Moestuin maandag ~ ama

Ongeveer vijf jaar geleden ontdekte ik de ayurveda. Ik zag een advertentie in een regionale krant voor een lezing over ayurveda. Over verschillende types mensen (kapha, pitta, vata) die elk een specifieke spijsvertering hebben. Deze verschillende types gedijen elk bij verschillende eetgewoontes.
Machtig interessant vond ik dat, want in mijn hoofd rolde al een tijdje de volgende vraag rond: waarom had mijn wederhelft overgewicht en ik niet, ondanks dat we hetzelfde aten. Waarom kon het gebeuren dat ik fit en vol energie opstond, om vervolgens na het ontbijt slaperig te worden.
Op een zondagavond ging ik naar de lezing, terwijl de echtgenoot thuis over de baby's waakte. Weliswaar zat ik bij de lezing, maar mijn gedachten waren ook nog thuis. Maar ik maakte driftig aantekeningen.
Een Indiër deed het woord in het Engels met een zwaar accent. Voor ons gemak, werd dit Engels vertaald door een collega - met iets lichter accent - die er naast zat. Eigenlijk heel komisch.

Ik ben niet van een specifieke stroming of van een bepaald dieet. Ik haal uit allerlei stromingen wat me aanspreekt. Biologisch, vegetarisch, witmeel arm, e-nummer arm, suikerarm, paleo. Maar de ayurveda heeft mijn grootste belangstelling.
Deze filosofie gaat niet alleen over voeding. Niet alleen voeding kan je energie geven, maar alles om ons heen is energie. Het zit in de lucht, in het water, in de aarde. Het zit in de dingen die we doen, het zit in planten, het zit in dieren, het zit in de contacten die we hebben met anderen.

Eerder schreef ik al over hoe koriander kan helpen bij hooikoorts.
Deze keer een ander kruid uit mijn inmiddels verpieterende - want veel te weinig tijd besteed aan de moestuin - kruidenhoekje: munt

Ama is de benaming voor een teveel aan afvalstoffen in het lichaam. Om je lichaam te helpen deze afvalstoffen af te voeren kun je het volgende drankje maken. 

Voor een halve liter thee:

Kook water.
Doe in een theepot, of in een thermos de volgende kruiden:
2 zwarte peperkorrels
halve theelepel venkelzaad
halve theelepel komijnzaad
twee dunne plakjes verse gember
twee/drie blaadjes munt
Giet er een half liter kokend water over en laat kort trekken.

Je kunt dit de hele dag door drinken.


munt (voor), koriander (achter)

De munt op de voorgrond ging eerst als een speer, maar nu haakt hij enigszins af. Mijn gebrek aan tijdsinvestering zal daar ongetwijfeld debet aan zijn.
De koriander is doorgeschoten, daar was geen houden meer aan. 
Hoeveel koriandersapjes ik ook maakte :-).













3

De grappige dingen die kinderen zeggen # 3

Eigenlijk is deze uitspraak eerder schattig dan grappig, maar hé, het laat je hoe dan ook glimlachen. 




Gemma, vandaag: 

Mama, mag ik iets langer opblijven?
dan vang ik een vallende ster
met mijn vangnetje
en dan heb ik een lichtje.
6

Het mysterie van de cream crackers

Het cream cracker mysterie
Er is iets vreemds gaande.
De cream crackers verdwijnen namelijk uit de schappen van de supermarkten. Eerst verdween het vakje van de patria crackers bij de ah en moest ik het doen met de euroshopper cream crackers. Speelde er weer een machtsspelletjes tussen leveranciers, fabrikant en ah? Was er een tekort aan grondstoffen?
Ik wachtte af.
Toen verdween ook de euroshopper cream cracker. Geen kaartje met 'dit artikel is tijdelijk niet leverbaar' of 'dit merk gaat uit het assortiment'. Nee, ze verdwenen geruisloos, het vakje werd opgeslokt door andere producten.
Even was er nog de uitwijk van de Jumbo, zij hadden tijdelijk het merk Barber in de schappen, maar ook daar was er op een kwade dag geen spoor meer van te bekennen. Van geen enkel merk of verpakking. Ze leken te verdwijnen in een groot gat. Alsof ze er nooit geweest waren.

Wat is hier aan de hand? Is er iemand die besloten heeft dat er in Nederland geen cream crackers meer gegeten mogen worden? Is er geen markt voor en was ik de enige afnemer? Dat kan ik me toch niet voorstellen. Niks lekkerder dan een dubbele cracker met kaas om die knagende trek te stillen.

Een rondje over het web leerde dat ik niet de enige was met dit probleem. Op diverse fora kwam ik de vraag tegen 'waar kan ik cream crackers krijgen?' Dus ook elders in het land stagneerde de aanvoer van cream crackers. Waar blijft het schip met de cream crackers!
Wat verder speuren leerde me dat de jacob's crackers in Liverpool worden gemaakt en dat deze fabriek lange tijd stil had gelegen wegens stakingen. Na het beëindigen van de stakingen zouden ze de vraag naar cream crackers niet hebben kunnen bijbenen. (Zie je wel: iedereen zit te springen om cream cracker! Kom onmiddellijk tegemoet aan de eisen van het personeel, ze zijn goud waard!)
Waar de fabriek van Patria staat heb ik niet kunnen achterhalen.
Maar nu alle uitvoeringen cream crackers uit de schappen verdwenen zijn, geeft me dat te denken. Zou er maar één cream cracker fabriek zijn? Komen al die verschillende merken uit die ene fabriek in Liverpool? Dat vind ik toch ècht onverantwoord. Zouden ze nooit van risicospreiding gehoord hebben?

Eureka
Opeens kreeg ik een ingeving. Een oplossing zo simpel dat ik niet snapte waarom ik daar niet eerder op gekomen was, maar ja, dat heb je wel vaker met zaken die eigenlijk heel logisch zijn.
Ik ging zelf cream crackers maken!
Tenslotte was er uit menig Britse keuken zo'n lekker krokant kaakje gekomen, lang voordat iemand bedacht daar fabrieksmatig iets mee te gaan doen.

Een tijd terug zag ik op de BBC een programma over de productie van etenswaren waarvan de naam allang niet meer de ingrediënten dekt. Volgens dat programma zit er in cream crackers al jaren geen cream meer, maar is de naam een soortnaam geworden en mag het daarom zo genoemd worden.

Het recept dat ik gebruikt heb, bevatte wel degelijk cream! Ik gebruikte slagroom en nog een restje mascarpone. De volgende keer doe ik alleen slagroom en maak ik de crackers iets platter.

Het recept komt van food.com en geeft ook linkjes naar de betekenis van de ingrediënten, bijvoorbeeld uit hoeveel procent vet heavy cream bestaat.

2 cups cake flour
1 teaspoon salt
1 1/2 teaspoons sugar
1 teaspoon baking powder
2/3 cup heavy cream


Preheat the oven to 350°F. (=175 gr. celcius)Use an ungreased cookie sheet.
Combine the flour, salt, sugar and baking powder in a bowl, stirring with a fork.
Slowly add the cream while continuing to stir; mix well until the dough holds together in a ball (if the dough is still too crumbly, add another tablespoon of cream).
Turn the dough onto a lightly floured surface and.
Roll it out to a thickness of about 1/8 inch.
Using a cookie cutter or a large drinking glass, cut the crackers into 3 inch rounds.
Place the crackers on the cookie sheet, and prick the center of each cracker twice with the tines of a fork.
Bake on one side for 8 minutes, turn the crackers over with a metal spatula, and bake for 6 to 8 minutes more, or until the crackers have several golden spots and are slightly colored on the edges.
Remove and place on a rack to cool.




Ik zou mijn eigen fabriek kunnen beginnen...met ronde crackers ;-)






27

Maak kennis met Wouter Schat

Een nieuw blog is geboren!

De Schatzolder

In oktober vorig jaar ontstond het idee voor een nieuw blog. Een blog met verhalen voor kinderen, voor ouders om voor te lezen, om knutselideeën op te doen. Voor mij een plek om fantasie en herinneringen samen te voegen. De hoofdpersoon is Wouter Schat en om hem zullen de verhalen voornamelijk draaien. Ik hoop het blog te vullen met zijn belevenissen, soms verzonnen, soms verweven met uitspraken en belevenissen van mijn eigen kinderen. En aan te vullen met tekeningen of (bewerkte) foto's.

De eerste kennismaking met Wouter Schat:


Dit is het verhaal van Wouter Schat.

Wouter is een kleine jongen die woont in een groot huis.
Hij woont daar samen met zijn vader Wim en zijn moeder Angela. En met zijn baby zusje en zijn halfbroer.
Zijn zusje heet Charlotte en is 1 jaar. Zij is het mooiste zusje die hij ooit heeft gezien. Zijn halfbroer heet Maikel en is 10 jaar. Maikel kan heel goed dierengeluiden nadoen. Zijn imitatie van een ezel is heel grappig, daar moet Wouter altijd vreselijk om lachen. Maar wanneer Maikel een pauw nadoet, dan schrikt Wouter altijd.
Maikel woont twee weken in het huis bij Wouter en de andere twee weken bij zijn moeder in een ander huis. Wouters vader was eerst met Maikel's moeder getrouwd. Maar nu is hij met Wouters moeder getrouwd.

Wouters vader werkt voor de krant. Hij schrijft stukjes. Die gaan meestal over muziek.
Zijn vader Wim werkt veel op de computer of op zijn laptop. Als hij niet schrijft, dan kookt hij. Dat is zijn grootste hobby.
De keuken moet hij wel delen met oma Lydia Schat. Oma kookt bijna elke dag het eten. Soms hebben oma en papa Wim ruzie. Nou ja, niet echt ruzie. Papa houdt van modern eten. Hoot kwiesien noemt hij dat. Dat is Frans heeft papa uitgelegd. Hij maakt sausjes die hij op een lepeltje legt. En hij legt vaak een bloemetje op het bord. Hij zegt dat dat eetbaar is, maar Wouter gelooft hem niet.
Oma Lydia houdt van ouderwets eten. Zij maakt liever een sappige karbonade en rode kool met appel en kaneel.

Wouters moeder Angela werkt in een bibliotheek. Zij is dol op boeken. Zij heeft er zóveel dat ze in het souterrain - dat is de kamer in de kelder - een eigen kamer heeft vol boeken. Er staat ook een hele grote zachte bank, waarop Wouter graag samen met zijn moeder een verhaaltje leest.

Er is altijd wel wat te beleven in het grote huis. Maar het allerliefst speelt Wouter op zolder. Op zolder heeft opa Nico Schat een schildersatelier. Daar werkt hij bijna elke dag. Wouter houdt van de geur van het verf en van de verhalen die opa vertelt. Hij houdt van de tekeningen die opa in de vele laden bewaart en van de pot met snoepjes die verstopt staat in de kast met de krakende deur. Hij houdt van de schilderopdrachten die zijn opa voor hem verzint en hij houdt van het speelgoed dat op zolder staat en vroeger van zijn vader is geweest. Maar bovenal houdt hij van zijn opa. Want zijn opa is een echte Schat!
9

Vergeten boeken: J.L. Carr ~ Een maand in de provincie


Vergeten boeken
Sommige boeken - of verfilmde boeken - blijven je bij lang nadat je ze gelezen of gezien hebt. Ze komen soms onverwacht weer bovendrijven in mijn herinnering. Dat dat gebeurt heeft vast een betekenis, maar welke is me niet altijd helder. Waarschijnlijk is in mij een emotie aangewakkerd die ik destijds ook ervaren heb.



Zo'n vergeten boek is Een maand in de provincie door J.L. Carr.  

Ik liep al langer rond met het idee om een logje te schrijven over vergeten boeken. Ik wilde daarvoor eerst de boeken herlezen, want waar het vergeten verhaal over gaat, tja dat weet ik natuurlijk ook niet meer precies ;-)

Alleen in de praktijk heb ik natuurlijk helemaal geen tijd over om die vergeten boeken te herlezen en toen ik vandaag wat achtergrondinformatie zocht kwam ik er achter dat er andere mensen zijn die er al heel mooie dingen over hebben gezegd. Daar heb ik niet veel aan toe te voegen.
Bovendien kwam ik er achter dat er een paar maanden geleden een herdruk is verschenen van Een maand in de provincie. Dat wakkerde bij mij zoveel enthousiasme aan dat ik er meteen een logje aan wilde wijden.

Mijn eerste kennismaking met Een maand in de provincie
Het eerst zag ik de film op tv. A month in the country. Een film uit 1987. Ik keek heel veel films, maar deze bleef me bij.

A month in the country


Het verhaal gaat over twee jongemannen die in de eerste wereldoorlog hebben gevochten. Beiden zijn beschadigd door de oorlog en naar een klein Engels dorpje gekomen om te herstellen. De ene (gespeeld door Colin Firth - hij stal meteen mijn hart, ik hoef dat niet te ontkennen :-)) gaat een muurschildering in een kerk restaureren. Laagje voor laagje verwijdert hij de lagen die over de schildering heen zijn gezet.
Het was die - eenvoudige - symboliek van het afpellen van zijn ballast die me raakte.

Toen ik bij de aftiteling van de film zag dat er een boek van was ben ik die meteen gaan lezen. Het is eerder een novelle dan een roman. Het is compact, maar raakte me diep.

Vandaag kwam ik er achter dat eerder dit jaar het boek opnieuw is verschenen, nu onder een iets andere titel: Een maand op het land. 
Er zal wel lang en breed nagedacht zijn over die verandering in de titel, maar ik vond de eerdere titel beter. Op het land staat voor mij voor werken op het land. Landbouw dus. Misschien was platteland dan beter geweest, maar ja, dat klinkt te lang.


Dit schrijft Nu.nl over de nieuwe uitgave.

J.L. Carr - Een maand op het land Nieuwe, herziene vertaling van het literaire sieraad van Carr uit 1980, over een soldaat die de Eerste Wereldoorlog overleefde en in een klein dorpje op adem komt. 

Soldaat Tom Birkin heeft de Eerste Wereldoorlog overleefd, in fysieke zin dan. Met een hoofd dat een ton weegt  door de gruwelbeelden van het strijdfront, vestigt hij zich in het kleine dorpje Oxgodby, in het noorden van Engeland.
De plaatselijke kerk heeft een eeuwenoude muurschildering die verborgen zit onder stof, vuil en verflagen, en Birkin gaat dit middeleeuwse kunstwerk restaureren.
In Oxgodby maakt hij kennis met Moon, een andere oorlogsveteraan. Ook Moon verwerkt zijn ervaring aan het front door te spitten in stuk grond, waar zich een verloren graf zou bevinden.



Klik hier voor de volledige tekst.

De tweede kennismaking
Nadat ik Een maand in de provincie had gelezen wilde ik meer van Carr lezen. Gelukkig had de bibliotheek nog een tweede titel:  De slag bij Pollocks Crossing
Die titel herhaalde ik maar steeds opnieuw in mijn hoofd. Hij klonk zo lekker, helemaal in het Engels. Eerlijk gezegd weet ik niet meer waar dat boek over ging, behalve dat er een bepaalde humor in zat. En dat er geen oorlog was en ook niet op een kruispunt.

In 2006 stond er in de Tzum (literair Gronings tijdschrift)  een wervend stukje over Carr en De slag bij Pollocks Crossing. Ik zat thuis en las het en kon het alleen maar hardop beamen.

Vandaag vond ik op deze plek (klik) een verslag van iemand die ook per toeval op de boeken van J.L. Carr is gestuit en vervolgens alles heeft gelezen. Ik voel een leesinhaalslag opkomen :-)
Zij schrijft ook nog een recht-uit-het-hart stukje over de biografie van Carr die ze (niet helemaal uit) heeft gelezen. Klik.http://www.moorsmagazine.com/boekenhoek/biografieen.html



En als je nu nog niet overtuigd bent dat J.L. Carr thuishoort in de literaire lijsten, lees dan nog even wat NBD/Biblion er over zegt:
 In de zomer van 1920 ontmoeten twee oud-strijders elkaar in het afgelegen Engelse dorpje Oxgodby. De een is restaurateur en op zoek naar een lang geleden ondergekalkte muurschildering in het middeleeuwse dorpskerkje en de ander zoekt naar een graf, en vindt, getalenteerd archeoloog als hij is, de fundamenten van een angelsaksisch kerkje. Beiden zijn nogal geschokt en beschadigd door de oorlog; samen echter, in hun werk geconfronteerd met leven en dood in het verleden verwerken ze hun ellende. In een kortbestek zitten vele romangenres verscholen: het boekje laat zich lezen als psychologische studie, liefdesverhaal en detective. De Engelsman J.L. Carr stond in 1980 kandidaat voor de prestigeuze Booker-prize met dit hecht geconstrueerde miniatuurtje: afgaande op dit boek zal hij die nog wel eens krijgen. Meer bekendheid verdient hij ook.



4

Wat eten we vandaag?

Soms weet ik niet wat ik moet gaan koken. Dan kan ik gewoon niks bedenken en krijg ook nergens zin in. Dan sta ik wat inspiratieloos in de koelkast te kijken naar de groenten die we hebben (broccoli? nah. Spitskool of is het witte kool? Nah). Ik trek wat lades open van de vriezer (rode kool? nah, dan moet ik ook nog vlees ontdooien) maar nee, niks wat mij over de streep kan trekken.

Sinds kort heb ik daar wat op gevonden. Vandaag herhaalde ik de methode die ik een paar weken geleden toepaste en weer slaagde ik! Verder wetenschappelijk onderzoek acht ik niet nodig; deze methode werkt!

De Methode
Ik duik in de voorraadkast met conserven. Voorwaarde is wel dat deze goed gevuld is, anders heb je er niet veel aan :-). Wat heb ik staan? Mais, kidneybonen, kokosmelk, zwarte bonen.
Vervolgens type ik op internet in - bijvoorbeeld - 'recept kidneybonen' en kijk wat er gebeurt. De kans is groot dat er een recept van allrecipes verschijnt. Ik ga op mijn gevoel af (lees: het plaatje) en kijk welke ingrediënten een gerecht nodig heeft. Beide keren had ik snel een gerecht gevonden waarvan ik alle ingrediënten in huis had.
Maar het belangrijkste was dat ik opgewekt aan het koken sloeg.

Vandaag maakte ik quinoa met zwarte bonen en komijn.


Voor het toetje maakte ik karamelpudding, want daarvan vond ik ook nog een pakje in de voorraadkast.



De vorige keer nam ik een blik kikkererwten als uitgangspunt en kwam uit op vegetarische Marokkaanse couscous.
In dit gerecht gaan heel veel verschillende ingrediënten, maar toch had ik alles in huis. Dat maakte het recept voor mij een echte vondst. Het smaakte overigens verrukkelijk.

Maar je moet niet verwachten dat kleuters er net zo enthousiast over zijn als jij.




8

Zelf cadeau enveloppen maken

Ik ben wat kort van stof hier op het blog of helemaal afwezig. Dat wil niet zeggen dat ik geen inspiratie heb! Integendeel zelfs, ik loop over van de ideeën. Helaas heb ik te weinig tijd om ze tot uitvoer te brengen.

Ik blijf worstelen met deze drukke tijd van het jaar. Weliswaar overvalt het me minder dan vroeger, maar toch voel ik de druk van de vele dingen die af moeten. Ik ben alleen maar aan het regelen en aan het plannen. Het moet allemaal gedaan worden, maar het is niet mijn hobby; regelen en plannen. En als ik denk dat mijn grens hierin bereikt is, wordt deze nog eens opgerekt door ad hoc problemen. Zoals op het laatste moment horen dat de gekozen locatie voor het afscheid van mijn collega niet door kan gaan. Of denken dat je een bestelling hebt geplaatst voor het bezorgen van een boeket voor een collega die gaat trouwen en op de avond voor de trouwdag lezen dat ik die bestelling niet op de juiste manier heb geplaatst en dus niet uitgevoerd wordt! Zulke dingen zijn niet goed voor mijn hart. Manlief zegt dat berusting het enige is wat rest in zulke gevallen. Dat helpt.

Maar nee, veel liever en veel beter voor mijn hart zou zijn wanneer ik hier stukjes zou schrijven of nog een keer een glutenvrije cake bakken die vorig weekend per toeval uit mijn handen kwam. Of achter de naaimachine kruipen of het onkruid wieden. Of een hele dag lang een boek lezen.

Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Ook in de leuke dingen. Zo heb ik bijvoorbeeld nog een stapel papier liggen waar ik cadeau enveloppen van wil maken. Dat laat ik nu nog even liggen, maar ik kan wel laten zien hoe ik dat in april heb gedaan om een weggevertje in te verpakken.



Op het werk werd een kantoor opgeknapt en daar kwam een poster van Monet van de muur. Inmiddels weten collega's dat ik alle overbodige spullen wel kan gebruiken, dus die poster ging met mij mee naar huis. :-)
De randen waren rafelig en vergeeld, dus die knipte ik er af. De rest knipte ik in grote en kleinere stukken. Op de foto hierboven zijn de enveloppen ongeveer maat A5 en verder heb ik kleinere stukken geknipt om geldenveloppen van te maken.
De zijkanten naaide ik op de naaimachine vast met een leuk kleurtje (er zat toevallig nog roze op de machine :-)).
Je kunt ook bladzijden uit een glossy tijdschrift gebruiken. Bijvoorbeeld de Flow of de Happinez of Daphne's Diary. 


7

Seizoenstafel: zomer








Ik kon maar niet bedenken wat ik op de seizoenstafel moest zetten. 
Heel lang hebben we daarom tegen de uitgebloeide takken van de paastafel aangekeken. 

Toen bracht mijn moeder me op een idee. 
Zij had op een groot dienblad allerlei kleine vaasjes neergezet. Gevuld met kunstbloemen en leuke ornamenten ertussen. Net wat ze voor handen had. 
Ook had ze op een glazen cakeschaal drie kleine vaasjes gezet met daarin bloemen. 
In alle eenvoud was het sierlijk en een prachtig om naar te kijken. 

Bij een kringloop vond ik een cakeschaal en twee ieniemienie vaasjes. De verse bloemen komen uit eigen tuin. De grote pioenroos is nep en heb ik te leen van Gemma. Het bloemstukje (met kunstbloemen) in een cupcake is ook een idee van mijn moeder. Die kreeg ik van de kinderen voor moederdag en siert nu het schaaltje. 










8

Drie Dingen op Dinsdag ~ Deadlines

Mei en juni zijn traditiegetrouw drukke maanden. Zowel thuis als op het werk. De zomervakantie komt weer in zicht en dan heb ik niet alleen voor mezelf dingen die ik af wil hebben, maar ook op het werk moet alles weer klaar zijn voor het volgende studiejaar.
Een reeks aan vrije dagen, verjaardagen, festiviteiten, vieringen en deadlines. Nagenieten van een evenement is niet mogelijk, want het volgende dient zich al weer aan. Elk jaar laat ik me minder opjagen, maar tijdsdruk blijf ik wel voelen.

Omdat het de eerste van de maand is, is het tijd om de balans op te maken van mijn Drie Dingen over de afgelopen maand. (Ik overweeg om het woord Dingen te vervangen door Doelen).

Even om het geheugen op te frissen:

Foto's, foto's en foto's. 
1. Ik wil een begin maken met het sorteren van de kinderfoto's. (Ik heb 500 plus afdrukken liggen)
2. Mijn directe collega gaat met pensioen. Daarvoor hebben we als achterblijvers bedacht om haar iets met foto's te geven. Verder vertel ik maar niet teveel, misschien leest ze toevallig net deze keer mijn logje :-)
3. We hebben teveel digitale foto's. Eigenlijk vind ik dat er wel 5000 (jawel, je leest het goed) weg kunnen. Wat opslag betreft is het geen probleem, maar het gaat me vooral om de hoeveelheid waar ik steeds door zit te scrollen. Ik zit er aan te denken om de foto's die ik heb gemaakt voor het kastjesproject grotendeels weg te gooien. Maar hoe ik hier precies invulling aan ga geven weet ik nog niet.

Ik was onstuitbaar in mijn eigen enthousiasme voor DDD dat ik mezelf op het werk ook drie doelen stelde.

Halverwege de maand mei zag ik dat ik mijn doelen niet zou halen. Andere keren zou ik daar toch diep van binnen wel van balen, maar ik vond het wel even goed zo. Maar toen naderde het eind van de maand en vond ik het opeens toch jammer om de deadline te laten verstrijken en deed ik nog een laatste spurt. Evengoed heb ik de doelen niet gehaald. Nou ja, soort van niet gehaald. Eigenlijk heb ik ze allemaal bijna af.

Even het rijtje af:
1. Het begin van het sorteren is er. Voor elke dochter maakte ik een bakje vrij. Daarna maakte ik scheidingskaarten. Van het eerste jaar heb ik kaarten voor elke maand. Daarna per jaar t/m 4 jaar.
Tot nu toe heb ik een flink aantal foto's gesorteerd per kind. Nog geen verdere sortering van maanden of jaren. Op zich heb ik aan dit doel wel voldaan, immers het begin is er.



2. Deze en het derde doel hebben inmiddels alles met elkaar te maken. Ik kan er nog niet al teveel over onthullen, maar ik vond in ieder geval een hele leuke website: easycollage.
Doel nummer 2 is nog niet helemaal af, maar staat wel helemaal pan-klaar voor het moment wanneer de laatste items er aan toegevoegd gaan worden.

3. Almaar bladerend door die massa aan foto's, ontstond er op een gegeven moment een natuurlijke selectie. Bepaalde foto's bleven op mijn netvlies staan. Wat kan ik zeggen, zonder al teveel prijs te geven aan mijn dierbaren die meelezen; easycollage en ik werden dikke vrienden.
Uiteindelijk heb ik tussen de 1000 en 1500 foto's weggegooid. Er zaten nog 4000 in de digitale prullenmand, die heb ik ook leeggegooid. Dus opgeruimd is het zeker.

Van de Drie Dingen op mijn werk heb ik een vandaag afgerond en de andere twee zijn - wederom - bijna af.

En eerlijk gezegd vind ik dat loei-irritant. Bijna af voelt dus gewoon als niet af. 

Halverwege de maand had ik maar bedacht dat ik in juni geen doelen zou gaan stellen, maar ik kan het niet laten en doe het toch. Ik vul het vooral met doelen waar ik al mee begonnen ben of waar ik graag mee aan de slag wil. Niet omdat het af moet, maar omdat ik er zin in heb.

Doel 1 en 2 zijn naaiprojecten. Daarover meer als het af is.
Doel 3: nieuwe handvatten aan een paar pannen laten zetten. Van een paar pannen zijn afgelopen maand handvatten afgebroken en dat moet toch binnenkort maar geregeld worden.

Het is een beetje een ratelstukje geworden, maar goed, zo werkt mijn hoofd momenteel.

3

Moestuin Maandag ~ Ik staak

ik staak
hij staakt 
wij staken 
bonenstaken



4