelvierdaagse te lopen, dus dit keer was ik voorbereid. Van te voren heb ik tegen mijn kinderen gezegd dat ze alleen de laatste dag snoep mochten hebben en dat ze ook niks van andere kinderen mogen aannemen. Of dan in ieder geval het gekregen snoep te bewaren tot de laatste dag.


Dat verliep heel goed. Ze hebben zich er goed aan gehouden. Ik weet wel dat mensen het oke vinden, vanwege het gezellige karakter, zoals bij een schoolreis. Maar het is een trend die niet alleen ongezond is, maar ik vind het gewoon allemaal niet nodig, dat gesnoep bij de wandelvierdaagse. Het gaat toch juist om het sportieve element van de vierdaagse? Het is ook niet zo alsof kinderen op andere dagen geen snoep krijgen. Dus een uitzondering is het niet. Het is ook niet zo alsof kinderen hongerig aan de tocht beginnen, ze hebben allemaal net hun avondeten op. Het is ook niet zo dat het een barre tocht is, waarbij je absoluut niet zonder proviand kunt; we wandelen 5 km. door bewoond gebied.


lekker samen met mama :-)


de jumbo sponsorde met een tas, water en een appel.
voor zover ik begreep is de rest van school.
wat mij betreft kan dit wel overgeslagen worden, iedereen heeft zelf wel. 

deze paarden rennen altijd mee

Aan het eind kregen ze van mij hun beloofde snoep. De volgende keer wil ik kijken of ik iets anders dan snoep kan bedenken om te geven.

Snoepen en kinderen is een terugkerend onderwerp voor mij. Zelf let ik er heel erg op, maar dan nog vind ik dat mijn kinderen veel snoep krijgen. Deze week waren er op tv meerdere programma's op tv over voeding. Over de hoeveelheid suiker dat in ons eten is verwerkt. Momenteel zijn er veel tegenstrijdige berichten over suiker. Ik denk dat het nog steeds niet helemaal erkend wordt hoeveel suiker de voedselindustrie in ons eten verwerkt. Zelf heb ik al wel een grote slag geslagen, maar nog steeds leer ik bij en ontdek ik ook dat er nog veel verbeterd kan worden.
Iets voor een andere keer om uitgebreider over te schrijven.

De wandelvierdaagse zelf is al heel inspannend voor de kinderen, maar voor de ouders is het een heuse marathon. Plannen, vroeg eten, laat naar bed.
Dit blogje schrijf ik, maar tijd is er eigenlijk niet. Ik wilde het graag nog schrijven, anders is het ook mosterd na de maaltijd.

Ik heb massa's leuke blogonderwerpen en héél veel foto's die ik nog graag met jullie wil delen.
Dus graag tot ziens en voor nu een fijn weekend!

Warme groet
Anita



17

Een nieuw evenwicht

Als ik terugkijk op de afgelopen jaren en probeer te onderscheiden hoe ik invulling gaf aan mijn leven eerst en hoe ik het nu doe, dan vind ik het soms best lastig om precies te duiden wat er verschilt. Natuurlijk is de komst van onze kinderen en het feit dat de echtgenoot en ik allebei minder zijn gaan werken een groot verschil, maar dat zijn omstandigheden die de aanleiding gaven tot verandering. Al het andere wat sindsdien ook veranderd is, is minstens zo veelomvattend.
Ik ga bewuster om met geld, met eten en tijd en met mijn aandacht, ik verzin niet meer om stad en land af te rijden voor die lamp op MP die ik absoluut moest hebben. Door het abonnement op de bibliotheek koop ik nog maar weinig boeken; alleen nog de boeken die ik koester. Niet de tussendoorboeken. Reizen vind ik nog steeds leuk, maar gedoseerd alstublieft en ik moet er vooral niet teveel werk van hebben. De mediamarkt is niet meer een zaterdags uitje. Maar liever ga ik samen iets doen of naar familie of vrienden.

Al met al een groot verschil tussen voor en na. Toch voelt het niet als een groot verschil. Misschien omdat het zo geleidelijk is gegaan. Eerder denk ik dat het komt omdat het meer in samenspraak is met hoe ik mijn leven wil leiden. Ik vond dat andere, vroegere leven uiteindelijk nogal oppervlakkig en droog.
middagje met vriendinnetje naar Lauwersoog

Want wil ik herinnerd worden om mijn enthousiaste reisverslagen? Of om mijn interieurkeuzes? Of om mijn baan met status? Om wat ik verdien? Ik denk dat er dan aan het eind van mijn leven vast lovende woorden over mij gesproken zullen worden, maar dat men snel tot de orde van de dag over zou gaan.
Veel liever word ik herinnerd om mijn toewijding, dat ik liefdevol was en dat ik mijn partner tot steun was wanneer hij het nodig had, dat mijn kinderen zich gesteund voelden zodat ze zich tot 'rijke' mensen konden ontwikkelen. Dat alles voelt voor mij veel zinvoller. Daar heb ik steeds meer aandacht aan kunnen geven en hoewel ik het gevoel heb dat ik daarin nog niet klaar ben, ben ik er al heel blij mee wat ik heb bereikt.

He-le-maal geweldig, zo'n stoel!

Zou 'm echter nooit kopen! Van dit soort bedragen krijg ik inmiddels hartkloppingen.
Heel veel mensen hebben daar geen last van, want twee weken later waren we weer in de winkel en toen stond er nog maar 1 stoel....


Ik heb vele veranderingen in de levensstijl van ons gezin doorgevoerd. Niet altijd met medewerking van de echtgenoot. Terwijl ik ploeterde in de keuken om zelf wasmiddel te maken en een verlept bosje paksoi weer tot leven wekte om er weer een goedkoop maaltje van te maken, liet hij de wasmachine draaien met alleen zijn hardloopkleren en kocht - weliswaar lekkere - maar dure gegrilde kippenbouten voor de woensdag - de dag waarop hij kookt.
Dan vroeg ik me wel eens af of het onder de streep wel allemaal wat opleverde.

Zelfgemaakte mon chou taart. Inmiddels een klassiek recept hier in huis. 


Maar uiteindelijk levert het wel wat op. Niet alleen voor mij, maar ook voor de echtgenoot en ook voor de kinderen. Voor ons als gezin. De kinderen leren dat ze zich kunnen vermaken op een simpele kinderboerderij of in een vakantiehuisje waar geen tv is en niet in een pretpark. Ze leren dat ze niet aan elke gril gehoor hoeven te geven. Ik leer dat er heel veel voldoening uit het werk in en rondom huis te halen valt. De echtgenoot leert dat je niet alvast toekomstig geld moet uitgeven.
Deze nieuwe manier van leven werpt zijn vruchten af. We krijgen financieel steeds meer armslag. Ik heb er wel naar verlangd om te stoppen met werken, het waren zulke drukke en zware jaren met een jonge tweeling en een man die een veeleisende baan heeft, om over mijn eigen baan nog maar te zwijgen. Als ik daar over begon kreeg de echtgenoot het altijd Spaans benauwd. Maar nu begint hij zelf ook de voordelen te zien van het hebben van lagere maandlasten. Nu ziet hij opeens ook vrijheden in baankeuze voor zichzelf.

Een nieuw evenwicht


De laatste tijd merk ik dat er een nieuw evenwicht aan het ontstaan is.
Het hele zuinige lijkt zijn grens te bereiken. De echtgenoot vond het niet altijd leuk als ik zei dat er ergens geen geld voor was. En ik vond het niet leuk om steeds de boodschapper van dat bericht te zijn, want ik had ook mijn verlangens die ik moest parkeren. Nu ben ik voorzichtig de grenzen aan het verkennen om weer wat meer geld uit te geven. Kijken wat mij wel voldoening geeft en wat niet. Een beetje zoals je probeert te achterhalen waarvoor je allergisch bent. Eerst alles schrappen en dan per product proberen waar je allergisch op reageert. Ik kan al wel zeggen dat horeca nog een overgevoeligheid is.

Dagje met een bevriend gezin naar Wildlands - met korting via ANWB


Na afloop naar de Mac, omdat dat goedkoop is.
Het is ongeveer 6 jaar geleden dat ik voor het laatst in een Mac was.
Het gaat nu ook minstens zo lang duren voordat dat weer gebeurt, maar uiteraard vonden de kinderen het prachtig.  


De interesses van de meiden veranderen ook. Mijn budgetvriendelijke, duurzame en verantwoorde voorkeuren vinden niet meer altijd gretig aftrek. Ze beginnen al wat te oud te worden voor de (gratis) kinderboerderij of andere fantastische leuke leerzame uitjes zoals De Buitenplaats. (link).
Gemma en Ellie ontwikkelen hele andere interesses. Die willen naar Plopsaland, naar De Zandstuve en naar 'restorants' om daar fristi, dubbelfris of ijstea met prik te drinken. Als ik zeg dat ik iets niet gezond vind omdat er E-nummers in zitten dan is de reactie 'ja maar E-nummers zijn nou net het lekkerste.' 
Als er nieuwe schoenen laarzen of broeken nodig zijn en ik laat het woord kringloop vallen, dan krijg ik verschrikte blikken en de vraag of ze toch vooral iets nieuws mogen hebben.

Ik merkte dat het zijn weerslag kreeg op de kinderen als ik steeds moest zeggen dat er ergens geen geld voor was. Zo was Gemma toe aan een nieuwe bril (ze heeft een cilinder en een plus sterkte, dus om daar een charmante bril van te maken kost een vermogen)  en dan zei ze dat ze geen nieuwe brillenkoker nodig had, want die oude kon nog wel. Wij prezen haar om haar duurzaamheid, maar ik denk dat ze dacht daarmee geld voor ons te besparen. De dame in de winkel had het ook niet makkelijker gemaakt door te zeggen dat ze een 'dure dame' was. Dat haar bril betaald werd uit het spaarpotje zorgkosten, dat begrijpt Gemma nog niet.
Mijn kinderen bewust maken van de waarde van geld vind ik weliswaar belangrijk, maar dit is ook niet de manier waar ik me goed bij voel.

Zo gaan mijn gedachten de laatste tijd wat meer richting geld uitgeven, in plaats van geld vasthouden en besparen. Het is nog steeds een wankel evenwicht, er is weliswaar meer ruimte, maar geld is nog altijd sneller uitgegeven dan bespaard.

Een ding weet ik zeker: terug naar de oude levensstijl dat lukt niet meer, zelfs al zou ik het willen!







12

Een nieuwe gymtas

De gymtassen van de meiden waren gescheurd (dat waren van die nylon reclame tassen met trekkoorden) en ik nam me voor om in de mei vakantie nieuwe te naaien. Het duurde tot de laatste dag van de vakantie voordat ik dat daadwerkelijk deed.
Ik zette de naaimachine buiten en zo kon ik in gezelschap er aan werken, i.p.v. 's avonds naar mijn atelier op zolder te verdwijnen.

Het stofje is een tafelkleed van de Zeeman. Die kocht ik een tijd terug voor € 4. Ik viel voor het patroontje.
Bij de fournituren winkel kocht ik veters/koord in een felle kleur. Later bedacht ik dat ik helemaal geen koord had hoeven kopen, maar het koord had kunnen gebruiken uit de oude tas. Maar deze fel roze staat wel veel leuker.

Ik maakte twee dezelfde, maar toen kwamen er moppers omdat ze dan hun tas niet zouden herkennen. Ik had ook nog ander kleur koord, maar die was niet zo mooi als deze roze. Gelukkig had ik nog naailabels, dus fröbelde ik die er ook nog op.

Wel kreeg ik de  - terechte en ietwat verontwaardigde - vraag van Ellie: 'Waarom zien gymtassen er allemaal zo uit, met van die koordjes?'

Ja, waarom eigenlijk? Weinig creatief, nietwaar? Iemand een ander soort gymtas?






Fijn Pinksterweekend!
Warme groet,
Anita



8

Kleding tweedehands of in de sale?

Het mooie weer van de afgelopen dagen overviel me een beetje. Wat garderobe betreft was ik er met name voor de kinderen niet goed op voorbereid.

Mijn kinderen zijn net katten; elke dag hetzelfde aan.
Gemma heeft op haar verjaardag in oktober vorig jaar een zachte witte trui gekregen met een leuke broek. Dat setje heeft ze sindsdien vrijwel elke dag aangehad. De broek ging als eerste stuk. Volgens mij heb ik de broek een keer gelapt, daarna was ze er ook al uitgegroeid. Wat een strijd die kleding soms opleverde! Ik kreeg amper de tijd om het te wassen. Ze trok het zo weer uit de wasmand, of als ik het nog wel 's avonds had kunnen wassen en het was de volgende ochtend nog niet droog, dan trok ze het nog liever nat aan, dan dat ze iets anders aan moest.

Ik kocht altijd het meeste van hun kleding tweedehands. Die kleding nam ik over van een andere tweelingmoeder. Dan kwam er weer een grote doos met kleding, ondergoed, slaapzakken, sokken, maillots, schoenen. Superhandig was dat. Maar de laatste tijd koop ik vaker nieuwe kleding. De meiden vinden het niet altijd leuk meer om tweedehands te dragen en ze kiezen uit zo'n hele doos maar een paar stukken en de rest blijft ongedragen. Broeken zitten ook vrijwel nooit in een pakket, want die zijn vaak versleten. Mijn meiden houden in ieder geval geen enkele broek heel.

De weersomslag was voor Gemma en Ellie reden om hun oude 'huid' af te werpen, maar toen bleek dat er niet veel nieuws meer in de kast lag om aan te trekken. Ik ontdekte dat ik best veel nodig zou hebben voor de komende zomer. T-shirts, eventueel een jurkje, nieuw ondergoed, zomerse broeken, sandalen. Ik zag in gedachten de bedragen flink oplopen. Dus besloot ik om op mp te kijken of daar nog een geschikt pakket kleding werd aangeboden.
Criteria voor mij zijn of het in het seizoen past, of er genoeg kledingstukken bij zitten waarvan ik verwacht dat mijn kinderen ze aantrekken en of de prijs een beetje gunstig is. Voor sommige kledingstukken wordt 4 tot 6 euro gevraagd, dat vind ik zelf echt veel te veel geld. Voor dat geld kan ik bij de Hema, Wibra, Zeeman enz iets nieuws kopen, of bij luxere winkels iets in de sale. Zelf vraag ik meestal 50 ct of een euro per kledingstuk.
Maar goed, ik vond een geschikt pakket (€24 euro incl. verzendkosten voor 20 kledingstukken) en terwijl dat pakket onderweg was nam ik de meiden mee naar een winkelcentrum voor sandalen.

Ik heb een hele sterke voorkeur voor degelijke schoenen, een goed voetbed vind ik heel belangrijk. Maar ja, kosten nopen tot andere keuzes. De dagelijkse schoenen van de meiden zijn kwaliteitsschoenen, hun voeten worden dan ook goed gemeten. Maar met sandalen durf ik het zelf passen wel aan, ik kan immers de tenen zien, dus kan ik inschatten of de schoenen goed passen.


De sandalen van de scapino. 
Zelf wil ik niet meer van die sandalen met een dingetje tussen mijn tenen, maar de meiden vinden het geweldig. 


We gingen naar de scapino en vonden daar een vrijwel leeggekocht schap. Bijna geen sandaal meer te bekennen! Sterker nog, er waren helemáál geen sandalen meer in hun maat. Alleen nog van die kurk teenslippers. En je raadt het al: die vonden de meiden geweldig! 'Oh, die zitten zó lekker en íedereen in de klas heeft ze'. Dat laatste was waar, dat had ik al gezien. Dat eerste geloofde ik niet zo.
Nou, vooruit met de geit. Het ene paar was 50% afgeprijsd. Twee paar voor 20 euro. Goed te doen.
En om mijn principes nog even verder overboord te gooien, gingen we ook naar de H&M, want in het kledingpakket dat onderweg was zaten wel veel korte mouwen t-shirts, maar geen zomerbroeken of jurken. Ik dacht dat ze wel een flodderige zomerbroek wilden hebben, maar zij vielen voor een simpel zomerjurkje. Ik vond de jurkjes al wat meisjesachtig, de stof nogal dun, en verder nogal vormeloos, maar zij waren helemaal enthousiast. Drie voor de prijs van 2. Ook nog uit de bio-reeks. Het derde jurkje gaan ze samen delen. Zeggen ze. Zal mij benieuwen. Kosten: €14. Wat prijs betreft geen slechte aankopen, maar ik schud wel mijn hoofd over de kwaliteit hoor.


Het voordeel als je meestal tweedehands koopt, dat passen in een 
winkel een leuk avontuur wordt! Leuk hoor, die zomerhoedjes (die we niet kochten). 
Rechts een van de zomerjurkjes die mee naar huis gegaan zijn. 


Blijft wel mijn dilemma over de omstandigheden waarin die goedkope kledingstukken tot stand zijn gekomen. Al die chemicaliën die bij de productie worden gebruikt. Ik heb er wel wat over gelezen. Zo probeer ik nu bijvoorbeeld shirts te vermijden met een plastic print. Als de print stinkt, dan is dat al een goeie waarschuwing. Bovendien is Ellie heel gevoelig voor de restchemicaliën die in kleding zitten. Zij krijgt er uitslag van.
Het voordeel van tweedehands is dat die al vaak gewassen zijn en de chemicaliën er al uit zijn. Wat blijft is het feit dat er bij de productie chemicaliën zijn gebruikt en dat daar mensen mee gewerkt hebben. Dat vind ik niet echt een fijne gedachte.
Op dit terrein van bewuster leven ben ik nog wat onbekend. Het is wel iets waarin ik verandering wil brengen, maar ik merk dat de kosten me vaak tegenhouden om ecologische kleding te kopen. Hier en daar heb ik wel een duurzaam kledingstuk, maar niet als regel. Dan kies ik toch vaker voor

Tot slot nog even mijn eigen garderobe. Tweedehands kleding voor mijzelf is tot nu toe geen succes. Ik heb twee keer via mp een jas gekocht, maar beide keren bleek het mij niet te staan of niet te passen. Ik blijf een beetje bij twee favorieten: de Expresso en Imperium, een boetiek in Groningen. Daar koop ik als er sale is. En dan bedoel ik echte goeie sale, met kortingen vanaf 50%.

Zelf moest ik ook nieuwe sandalen. Vorig jaar waren mijn sandalen al aan vervanging toe, maar dat schoof ik toen vooruit. Een tijdje terug heb ik de schoenen uitgezocht en toen mijn sandalen weggedaan. Dus nu was ik gedwongen om nieuwe te kopen. Ik heb nu het derde paar van hetzelfde soort sandalen. Ze zijn van het merk Ganter, voor wie daar nieuwsgierig naar is. Het zijn eenvoudige sandalen, maar daardoor heel veelzijdig en ik kan er hele dagen op lopen. Voor mij ideaal. Vandaag heb ik een nieuw paar gekocht. Vrolijke witte zijn het deze keer geworden.

Biologisch eten, afval verminderen, consuminderen, dat zijn allemaal bewustere keuzes die makkelijker realiseerbaar zijn, merk ik. Kleding en schoenen is toch nog een heel andere kwestie. Gelukkig komen er wel steeds meer mogelijkheden om hier duurzamer mee om te gaan.



Goh, zo heb ik mijn voeten nog nooit bekeken. 
Wat ziet m'n rechter dikke teen er raar uit. 




14

Het huishouden als manier om je leven vorm te geven

Het gaat goed met de voorjaarsschoonmaak! Weliswaar stapsgewijs, maar toch gaat het goed.
Kamers worden gesopt. Op, onder en achter kasten en bedden wordt gepoetst, plinten afgenomen, lampenkappen schoongemaakt, ventilatieroosters gereinigd, radiatoren schoon, klokken lopen weer op tijd, kussenhoezen zijn gewassen. Er liggen nieuwe deurmatten binnen en buiten. En zie hoeveel synoniemen ik bedacht heb voor het woord 'schoonmaken'.
Ik heb de slaapkamers gedaan (3), de badkamer (die viezer was dan de slaapkamers), de tv kamer, de garage en nu ben ik bezig met de woonkamer. Het huis wordt beetje bij beetje weer van mij, van ons. Sterker nog, het wordt meer dan ooit van ons. Doordat ik in elke hoek geweest ben, hoort dat ook weer bij het huis. Alsof ik de leefruimte me weer toe-eigen.

Een paar foto's, geheel willekeurig. Ik heb blijkbaar niet van alles een foto gemaakt.


Slaapkamer - voor
Geen na-foto gemaakt blijkbaar. 


Garage - voor


Garage - na


Ik krijg hele mooie inzichten over het huishouden. Ik voel me een kunstenaar, die iets creëert. Zoals een beeldhouwer een beeld vorm geeft, zoals schilder een tafereel verbeeldt, zo geef ik vorm aan mijn leven door het huishouden te doen.

Een paar jaar geleden kreeg ik het maar niet voor elkaar. Dan was het huis een ding, een voorwerp. Nu wordt het een thuis. Een afspiegeling van wie ik ben, wie wij zijn als gezin.

Ik las Huis en Ziel van Nina Elshof uit. Zij verwoord heel mooi de gedachten die ik heb over het huishouden. In mijn vormende jaren werd het huishouden een beetje afgedaan als iets wat iedereen wel kon, als iets waar je als moderne vrouw met een opleiding je hersencapaciteit niet aan ging verdoen. Daardoor werd huishouden en een baan buitenshuis als twee losstaande werelden. De laatste jaren zie ik dat heel anders. Ik zie het huishouden nu als uitgangspunt, van waaruit ik mijn leven vormgeef. Voorheen was het huis een ding, een voorwerp. Nu wordt het een thuis. Met je huis geef je uitdrukking aan jezelf. Het is een afspiegeling van jouw leven, jouw bezigheden, dat waar jij belang aan hecht. Rommel in huis is een afspiegeling van rommel in je eigen leven. Door rommel op te ruimen en schoon te maken, ruim je op wat niet meer van belang is voor jou en maak je ruimte voor wat nieuws. Ik heb vele blogposts van het kastjeproject die daar getuige van zijn.

Nina Elshof verwoordt dat heel mooi in haar boek. Haar schrijfstijl heeft wel iets weg van mijn schrijfstijl. Bespiegelend, veel woorden (:-)), maar wel rake woorden. Als je mijn stukjes waardeert, dan zul je haar boek zeker ook waarderen.



Ook heb ik de laatste tijd heel interessante gesprekken over zingeving. Over het heilige moeten van het hebben van een carrière. Het moderne idee is vrij hardnekkig dat je alleen een groots en meeslepend leven kunt hebben als je een flitsende carrière hebt. Alsof je leven alleen zin heeft als je groots en meeslepend leeft. Dat idee laat ik steeds meer achter me. Vorige week namen we afscheid van een oom. Op de crematie werd genoemd hoe hij zich altijd had ingezet voor zijn gezin, de voetbalvereniging en later de kleinkinderen. Hij hield niet van op vakantie gaan, maar verzorgde liever de tuin en kluste aan zijn huis. Niks groots en meeslepend. Maar wel precies wat hij het liefste deed, wat hij het belangrijkste vond en dat is precies hoe wij hem zullen herinneren. Niet om die flitsende carrière. En uiteindelijk gaat elke workaholic nadenken over hoe zinvol dat uren draaien op dat ideale kantoor nu werkelijk is.

Dat alles bracht mijn gedachten richting de vraag of het mogelijk is om een zelfredzaam, creatief leven te hebben. Zou je in je onderhoud kunnen voorzien met een creatief leven? Momenteel lees ik Big Magic van Elizabeth Gilbert. Dat boek gaat precies over dit onderwerp. Haar schrijfstijl is nogal theatraal, niet echt mijn stijl, eerlijk gezegd helemaal niet mijn stijl, maar ze is wel gepassioneerd. Dat moet je haar nageven. Wat dat betreft leeft zij precies het creatieve leven waar ze over schrijft. Ze vertelt o.a. over haar ouders. Haar vader die een baan had in de wetenschap, maar bedacht dat hij graag schapen wilde houden en verhuisden ze naar een boerderij waar plek was voor schapen. En hij had meer van die wilde plannen. Dat deed hij met behoud van zijn baan. Haar moeder verbouwde, weckte en kookte haar eigen groente. Maakte zelf kleren voor de kinderen en was actief in het verenigingswerk. Dat deed ze naast haar baan in de verpleging. Of dat precies creatief leven is? Dat weet ik niet. Maar het is hoe je je leven vormgeeft. Met bezigheden die in je interessegebied vallen. Die bijdragen aan je eigen ontwikkeling en aan dat van je gezin en anderen om je heen. Volgens mij moet je baan in dienst staan van je leven, dat je in je onderhoud kunt voorzien op een manier die past bij hoe je je leven wilt vormgeven. Niet andersom. Dus niet een baan die je hele leven in beslag neemt.

Tot zover mijn hersenspinsels.

Ik had ook nog een mazzeltje. Na mijn HaRa party wenste ik toch wel heel graag een mooie dweilset voor mezelf. Maar dat ging niet door vanwege de prijs (denk aan meer dan 100 euro). Totdat ik bedacht dat zoiets misschien wel tweedehands werd aangeboden op MP. En jawel, op niet al te grote afstand werd een emmer aangeboden. Die mocht ik overnemen voor €25 euro. Minder dan de helft van de nieuwewaarde. Toen ik 'm ophaalde was mijn eerste - nogal eerlijke voor mijn doen - reactie 'zo, die is goed gebruikt!' Waarop de vrouw verontwaardigd zei dat hij echt amper gebruikt was, maar altijd in de bijkeuken had gestaan. Ja, zeker met een schuurmachine er bovenop... Ach, afgezien van de krassen aan de bovenkant werkt hij prima (er zit een dweilpers op) en is hij inderdaad verder bijna als nieuw.
Verder bleek mijn moeder nog een dweilstok met dweilen te hebben. De stok is wel van het eerste model en zwaarder dan het nieuwe model, maar deze mocht ik zo hebben, dus mij hoor je niet klagen. Ik ga nu met beduidend minder tegenzin dweilen!





12

De hand op de knip; hoe ging dat eigenlijk?

In april vorig jaar hield ik de hele maand de hand op de knip. Elke uitgave werd kritisch gewogen en het liefst voorkomen. Inmiddels is er een heel jaar voorbij, zelfs de maand april is al weer voorbij. Destijds wilde ik verslag doen van mijn ervaringen, maar op een of andere manier kwam het er niet van.

Dit jaar wilde ik weer in april de hand op de knip houden. Ik had het zelfs al weer aan mijn lieftallige huisgenoten aangekondigd. Ik kreeg wederom steun - of er werd gezwegen, en wie zwijgt stemt toe tenslotte - maar deze keer liep het niks uit. Sterker nog, het werd eerder het tegenovergestelde van de hand op de knip. Er werd uiteindelijk kwistig aan cadeaus en uitstapjes en whatnot geld uitgegeven. Al na een paar dagen zei ik dat het niks werd met de hand op de knip, waarop Gemma heel wijs zei: 'Mama, misschien moet je een jaar overslaan'.

Juist deze tegenstelling in mijn ervaring met de hand op de knip, maakt het nog leerzamer. Bovendien heb ik een jaar na kunnen denken om de grootste ergernissen en teleurstellingen te kunnen laten zakken en zo de leermomenten er uit te kunnen destilleren.

Ik had een lijst bijgehouden van aankopen, maar die kan ik helaas even niet vinden, maar gelukkig weet ik nog wel wat uit mijn hoofd. Dit is wat mij vorig jaar is opgevallen:

Kleine bedreigingen van de portemonnee
Al vrij snel kwam ik er achter dat je met goed fatsoen niet onder sommige uitgaven uit kunt. Zoals het buurkind dat een koek komt verkopen voor haar vereniging. Of de collectant. Of de lief en leed pot op het werk. Helaas niet te vermijden. Weliswaar kleine bedragen, maar kan al met al flink oplopen.

Impulsen
Mijn ontdekking is dat de meeste aankopen gedaan worden op een impuls. Hé, de waterkoker lekt een beetje. Nieuwe? De gymschoenen van de kinderen beginnen te klein te worden. Nieuwe? De inkt van de printer is bijna op. Nieuwe? Dit soort aankopen zijn allemaal gerechtvaardigd, maar wat ik ontdekt heb door niet meteen tot actie over te gaan is dat een alternatieve oplossing zich soms aandient. Doordat een kennis bijvoorbeeld gymschoenen over heeft. Of omdat het helemaal niet meer nodig blijkt. Of omdat er nog een oude waterkoker in de kast staat, die je best nog een poosje kunt gebruiken. Of omdat je opeens in huis het lampje vindt dat precies past in de lamp die stuk was gegaan. Of omdat blijkt dat die inktcartridge nog best veel printjes kan maken op een bijna lege tank.

Vooruitplannen
In het verlengde van het bedwingen van de impulsen ontdekte ik dat er héél veel tijd gaat zitten in het uitkienen van je aankopen. Het betekent letten op aanbiedingen, meerdere winkels (offline en online) in de gaten houden. Proberen of je het tweedehands kunt kopen, dus meerdere kringloopwinkels en mp in de gaten houden. Uitkienen wat je gaat eten, wat is er in de aanbieding, wat heb je daar nog meer bij nodig. Wie is er wanneer jarig, welk cadeau geef je? Ga je het zelf maken, heb je tijd om een acceptabel tweedehands versie te vinden?
Je wordt er creatief in en met voortuitplannen valt er veel voordeel te behalen, maar daarvan kon ik me wel voorstellen dat er mensen zijn die dat absoluut niet zouden willen. Niet iedereen wil aldoor bezig zijn met het scoren van een winterjas voor de kinderen terwijl het nog voorjaar is. Of wil uitrekenen welke maat snowboot of regenlaars hun kind heeft over een half jaar, omdat nu de boots voor een habbekrats te koop zijn. Ik denk dat er generaties zijn die blij waren dat de welvaart wat toenam zodat ze hier niet constant mee bezig hoefden te zijn.



Zelf maken
Er gaat dus wel eens wat stuk. En er zijn ook jarigen wanneer jij je hand op de knip wilt houden. En de kinderen verzinnen ook wel eens wat. Dat vraagt om creativiteit en nodigt uit om oplossingen te zoeken met wat je in huis hebt. Ik maakte voor mijn jarige schoonmoeder een insectenhotel en deed er een fles vlierbloesemsiroop bij.  Verder kreeg Gemma een obsessie voor panda's - die overigens nog niet is overgegaan - en wilde dolgraag een pandapak. Tja, dat wilde ik ook wel voor haar. Dat soort enthousiasme wil ik liever niet inperken. Ik was zelfs zo ver dat ik er maar een voor haar wilde kopen, toen ze zelf bedacht dat we van oude kleding een panda pak konden maken. Ik maakte van restjes vilt en een restje elastiek een panda masker. Ik had nog zwarte kniekousen en we maakten onder de voeten witte voetkussentjes. Een zwarte longsleeve en een wit t-shirt completeerden het geheel. Ellie verkleedde zich als een leeuw (geloof ik). Zij heeft op de foto het panda masker op. Gemma heeft de kousen met de voetkussentjes aan.
Van de hele maand hand-op-de-knip was dit de meest leuke besparing.




Uitstel
Met uitstel van aankopen kom je een heel eind. Rek de tijd maar op waarvan je denkt iets nodig te hebben. Die tube tandpasta bijna leeg? Probeer maar eens hoeveel dagen je er nog wat uit krijgt. Ik was verbaasd! Niet dat ik voorheen dan die oude tube vroegtijdig weggooide, maar ik kocht wel eerder een nieuwe, gewoon om niet zonder te hoeven zitten.
Het uitstellen van aankopen vond ik heel leerzaam. Meestal verdwijnt de noodzaak of vond ik een heel acceptabel goedkoper alternatief.
Maar....over het algemeen was het uitstel van een aankoop die uiteindelijk onvermijdelijk is. Dan heb je die aankopen in de maand erna.

Tegenwerking
Michel maakte het me niet gemakkelijk. In de maand mei gingen wij op vakantie naar Zweden en hij was bezig met de voorbereidingen en vond dat een nieuwe navigatie wel nuttig zou kunnen zijn. De oude had al jaren geen update gehad en was zwaar verouderd. Ik geloof dat er ook geen updates meer voor te krijgen waren. In Nederland was die oude software meestal geen probleem, hoewel we ook een keer naar een stad moesten waar intussen een rondweg was aangelegd. De tomtom gaf aan dat we rechtsaf moesten slaan en wij zagen alleen een hoge vangrail en het dorp een paar meter lager liggen....Maar goed, een nieuwe navigatie dus. Kon dat niet later? Nee, manlief leek het beter om tijdig te kopen, zodat hij zich in Nederland het ding nog eigen kon maken. Goed punt. Vooruit dan maar.

Maar ik was not amused toen hij daarna zonder overleg nog een nieuwe mobiel kocht, want 'die was ik toch al van plan te kopen.'

Al met al een heel leerzame ervaring. Je leert je eigen valkuilen heel snel kennen. En dat je moet incalculeren dat je huisgenoten je plan ondermijnen. Ik ga het zeker nog een keer weer doen, alleen afgelopen april kan ik wegstrepen.

Lieve groet,
Anita
18