Een rare paradox is het eigenlijk: je voelt je overweldigd door je spullen, taken en verantwoordelijkheden en tegelijk heb je de fut niet om het aan te pakken, want je wilt niet alles klakkeloos in de kliko gooien of naar de kringloop brengen.
Wijze raad is er volop te krijgen.
Je buurvrouw zegt: ik geef tegenwoordig alles weg, nooit ergens spijt van gehad.
Maar voor jou voelt dat niet als een oplossing.
Je vindt het zonde om goeie spullen zomaar weg te geven. Je hebt tenslotte dromen en aspiraties waarvoor je graag wilt sparen. (Een andere fiets, zwemles voor de kinderen, een nieuw matras, een weekend weg, aflossen op de hypotheek, sparen voor je pensioen, die eerste belegging kunnen doen). Wat ook voor jou telt: je wilt dat bruikbare spullen op de goeie plek terecht komen. Omdat je milieubewust en duurzaam wilt opruimen. Misschien omdat je zelf heel zuinig bent geweest om deze spullen te kunnen kopen. Of omdat je er juist zoveel plezier van hebt gehad en je dat plezier ook aan een ander gunt. Wat je reden ook is, ik hoor het van bijna alle opruimers: zodra je bewuster omgaat met de spullen die je wegdoet en de spullen die je koopt, ga je meer oog krijgen voor de herkomst ervan. Welke materialen zijn gebruikt, wie heeft het gemaakt, waar komt het vandaan, wat is de impact op de natuur? Daardoor wil je graag dat je spullen op de juiste plek terechtkomen. Op een manier dat het voor jou ook iets oplevert.
Maar, spullen uitzoeken, verkoopklaar maken, mailen om de deal te maken, opsturen, wachten tot het gehaald wordt….pff dat kost je wel elke keer energie en je merkt dat je de boel maar weer aan de kant schuift. Dan kun je het gevoel krijg dat je klem komt te zitten. De wens voor een opgeruimder huis, maar de berg werk blokkeert je.
Dit is een herkenbare spagaat. Overweldiging slaat toe en werkt verlammend.
Zou er niet een tussenweg te vinden zijn tussen die twee uitersten van rücksichtslos wegdoen en alles zorgvuldig verkopen?
Dat is mogelijk. Het is mogelijk om meer ruimte voor jezelf te maken. Wees heel geduldig en mild naar jezelf en pak het in kleine stapjes aan.
Ik denk dat ik in de afgelopen 10+ jaar alle afwegingen en humeuren en stemmingen van het verkoopspectrum wel heb meegemaakt. Van bloedfanatiek tot aan ikhebertabakvan. Het is goed om je te realiseren dat de ene aanpak de andere niet hoeft uit te sluiten. En ook dat wat een tijdlang als de goeie aanpak voelt, na verloop van tijd niet meer bij je past. Misschien komt er een tijd dat je alles weggeeft. Misschien komt er een tijd dat je juist beter let op wat iets waard is. Alles is goed. Alles komt en gaat in fases. Dat vind ik altijd een troost.
Hier mijn opsomming van wat ik in de loop der jaren geleerd heb: