Het leed dat schoolplein heet

Toen de kinderen in 2012 voor het eerst naar school gingen was het voor mij alsof mijn schooltijd helemaal opnieuw begon. Zo verloren als ik me als kind voelde tussen de andere kinderen, zo verloren voelde ik me nu als volwassene tussen de andere ouders.
Het gevoel van vroeger kwam weer terug: iedereen weet hoe het in zijn werk gaat, behalve ik. Iedereen kent elkaar, ik niemand.
Dezelfde onwennigheid in het leggen van contacten met andere kinderen, had ik nu in het leggen van contacten met de andere ouders. Bijvoorbeeld voor het maken van een speelafspraak. Dezelfde afwijzing voelen als een ouder niet terugkomt op een speelafspraak die uitgesteld is. Ze zei dat ze in haar agenda moest kijken en dat we een andere keer moesten afspreken, maar ze komt er helemaal niet op terug. Zou het gewoon een excuus zijn? Wil ze haar dochter helemaal niet bij mij thuis te spelen hebben?

Ik kreeg te maken met makkelijke ouders, die altijd tijd hebben. En ik kreeg te maken met ouders die vaak nee zeggen. Opvallend genoeg hebben de thuisblijfmoeders minder vaak tijd als de werkende moeders. Voor de kinderen was dat vaak een (herhaaldelijke) teleurstelling en afwijzing, maar voor mij als moeder voelde dat niet anders.

En als je denkt dat het contact met ouders een uitdaging is, wat dacht je van de opa's en oma's waar je mee te maken krijgt! Oppassen op hun kleinkinderen vinden ze een ding, maar kinderen er bij te spelen hebben is een tweede. En dan zitten ze vaak ook nog weer klem tussen hun eigen opvattingen en de opvattingen van hun eigen kinderen. Die vinden het ook niet altijd even geweldig om terug te komen van het werk met een huis vol spelende kinderen.
Of je dan je kinderen wel weer op tijd op wilt halen, want dan komen de moeders en vaders niet in zo'n druk huis thuis.

Dat schoolpleinleed kan leiden tot het schrijven van een heuse schoolpleinthriller laten collega-schrijfster-blogster Janneke Heimweg en Olga Hoekstra op hun blog Marionet zien. Zij schrijven samen aan een online thriller. Elke week plaatsen zij een stukje op hun blog.

Gaandeweg leer ik, wat ik vroeger niet geleerd heb. Al in de eerste maanden heb ik me voorgenomen dat ik nu een onbezorgde schooltijd ga hebben, met lekker veel spelen en meedoen aan de activiteiten :-). Als ik de kans krijg, dan help ik mee in de klas. En mijn kinderen vinden dat geweldig.

En ik leer dat al mijn ouderlijke beslissingen ook niet altijd even geweldig zijn. Ik laat mijn kind naar de andere kant van het schoolplein fietsen voor een speelafspraakje met een vriendinnetje (en een opa). Maar dan staan opa en vriendinnetje daar opeens niet meer! Want opa was zijn kleinkind aan het zoeken. Gelukkig dat er dan andere moeders zijn die mijn kind weer thuisbrengen.
Of je kind wordt thuisgebracht in een cabrio. Kopje onder op de achterbank. Wel in een gordel, maar niet in een stoeltje of op een zitverhoger. En dan weet ik: volgende keer als aangeboden wordt dat ze mijn kind wel thuis willen brengen moet ik doorvragen hoe ze het thuisbrengen. En als ik ouders van jonge schoolgaande kinderen een tip mag geven: opa's en oma's hebben niet altijd de telefoonlijst met nummers van de ouders paraat. Geef voor de zekerheid je nummer aan hen door.

Gelukkig ben ik inmiddels gewend op school en heb ik allemaal nieuwe vriendjes en vriendinnetjes gemaakt :-).
En mijn kinderen? Die zullen zelf jeugdtrauma's moeten ontwikkelen, want zij hebben het geweldig op school!



16 opmerkingen

  1. Oh, schoolpleinen... nee, ook niet mijn favoriet. Meestal had ik wel aanspraak, maar vooral die eerste dagen... moeilijk. Fijn dat het nu zowel voor jou als voor je meisjes goed gaat!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die eerste dagen waren echt onwennig. Iedereen die elkaar al leek te kennen en al leek te weten hoe de schoolgewoontes waren. Precies zoals ik mijn eigen eerste schooltijd heb ervaren.
      Door mijn kinderen kreeg ik nu een herkansing ;-)

      Verwijderen
  2. Schoolpleinen op de vrije school zijn leuk, spreek ik uit ervaring. Ik las elders over schoolpleinenterreur, ja heus het bestaat.
    Fijn dat jij en je kinderen je plekje op het schoolplein gevonden hebben.
    Groet Thea

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De vrije school heeft altijd mijn belangstelling gehad.
      Schoolpleinterreur lijkt me afschuwelijk en ook moeilijk te doorbreken. Gelukkig blijft ons dat bespaard :-)

      Verwijderen
  3. Hihi...sorry, moet er even om glimlachen. Ja hoor, herkenbaar (niet alles, maar wel veel) Inmiddels sta ik al 15 jaar op een schoolplein te hangen (overigens dezelfde waar ik zelf als kind een paar jaar doorgebracht hebt...) en de ene keer is het leuk , de andere keer een stuk minder..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mooi dat je er om kon glimlachen. Zo was het ook wel bedoeld.
      De ene keer is het inderdaad leuker dan de andere keer.
      Wel bijzonder dat jouw kinderen naar de school gaan waar jij zelf vroeger ook een tijdje op hebt gezeten.

      Verwijderen
  4. O ja, ik heb ook mijn plekje moeten veroveren op het schoolplein en ik werd daar gaandeweg ook steeds beter in... Moet je even rekenen dat Sanne bijna 7 jaar ouder is dan Laura, dus tegen de tijd dat Laura naar school ging, zat Sanne al in groep 7... ik heb dus 15 jaar rondgelopen op dat schoolplein... mijn plekje wel gevonden hoor destijds. Ik werd zelfs bestuurslid van de ouderraad... en was daardoor heel veel op school aanwezig de laatste 6 jaren. En acht jaar lang het documentatie-centrum gerund...
    Heel fijn dat jouw meiden er geen last van hebben, dat zij het zo naar hun zin hebben. En ook heel fijn dat jij je plekje wel hebt gevonden nu...
    Ik wens jullie een heerlijk weekend,
    Lieve groet,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Na 15 jaar voelde het vast als het afsluiten van een tijdperk.
      Die 15 jaar ga ik niet halen. Al snel genoeg komt de tijd dat de kinderen zelf van en naar school kunnen, dan maak ik minder mee van het schoolgebeuren, verwacht ik.
      Misschien moet ik dan ook maar in een bestuur gaan :-).
      Zo'n documentatie centrum zou ook echt iets voor mij zijn trouwens.

      Verwijderen
  5. Ik onttrek me tegenwoordig aan het schoolplein omdat Junior zelf gaat en komt naar en van school....

    Dat is het beste uiteindelijk voor mij ;) Heb me er nooit thuisgevoeld.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. herkenbaar hoor! Bij mij kwam het goed toen ik bij de ouderraad ging, daar kende ik dan weer mensen van, en zodoende had ik aanspraak. En opa's en oma's die wel hun kinderen bij jou komen 'droppen', maar nooit je kind terug willen ontvangen is ook herkenbaar hier!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik doe zo veel mogelijk mee met schoolactiviteiten, in de eerste plaats voor de kinderen, maar ook om andere ouders wat beter te leren kennen. We zullen elkaar tenslotte nog jaren tegenkomen.

      Verwijderen
  7. Oh, een blogje om bang van te worden! Ik las 'm een paar dagen geleden al en het spookt nog voortdurend door mijn hoofd. Stel dat ik ooit kinderen krijg, dan ben ik inderdaad degene die speelafspraken moet regelen. Wat ontiegelijk eng! Gelukkig duurt het nog ja-aa-aa-ren. En deed ik vandaag ook allerlei enge dingen die me prima afgingen, terwijl ik er vijf jaar geleden nog niet aan had moeten denken ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh jee, het was natuurlijk niet de bedoeling om je bang te maken.
      Ik weet zeker dat het je, als het zo ver mag komen, heel goed af zal gaan!
      Je bent nu in ieder geval goed voorbereid ;-)

      Verwijderen
  8. Ook hier een uitdaging iedere keer weer. Ik kan ons meisje (5) 3x in de week van school halen. 1 Middag moet ze zwemmen, dus dan kan ze niet afspreken dat is makkelijk. Maar de andere 2 middagen maakt het mij niet veel uit. Alleen komt het heel vaak voor dat het andere kindje niet kan. Ons meisje heeft dan heel erg veel verdriet. Het lijkt wel alsof het door haar adoptie (ze komt uit China) nog extra hard aankomt die afwijzing. Hoewel het niet echt een afwijzing is als iemand niet kan, maar zo voelt zij dat waarschijnlijk wel.

    Wat mij vooral opvalt, is dat vaders met name niet willen afspreken. Die lijken helemaal in paniek te raken als het gevraagd wordt en je krijgt dan echt als antwoord "nee het kan niet, want mama is niet thuis". Ja en?! Denk ik dan :-). Mijn man neemt wel gerust iemand mee en gaat dan zelfs koekjes met ze bakken. Dat doe ik dan weer niet haha, hoewel ik dat toch gisterenmiddag eens gedaan heb.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ow jee. Zoiets snijdt door je hart.

      Mensen zijn er in soorten en maten, zo blijkt maar weer.

      Verwijderen

Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!