Een kastje per dag: van vroeger

De laatste maanden komen er weer heel veel spullen door mijn handen van mijn eigen jeugd. Al die spullen heb ik altijd zorgvuldig bewaard. Mijn moeder heeft ze ook nooit weggegooid, ook al ben ik lang en breed uit huis.

Een paar maanden geleden mochten de meiden een bureau. Groep 4 was in aantocht en daar hoort een bureau bij vonden ze. Ellie had haar oog op mijn bureau van vroeger laten vallen, die nog bij mijn ouders stond. Dat dat bureau van mij geweest was, vond zij heel speciaal. Gemma wilde graag een spiksplinterwitte. Ze had met papa al eentje gezien bij de I.kea.

Toen mijn oude bureau hier in huis stond en de laatjes opengingen, was het voor mij een reis terug in de tijd. Notitieboekjes, stickervellen, schoolrapporten en diploma's, stamkaart van het openbaar vervoer uit 1988, een agenda uit 1978. Die agenda was blijkbaar eerst van mijn moeder geweest. Later werd het een notitieboekje voor mij. Er staat in dat er op 14 en 16 maart 1978 een kijkavond was op de kleuterschool. Ik was toen bijna 6 jaar. Grappig hoor.
En wat dacht je van het Miami Vice kladblok! Ik krabbelde overal verhaaltjes in. Mijn hoofdpersonen hadden regelmatig ontmoetingen met bekende acteurs uit die tijd. Niet geheel toevallig dat ik die acteurs leuk vond. Zoals Rob Lowe (wie kent 'm nog?).
Die tekening komt uit de Margriet. Die heb ik bewaard, deels omdat het een mooie tekening is, maar vooral omdat de man leek op een jongen van de Middelbare school waar ik obsessief verliefd op was. De illustratie is gemaakt door Walt de Rijk en ik deed even een google op zijn naam. Blijkt dat hij nog steeds actief is als schilder.
Ik heb trouwens de naam van de jongen van de Middelbare school ook wel eens gegoogled. Dat was ook interessant. Blijkt dat hij spullen voor baby's en kinderen heeft ontworpen, die mijn kinderen ook gebruikt hebben.


Ik heb er nooit afstand van kunnen doen, van al die spullen. Als volwassene niet en ook niet toen ik jong was. Het waren stukjes van mij. Herinneringen aan wie ik was. Ik heb het me altijd heel erg aangetrokken als anderen probeerden mij wijs te maken dat iets niet hip was, of kinderachtig, of saai.
Dat zal er zeker aan bijgedragen hebben dat ik deze spullen zo lang gekoesterd heb. Het waren kleine stukjes die mij compleet maakten. Bevestigingen van wie ik was.

De laatste maanden is er iets veranderd. Wel vaker heb ik deze spullen in handen gehad, mijn verhaaltjes teruggelezen, maar toen altijd met gêne. Nu kan ik het zien voor wat het is; de leefwereld van een jong meisje. En ik zie dat ik uiteindelijk weinig veranderd ben. Dat ik trouw ben geweest aan mijn interesses, dat wat mij het meest bezighoudt.
Deze keer heb ik heel veel weggedaan. Zo had ik bijvoorbeeld ook alle proefwerken van de Middelbare school bewaard. Aan de cijfers te zien liggen mijn kwaliteiten nog steeds op dezelfde vlakken. En dat is niet bij natuurkunde of biologie....
Het kan wel weg.
Ik heb het niet meer nodig als bewijs dat ik bestond.


Ellie achter mijn oude bureau


Gemma achter haar nieuwe splinterwitte (zoals ze zelf zegt) bureau.



8 opmerkingen

  1. Wat een mooie herinneringen. Moet speciaal geweest zijn om die lades open te doen en zo eventje terug in de tijd te stappen. Nog specialer vind ik dat jouw dochter jouw bureau wou. Daar kan ik echt van genieten.

    Ik heb altijd een dubbel gevoel bij die herinneringen. Ik schreef vroeger ook veel en soms vraag ik me af of het leuk zou zijn die dingen nog eens te herlezen. Ik heb ze jaren geleden weg gedaan, dus dat kan niet meer. Ik heb wel mijn eerste pop nog, die staat in mijn kast en haar wegdoen lijkt zo erg. Ergens is het dus raar dat ik spaarzaam ben op die pop, ik was immers geen poppenkind. Ik heb er nauwelijks mee gespeeld.
    Wat me opvalt is dat jij trouw gebleven bent aan jouw kinderdromen. Ik niet, dus tijd om daar mee aan de slag te gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuk die herinneringen. Ik heb ze ook gehad, een enkeling nog zoals een kop en schotel die ik voor mijn 6e verjaardag kreeg. 56 jaar mee gegaan. Nu ligt ze in een paar oude kranten op de vliering te wachten op..de kringloop of toch nog op een kleinkind.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Memory Lane! En wat heerlijk dat je het gezien hebt, echt gezien en dat het nu weg kan. Zo ongeveer is het bij mij ook gegaan, ik denk op zowat dezelfde leeftijd. Ik vind het ook leuk dat je zo'n tekenaar dan googelt. Dat zou ik ook doen!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Twee jaar geleden ben ik verhuisd naar kleiner huis vanuit huis waar ik 40 jaar vanaf samenwonen heb gewoond. Grote zolder en berging en dan bewaar je nogal wat.
    Ik kwam een bestekje (lepel en vork) tegen die ik gekregen had bij verlaten van de montessorischool op 12 jarige leeftijd. Daar ben ik nu weer mee gaan eten.
    Van andere dingen zoals brieven heb ik foto's gemaakt en in beveiligd document gezet. Is alleen van mij!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het heeft duidelijk een doel gehad, die hele bewaarde verzameling spullen uit je jeugd. En dat doel is bereikt. Dat is heel mooi, dan kun je er nu dus met een gerust hart afscheid van nemen.
    Wat leuk om je meiden zo lekker bezig te zien achter die (zo lijkt het nu nog) grote bureaus.
    Fijne avond,
    Liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Oja een stamkaart ja wat grappig die had ik ook!
    X Es

    BeantwoordenVerwijderen
  7. "Ik heb het niet meer nodig als bewijs dat ik bestond." Dat vind ik mooi gezegd. Mijn redenen om dingen te willen bewaren zijn vaak nogal duister, maar dit is er ook eentje ;-)
    Mooi blogje, Anita en leuk om jouw dochters achter hun grote bureaus te zien.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een mooie post .
    Ja spullen...bewaren niet weg kunnen doen . Dat heeft vaak een achterliggende reden. Ik ben zelf ook een mega verzamelaarster niets kon ik weg doen. Ik had er altijd wel weer een reden bij waarrom ik DAT toch weer moest bewaren.
    Maar nu langzaam aan begin ik in te zien dat ook Ik ze niet meer nodig heb. Ik heb ooit eens elke dag een kastje gedaan. Dan maakte ik elke dag een kastje leeg en begon weg te gooien wat weg kon . En dat was veel!

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!